მრავალი ცნობილი მსახიობი გვყავს ქართველებს. მათ მიერ განსახიერებული როლები ჩვენი ცხოვრების მუდმივი მეგზურები არიან და თაობათა ცვლის პროცესი არასოდეს ეხებათ. ნებისმიერი ჩვენთაგანისათვის ყოველთვის ახლობლებად რჩებიან და მათზე მთელი თაობები აღიზარდნენ და იზრდებიან.
ერთ-ერთ ადრინდელ საბჭოთა კინოსურათში, მსახიობი ბორის წიფურია დიდი სტალინის როლს ასრულებდა და უნებლიედ ყველას ყურადღებასაც იპყრობდა. ალბათ მაინც უმჯობესი იქნება თუ სიტყვას თავად მსახიობს გადავცემთ.
„სტალინის როლს ვთამაშობდი. პირველი გადაღება წითელ მოედანზე მქონდა. სპასკის ჭიშკრიდან გამოვედი, მისი ზუსტი „სახით“ – სრულ გრიმსა და კოსტიუმში. ამ დროისათვის მოედანზე უკვე მოსულიყვნენ პირველი დამთვალიერებლები. ყველამ „ცოცხალ სტალინს“ მიაპყრო მზერა. ბოლოს ცხადია შეამჩნიეს, რომ კინოგადაღება მიმდინარეობდა. ერთ-ერთმა ომის ვეტერანმა მთხოვა, თავის ბავშვთან ერთად გადაეღო ჩემთან სურათი სამახსოვროდ.
შემდეგ ვიღაცამ სასოწარკვეთით დაიყვირა: „მამა! მამა! როდესაც შენ ცოცხალი იყავი, მე მაძღარი გახლდით და საერთოდ ადამიანი ვიყავი, დღეს კი მშიერი ვარ. მამა, გვიშველე მამა, გადაგვარჩინე!“. ყველა მხიარულ გუნებაზე დადგა და მერწმუნეთ, არც ერთი ბოროტი გამოხედვა არ შემიმჩნევია „სტალინის“ მისამართით“.
წითელ მოედანთან დაკავშირებით „სასიამოვნო“ მოგონება აქვს მსახიობ რამაზ ჩხიკვაძესაც. 1947 წელი იდგა, პერიოდი როდესაც ადამიანი ხმას ისე ვერ ამოიღებდა, ვინმეს რომ არ გაეგონა და არ დაებეზღებინა. ქართველი მსახიობები რამაზ ჩხიკვაძე და ვალიკო კვაჭაძე ლენინის მავზოლეუმის სიახლოვეს იდგნენ.
ჩვენი თანამემამულეების ყურადღება ყვავების დიდმა რაოდენობამ მიიქცია. ეს პატივსაცემი ფრინველები კრემლის გალავნის შიგნით ხან დაუბრკოლებლივ შეფრინდებოდნენ და ხან პირიქით, უკან მოფრინავდნენ. ამაზე ვალიკომ რამაზს ჩუმად ჰკითხა, „რა არის ბიჭო, რამდენი ყვავი შეფრინდა კრემლში, დაინახეო?“ ჩხიკვაძემ პასუხი არ დაახანა: „ყვავები თუ შეფრინდნენ, თორემ ბულბულებს იქ რა უნდათო“. ამ „პოლიტიკური დიალოგის“ შემდეგ ორივე მსახიობს ჯერ სახეზე ფერი ეცვალა, შემდეგ კი დიადი ულიანოვის სამუდამო განსასვენებელს ელვის სისწრაფით მოშორდნენ.
მსახიობ დოდო ჭიჭინაძეს უშუალოდ გადაღებების დროს რაიმე „ისტორია“ თავს გადახდომია თუ არა არ ვიცით. სამაგიეროდ საიდუმლოს არ წარმოადგენს ის ფაქტი, რომ ფილმი „ბაში–აჩუკში“ მონაწილეობამ ერთ ცხოვრებისეულ ეპიზოდში ფასდაუდებელი სამსახური გაუწია. უმჯობესია თავად ქალბატონ დოდოს მოვუსმინოთ:
„მოსკოვის აეროპორტში ვარ. თბილისის სალაროსთან გამოკრულია: „Нет билетов“. მოლარეს ვემუდარები, ერთი ბილეთი როგორმე აღმოაჩინოს, საღამოს სპექტაკლი მაქვს, რა ვქნა?! მაგრამ „Нет билетов. нет билетов“ – თავჩაღუნულმა მიპასუხა. უცებ თავი ასწია და მეუბნება: „Ой боже, вы чуки-муки?“ მივხვდი, გახარებულმა ვუპასუხე: „Да, да я „Баши-ачуки“. არ გავიდა ხუთი წუთი და აეროპორტის დარბაზში ხმა გაისმა – დოდო ჭიჭინაძე სალაროსთან გამოცხადდეს, დაჯავშნილი ბილეთის მისაღებადო (ვითომ დაჯავშნა მოიხსნა). ცკ-ს მდივნები ისხდნენ დარბაზში. ატყდა ერთი ამბავი: საიდან დაჯავშნა?! მივუახლოვდი და ვუთხარი: „Да, исскуство это-высше!“.
მრავალ ქართველ ხელოვანს თავის დროზე სწავლა და ცხოვრება მოსკოვში მოუწია. არაერთი მათგანი იმ პერიოდს დღემდე დიდი სიყვარულით იხსენებს. გამონაკლისი არც ცნობილი ქართველი რეჟისორი გიგა ლორთქიფანიძეა.
„მოსკოვში რიაზანის ქუჩაზე ვცხოვრობდი, ქართველების საერთო საცხოვრებელში. ერთ ოთახში ვბინადრობდით თენგიზ აბულაძე, რეზო ჩხეიძე, სულხან ცინცაძე და მე. პელმენს თუ ვიშოვიდით მშიერ მოსკოვში, იმ დღეს ბედნიერები ვიყავით. ვმეგობრობდით რეზო თაბუკაშვილი, გურამ ასათიანი, გიზი ამირეჯიბი, თამაზ მელიავა, ვახტანგ ფიფია. გოგი და ირაკლი ოჩიაურებს ბიძია გარდაეცვალათ ციმბირში, გადასახლებაში. ჩამოვიდნენ. ნეშტი უნდა წაესვენებინათ. უთხრეს კუბო მოსკოვში იყიდეთ, თორემ ციმბირში ვერ იშოვითო. იყიდეს.
ერთადერთს – თამაზ მელიავას ჰქონდა ოთახი, იმ კუბოზე ცოტა დიდი იყო. დადგეს იქ. ოჩიაურების გამგზავრება გაჯანჯლდა. ამასობაში ისე შევეჩვიეთ კუბოს, ზედ სუფრას ვშლიდით. გია დანელია მოგვიანებით შემოგვიერთდა. თამაზ მელიავამ მოიყვანა ჩვენთან. თავიდან ძალიან სხვანაირი იყო – სუფთა მოსკოველი, „დედიკოს ბიჭი“, არც სვამდა. ჩვენ გავაფუჭეთ. უცებ აუღო ალღო და გაქართველდა“.
