“ვისაც გინება სძულს, იგი ეშმაკთა მძლე იქნება” _ ამბობს წმიდა ეფრემ ასური.
გავაცნობიეროთ წმიდა ეფრემ ასურის შეგონება _ თურმე, როგორ შეგვიძლია, ეშმაკთა მძლე გავხდეთ, მაგრამ გვსურს ეს?
ბოლო წლებში საქართველოში სხვადასხვა სახის მანკიერება დამკვიდრდა: “იგინებიან ყველგან ჴ ქალაქად და სოფლად… იგინებიან უსწავლელნი და განსწავლულნი, მდიდრები და ღარიბები, დიდები და პატარები, კაცები და ქალები, აგინებენ საკუთარ თავს და ერთმანეთს” (“ბილწსიტყვაობის ცოდვის შესახებ”).
განსწავლულნიც და მდიდრებიცო! დიახ, პარლამენტარებიც, მინისტრებიც, პოზიციონერებიც და ოპოზიციონერებიც.
ბილწსიტყვაობა ისმის ტელეეკრანებიდანაც დებატებისას.
არადა, დავით მეფსალმუნე ასე გვაფრთხილებს: “გინების” მოყვარეობა უღმერთოების განსაკუთრებული ნიშანია”.
უღმერთოების განსაკუთრებული ნიშანიო! დიახ, გინებისმოყვარეობა გახლავთ, თურმე, უღმერთოების განსაკუთრებული ნიშანი!
ოზურგეთელები კარგად ვიცნობთ პიროვნებას, რომელიც ამბობს, რომ ბევრი ფული არ მაქვსო, მაგრამ მაინც ახერხებს საჩუქრების გაცემას (გმადლობთ ამ უნარისთვის), ველად სუფრის გადაფენაც უყვარს, ქეიფიც და დროსტარებაც (თავისი საქმის სპეციალისტიც არისო), მაგრამ გინების დიდი მოყვარულიც ბრძანდება. იგინებაო მთაში თუ ბარში, ზღვასთან თუ აჭისწყალთან, მეგობართან თუ თანამესუფრესთან, ერთი სიტყვით, იგინება ერთან თუ ბერთანო!
წავიკითხოთ და ღრმად გავიაზროთ წმიდა ეფრემ ასურის ეს შეგონება: “ვაი, მას, ვისაც ჩვეულება აქვს გინების, უნდა ვგლოვობდეთ მას, რამეთუ გინებაზე უარესი არაფერია”.
გინებაზე უბოროტესი არაფერიაო! ჩვენ ვმეგობრობთ გინებისმოყვარულთან, სიხარულით ვიღებთ მისგან საჩუქარს. არ ვნებთ ამით საკუთარ თავს?! “ვინც ბილწსიტყვაობს, ვინც იგინება, უხამსი და უშვერი სიტყვები შეიყვარა, ის ღმერთის მოწინააღმდეგეა, ანტიქრისტესიანია, ანტიქრისტეს სულის მატარებელია” (“ბილწსიტყვაობის ცოდვის შესახებ”).
ვკითხულობთ წმიდა მამათა შეგონებებს და…
ღმერთო, შემინდე! თითქოს მესმის გომის თუ ბახმაროს მთებიდან, როგორ ჩამოაქვს ნიავს უხამსი სიტყვები, როგორ ბილწავს გინების კორიანტელი მდინარე ბჟუჟის და აჭისწყლის ტალღოვან სვლას, საიდანღაც ძალიან შეწუხებული და ვედრებით სავსე ხმაც ჩამესმა: “როცა იგი გინებას დაიწყებს, მაშინვე იმღერეთ, ისე იმღერეთ, რომ გინების ჩახშობა შეძლოთ!”
“მრავალჟამიერით” ჩახშობილი გინება!
სადამდე მივედით, რატომ და როგორ დავკარგეთ ასე ღირსება?!
როგორ მრავლისმთქმელად გვაფრთხილებს წმიდა იოანე ოქროპირი: “უმჯობესია სიმყრალე ამოგდიოდეს პირიდან, ვიდრე ბოროტი სიტყვა… არაფერი ისე არ შეურაცხყოფს ღმერთს, როგორც ბილწსიტყვაობა და არაფერი ისე არ ხდის ადამიანს უსინდისოს, როგორც ბოროტი სიტყვების წარმოთქმა და მოსმენა!”
