წერილს უცვლელად გთავაზობთ:
„იმისთვის, რომ თქვენთვის და თქვენი მკითხველისთვის ნათელი გახდეს ამ ოჯახის უკიდურესად მძიმე მდგომარეობა, მოგითხრობთ იმ ისტორიას, რომლის მოწმენიც ვართ ჩვენ, მათი თანასოფლელები. მინადორა სიგუასა და გიორგი კუჭუხიძეს სამი შვილი ჰყავდა-დინა, ლამარა და ღუღუნი. ღუღუნი რუსეთში გაამგზავრეს ფოლადის ჩამოსხმის შესასწავლად. სამშობლოში დაბრუნების დღიდანვე მუშაობდა რუსთავის მეტალურგიულ ხარხანაში მეფოლადედ. სამწუხაროდ, ის მოკლეს. ამ დროს, მისი უმცროსი და-დინა მე-11 კლასში სწავლობდა, ოჯახში უკვე საშინელი მდგომარეობა სუფევდა, რადგან უფროსი ქალიშვილს ლამარას, ღუღუნის სიკვდილის გაგების შემდეგ მდგომარეობა დაუმძიმდა. მამა და დედა ამ ამბავს გადაჰყვნენ. დარჩა ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე დინა. გაჭირვებით დაამთავრა სკოლა და მუშაობა დაიწყო აბაშის ჩაის ფაბრიკაში, სადაც 10 წელი იმუშავა, ლამარას მდგომარეობა სულ უფრო მძიმდებოდა. დინამ თბილისში საქსოვ ფაბრიკაში დაიწყო მუშაობა. დინამ ვერ გაუძლო მარტოობას და მზრუნველობამოკლებულ ბავშვთა სახლიდან გამოიყვანა ბიჭი, რომელსაც ძმის სახელი დაარქვა. ამდენ პრობლემას პატარა ღუღუნის ჯანმრთელობის გაუარესებაც დაერთო. ბავშვს რევმატიზმები ჰქონდა, რაც საშუალებას არ აძლევდა დამოუკიდებლად გადაადგილებულიყო, ამას თვალის პრობლემაც დაერთო, ამ პერიოდში ლამარაც გარდაიცვალა, მერე იყო რომ თბილისის ძაფსართავი ფაბრიკაც დაიხურა და დინა თავის მეორეკლასელ ბავშვთან ერთად მამისეულ სახლს დაუბრუნდა, თუმცა აქაც ყველაფერი გაპარტახებული დახვდა, მაგრამ წასასვლელი არსად ჰქონდათ და დარჩნენ ნაესაკოვოში მეზობლების დახმარების იმედად. მე-7 კლასში ღუღუნის ფილტვების ანთება დაემართა და მკვეთრად გააუარესა მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა. მართალია ჩვენ ყველანაირად ვცდილობთ მათ დახმარებას, მაგრამ საშველი არ არის, მათ სახლში ქარი და წვიმა ისე დანავარდობს, როგორც ეზოში. ხანდახან ისე ღამდება პირში ლუკმა არ ჩასდით.
გვინდა ეს წერილი ბევრმა ადამიანმა წაიკითხოს, იქნებ ვინმე ღვთისნიერი გამოჩნდეს და დაეხმაროს დედა-შვილს.
წერილს ხელს აწერენ: ირაკლი კუჭუხიძე; მზია ქავთარაძე; თამაზ ჩიქოვანი; გული ჭანტურია და ციცო ჩაჩავა.
ჩვენ ადგილზე მივედით ამ ოჯახის პირობების სანახავად, მდგომარეობა იმაზე სავალალო დაგვხვდა, ვიდრე წარმოგვედგინა. კიბეზე ოთახებში წყალი ჩამოდის, მათ მხოლოდ ერთი ლოგინი აქვთ და დედა-შვილს ერთად სძინავთ, სახლი ფიცრებისგანაა შეჭედილი და ფიცრებს შორის იმხელა ადგილებია დარჩენილი, ყველაფერს ხედავ, ეზოში რაც ხდება.
როგორც დინა კუჭუხიძემ გვითხრა, არც თვითონ და არც მისი შვილი არსად მუშაობენ, ორივენი მხოლოდ დღიური სამუშაოებით ირჩენენ თავს. სულ ორი პატარა ოთახია სახლში, ერთი ოთახი უფრო პატარაა და ადვილად თბება, სწორედ ამიტომ საძინებლად გამოუყენებიათ და სახლის ერთადერთ ნახევრად-საღ კედელთან ერთადერთი ლოგინი მიუდგამთ. დღეც კი შუქი უნდა აანთო ოთახში, თორემ ისე, სიბნელეს და ნესტს აქვს ყველაფერი მოცული.
“სოციალურად დაუცველის სტატუასი კი აქვთ, მაგრამ ეს თანხა ღუღუნის წამლებში მიდის და არაფერში გვყოფნის. მეზობლები რომ არ გვყავდეს, დღეს ცოცხლები არ ვიქნებოდით”, _ გვითხრა დინამ.
ვერ აგვიხსნა, სოციალური დახმარების გარდა ეძლეოდათ თუ არა პენსია ან სხვა რამე სახის ფულადი დახმარება, ამიტომ “გურია ნიუსი” საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს აბაშის რაიონული განყოფილების უფროსს, ირაკლი იობაიას დაუკავშირდა იმის გასარკვევად, იღებდა თუ არა დინა კუჭუხიძე პენსიას. პასუხად ირაკლი იობაიამ გვითხრა, რომ ბენეფიციარი დინა კუჭუხიძე ღებულობს ასაკით პენსიას, ყოველთვიურად 107 ლარს.
