თინა ხიდაშელის „ზეთის ამომშრობი ტაფა“

დღეს შაბათია და მინდა, რომ დაგასვენოთ, პარალელურად კი გაგახალისოთ. თქვენს სამსჯავროზე ქართველი პოლიტიკოსების მორიგი სახალისო მოგონებები გამომაქვს.

ჩვენი პირველი სტუმარი ბატონი დავით უსუფაშვილი იქნება.

„1992-95 წლებში ბატონი თედო ნინიძე იყო იურიდიული სამსახურის უფროსი, ხოლო მე – მისი მოადგილე. იმელის შენობაში გვქონდა ერთი ოთახი. ის ცოტა თავისებური კაცი იყო და მოქალაქეთა მიღებაც ჩემს კისერზე გადადიოდა და თედო ნინიძის სახელზე მოსულ კორესპონდენციასაც მე ვიღებდი.

ბატონი თედო გენერალურ პროკურორად დანიშნეს. დილით მივედი სამსახურში, დაცვის ბიჭები გაიჭიმნენ და „ჩესტი“ მომცეს. გამიკვირდა. საღამოს გამოვდივარ, ისევ „ჩესტი“ ამიღეს. ვიფიქრე, ეტყობა, რაღაც ახალი ინსტრუქცია მიიღეს-მეთქი.

მეორე დილას დაზვერვა ჩავატარე. ვხედავ, ჩვეულებრივ ატარებენ თანამშრომლებს. მე დამინახეს, გაიჭიმნენ! ავედი ოთახში, მუშაობას ვერ ვახერხებ, საფიქრალი გამიჩნდა, მემასხარავებენ თუ რა ხდება? ვეღარაფერი გავიგე. ბოლოს დაცვის ბიჭებს მივადექი, „ჩესტით“ შემეგებნენ.

– ხალხო, რა ხდება, ვერ მეტყვით? – ვეკითხები.

– როგორ თუ რა ხდება, ბატონო თედო, ახლა ისეთი თანამდებობა გაქვთ, რომ…

– ვინ თედო, კაცო, დათო ვარ, უსუფაშვილი! – გადავირიე.

– ხუმრობთ? – დააღეს პირი.

– რა მეხუმრება, არ ვარ მე თედო ნინიძე!

ამ დროს თანამშრომლის ხმა მომესმა:

– რა ხდება, ხომ ყველაფერი რიგზეა, ბატონო თედო? ჰო, სულითა და გულით გილოცავთ!

– დათო ვარ, უსუფაშვილი! – გავიშეშე ადგილზე.

მალე მთელი იურიდიული სამსახური მოგროვდა და აღმოჩნდა, რომ ნახევარზე მეტს მართლა თედო ნინიძე ვეგონე!“

სადაც ბატონი დავითი ვახსენე, უხერხული იქნება ქალბატონი თინა ხიდაშელი არ წარმოგიდგინოთ. ამ ოჯახს ერთი არაპოლიტიკური სახალისო მოგონება გააჩნია და სიტყვას თინა ხიდაშელს გადავცემ.

„ერთი ისტორიაა, დათო სულ მემუქრება, უნდა მოვყვეო და სჯობია, მე დავასწრო. ჩემი მეგობრები დიდი ხანია ამერიკაში ცხოვრობენ.

20 წლისწინანდელი ამბავია, თბილისში როცა ბევრი არაფერი იშოვებოდა. ტექნიკა ძალიან მიყვარს. ერთხელაც, ვღებულობ მეგობრებისგან წერილს, რომ ელექტრორეგულატორიანი ტაფა უყიდიათ.

– მეც მინდა, – ამოვიოხრე.

დათოს ხმა არ ამოუღია. გადის დრო, მეორე წერილი მოგვდის, რეზერვუარებიანი ქვაბი ვიყიდეთო. ანუ, თავსახურის რეზერვუარებში მარილს, წიწაკას, სხვა სანელებლებს ათავსებ და ქვაბი კერძს თვითონ აგემებს.

– ზუსტად საჩემოა, – დავიჩივლე.

დათო ისევ ჩუმადაა, – დათო, – ვეუბნები, – მეგობრებს ვთხოვ, ერთი ტაფა გამომიგზავნონ, ძალიან მჭირდება.