წარმოთქმაც და მოსმენაცო! ბრძანებს წმიდა მამა, რომლისაგან ჩვენ შორს ვართ! თუ არ წარმოვთქვამთ, ხომ ვისმენთ?!
განსაკუთრებით მაოგნებს “თანამდებობებით ამაღლებული” ზოგიერთი ქალბატონის საქციელი _ ისინი, ტრადიციისამებრ მაღალი რანგის სტუმრებს თან დაჰყვებიან (კომუნისტური რეჟიმის დროსაც დავყვებოდით სტუმრებს, მაგიდასთანაც ვრჩებოდით, მაგრამ გინება, უხამსი სიტყვები და ბილწი ანეკდოტები არავისგან გაგვიგონია).
მესმის, მათი სამსახური მოითხოვს სტუმართან ახლოს ყოფნას, მაგრამ გინების მოსმენა, თანაც ქალისგან?!
აკი, ამბობს წმიდა მამა, რომ მოსმენაც უსინდისობაა?!
მახსოვს, სტუმრის ასე თანმდევს ვუთხარი:
_ რატომ ისმენ ისეთ ბილწ სიტყვებს?
პასუხმაც არ დააყოვნა.
_ ეთერი დეიდა, ახლა… გამაზრდევინე!
_ შენ მის გაზრდას ვერ შეძლებ! ჩამოშორება შეგიძლია! ჩამოშორდი!
როგორ ფიქრობთ, ჩამოშორდა? ჩემთან გულძვირობა არჩია (ღმერთმა ორივეს შეგვინდოს)!
პავლე მოციქული გვევედრება: “სიტყვა უშვერი ნუ გამოვალნ პირისაგან”…
რატომ არ გვესმის ეს ვედრება, რატომ ვუხრით თავს მაგინებელს, რატომ ვისმენთ გინებას, რატომ ვითმენთ?
დიდი ლევან გოთუა ამბობს: “უტიფრობა ადის კიბეზე!”
დიახ! ზემოდან დაგვყურებენ, არადა… ისევ ლევან გოთუას დავესესხები: “გაფრთხილდი… დიდმა ნიჭმა ზომის დიდი დაკარგვა იცის!”
ზომას ის მაღალჩინოსანი მოხელეც კარგავს და ჩვენც, რომლებიც ვისმენთ, ვდუმვართ, ვუღიმით…
რატომ?
შიშით, დუმილით უფალი ჯვარს აცვეს!
ჩვენი ყოველდღიური მოქმედებით, მლიქვნელობით, ჯვარს არ ვაცვამთ უფალს?
რატომ ვისმენთ, რატომ ვდუმვართ? არადა, წმიდა მამა გვაფრთხილებს: “ნუ დააყოვნებთ სიტყვას საჭიროების ჟამს”.
როგორ ჟამს და დროს ველოდებით? გადააყენებენ თუ…
რატომ არ გვინდა სიმართლის თქმა? იმიტომ, რომ “ძნელია მართალკაცობა” _ ისევ ლევან გოთუა.
ეგებ ისიც გავიხსენოთ, რამდენ მართალ კაცს ეძებდა უფალი სოდომ-გომორში?
ჰოდა, თითოეულმა ჩვენგანმა ჩვენი მოვალეობა გავიხსენოთ და ერმა თუ ბერმა, ეგებ, უპასუხოს ჩემს ტკივილიან შეკითხვას _ რატომ ვუსმენთ? რატომ ვდუმვართ?!
მინაწერი: ამ წერილის წაკითხვისას, იქნებ, ვინმეს კითხვაც გაუჩნდეს, თავად რატომ არ ასახელებს გინების მოყვარულ ამ პიროვნებასო.
ჩემი პასუხი ასეთია: მხატვარმა მზე დახატა, ნახატი დარბაზში გამოფინა. რომელიმე ჩვენგანს გაუჩნდება კითხვა: რატომ არ აწერია ნახატს: “მზე?!”
პორტრეტი დახატულია!
გამოიცანით!!!