– როგორი ტაფა? – დაიბნა.

– ხომ იცი, ტაფაში ზეთი ყოველთვის მეტი მომდის ხოლმე და დროს ვკარგავ ლოდინში, როდის ამოშრება.

– მერე? – ვერ გაიგო.

– რა მერე, ზეთის ამომშრობი ტაფა მჭირდება!…

ლამის სკამიდან გადავარდა! მას მერე, სულ მემუქრება, თუ გამაბრაზებ, ქვეყანას შეგიყრი, ზეთისამომშრობ ტაფას რომ დაეძებო“.

ჩვენი მორიგი სტუმარი ბატონი მამუკა არეშიძეა, რომელიც დაახლოებით 16 წლის წინანდელ შემთხვევას გაიხსენებს.

„1999 წელს ახალი პარლამენტი კი შემოვიდა შენობაში, მაგრამ ჩვენი კომისია კიდევ ორი წელი აგრძელებდა მუშაობას. ოთახები შეარემონტეს, გაანაწილეს და სადაც ჩვენ ვიჯექით, ის მრეწველთა ფრაქციას გადასცეს.

ერთხელაც ფრაქციის სხდომა მიმდინარეობდა. მეც იქ ვიყავი და ერთ-ერთმა მრეწველმა ოთახში თავისი იმერელი ნათესავი – ახვლედიანი შემოიყვანა.

ის კაცი პირველად ყოფილა პარლამენტის შენობაში. შიგნიდან დათვალიერება უკვე მოესწრო და აღტაცებისა და გაკვირვებისგან აზრზე მოსვლა უჭირდა. შემოვიდა და ვისაც შეხედა, ყველა ცნობილი პიროვნებაა! გოგი თოფაძის, ზურაბ ტყემალაძის და განსაკუთრებით რომან გვენცაძის დანახვამ მთლად გადარია, – პარლამენტი თუ ასეთი ხალხით არის „გაძეძგილი“, გვეშველება და ეგააო.

– ბატონო რომან, – ეკითხება მოკრძალებით, – სულ რამდენნი ხართ პარლამენტში?

გვენცაძემ იფიქრა, – ფრაქციის წევრთა რაოდენობა აინტერესებსო და ამაყად ეუბნება:

– თხუთმეტი!

– რამდენი? – შეწუხდა კაცი. ათასის იმედი ჰქონდა.

– თხუთმეტი! რა, ცოტაა?

– ბატონო რომან, საქეიფოდ რო დავდივარ, თხუთმეტი მარტო კლარნეტისტი მომყვება…“

ლეიბორისტი სოსო შატბერაშვილის სახელი ყველას გაგვიგონია. ბატონი სოსო იხსენებდა: “არის ასეთი სოფელი – მოხისი. წინასაარჩევნოდ ჩავედით. მოვრჩით გამოსვლებს და ისმის უკმაყოფილო შეძახილი:

– აბა, ერთი გვითხარით, ხალხისთვის რა გაგიკეთებიათ?

ხალხში დამცველებიც გამოგვიჩნდნენ. მასა ორ ნაწილად გაიყო. ერთი – “შალვა, შალვას” გაჰყვიროდა, მეორე – “მიშა, მიშას”. ვიღაც ახსოვდა შენი ნათელაშვილი და მისი საარჩევნო პროგრამა, ისე დაერია ხალხი ერთმანეთს.

ნათელაშვილი ხალხში გაერია და გაშველება დაიწყო, ჩვენც მივეხმარეთ. ისე უბრაგუნებდნენ თანასოფლელები ერთმანეთს, რომ ვერანაირად დავამშვიდეთ. დაცვამ შალვა მანქანისკენ გააქანა. გულმა ვერ მოუთმინა და ხუთ წუთში ისევ ჩვენთან გაჩნდა ყვირილით:

– ძმები ხართ, მეზობლები, სირცხვილია ამდენი ჩხუბი.

ამასობაში დაღამდა. ხალხი ერთმანეთს კვლავ ეჩხუბებოდა. უცებ შალვამ ღიმილით გამოგვხედა:

– ხედავთ, ამ სოფელში რა მაღალი რეიტინგი გვქონია. მიშას მომხრე რომ მეტი ყოფილიყო, ცოცხლები ვერ გამოვასწრებდით”.