ვიტალი კილასონია ჩოხატაურის #1 საჯარო სკოლის კურსდამთავრებულია. სკოლის დამთავრების შემდეგ წარმატებით ჩააბარა ბათუმის შოთა რუსთაველის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტში აგრარულ ფაკულტეტზე. მისმა ლექსებმა თანამედროვე პოეზიის მოყვარულთა ყურადღება მიიპყრო და თაყვანისმცემელთა დიდი სიყვარულიც მოიპოვა. იგი, საქართველოს მასშტაბით, სისტემატურად მონაწილეობს პოეზიის საღამოებში, სადაც საკუთარ ლექსებს აცნობს საზოგადოებას. ვიტალი კილასონიას რამდენიმე ლექსი შევიდა კრებულში ,,დებიუტი“, რომელიც თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მიერ გამოიცა. შემდეგ გამოცემაში ვიტალის რამდენიმე ლექსი კვლავ დაიბეჭდება ლექსების კრებულში „დებიუტი“, რომელიც რატი ამაღლობელისა და ლევან ორახელაშვილის თაოსნობით გამოიცემა.
_ ვიტალი, მოდი, საუბარი ბავშვობიდან დავიწყოთ…
_ დავიბადე 1997 წლის 17 ნოემბერს, ჩოხატაურში. გადმოცემით ვიცი, რომ ჩემი დაბადება მთელ ჩოხატაურს გაუგია. ბაბუა ავტობუსის მძღოლი იყო და ჩემი დაბადება 60-მდე მძღოლს აღუნიშნავს. შემდეგ საბავშვო ბაღში შემიყვანეს, დღესაც მახსოვს, როგორ არ მიყვარდა ბაღში დაძინება. სამაგიეროდ, ამ პერიოდში უამრავი შეყვარებული მყავდა. ასაკის მატებასთან ერთად კი მათი რიცხვი თანდათან შემცირდა…
სკოლაში გატარებული წლები ბედნიერებით აღსავსე მონაკვეთია ჩემს ცხოვრებაში. #1 საჯარო სკოლა საუკეთესო პლაცდარმია განათლების მისაღებად. არასოდეს დამავიწყდება პედაგოგების ირმა კუჭავას და ზოია ჯიბლაძის მიერ ჩატარებული გაკვეთილები. მიუხედავდ იმისა, რომ ჰუმანიტარი ვარ, აქაურმა პედაგოგებმა ტექნიკური საგნებიც შემაყვარეს. მუდამ ვიქნები მათი მადლიერი.
სკოლის პერიოდი თვითდამკვიდრების პროცესია, ყველანი ძალაუნებურად ვცდილობდით გავლენების მოპოვებას ერთმანეთზე, ხშირად ეს გავლენები სასარგებლოც იყო. მახსოვს ლიტერატურული წრე ჩამოვაყალიბეთ და ვმსჯელობდით სხვადასხვა საკიებთხზე. ძალიან მენატრება ის დრო. სკოლაში სწავლის პერიოდში დავდიოდი სამუსიკო სკოლაში და კარატეზე, ასევე, გიტარისა და ფანდურის წრეზე. სამუსიკო სკოლაში ერთი ბიჭი ვიყავი ჩემს თანატოლებში და ძალიან ვუყვარდი მასწავლებლებს. წარმატებით ვმონაწილეობდი ყველა ღონისძიებაში. სკოლაში საფეხბურთო ჩემპიონატშიც მივიღე მონაწილება, ჩვენმა გუნდმა პირველი ადგილი მოიპოვა…
_ კიდევ რა დაგამახსოვრდა ბავშვობიდან, რასაც ხალისით გაიხსენებ?
_ ჩოხატაურში ბავშვების ერთ-ერთი გასართობი ადგილი ცენტრში მდებარე პარკია, სადაც ხშირად ვიკრიბებოდით კლასელები. განსაკუთრებით კარგად დამამახსოვრდა ერთი დღე, როცა ჩემმა სტიქაროსანმა მეგობარმა ულვაში გამპარსა, ეს ყველაფერი ფოსტის ძველ შენობაში მოხდა. მეორე დღეს კი კლასელები გაოცებულები მიყურებდნენ. არასასიამოვნო მოგონებაც მაქვს _ სკოლას სანამ დავამთავრებდი, ჯანმრთელობის პრობლემა შემექმნა, რომლის დაწვრილებით გახსენებას ახლა არ ვაპირებ, მაგრამ შეუძლებელია, არ გავიხსენო ნინო სურგულაძის თანადგომა და გაზეთ „გურია ნიუსის“ უდიდესი წვლილი ჩემს გამოჯანმრთელებაში.
_ როდის დაიწყე ლექსების წერა და ვინ იყო შენი პირველი შემფასებელი?
_ ლექსებს ჩემთვის, ბავშვობიდან ვწერდი. ჩემი პირველი მსმენელი მშობლები იყვნენ. მახსოვს, როცა ჩემი ლექსები წაიკითხეს, მათ თვალებში საოცარი სხივი დავინახე, ალბათ, აშკარად გრძნობდნენ, რომ ახალ საქმეს დავიწყებდი და ღრმად ჩავიძირებოდი პოეზიის სამყაროში. შემდეგ ჩემი მსმენელის რიცხვი თანდათან გაიზარდა, თუმცა, ორიენტირებული არ ვარ, ბევრმა ადამიანმა მისმინოს, მთავარია, რაღაც ფასეული შექმნა და იდეური მხარე შესთავაზო მკითხველს. გარდა ამისა, დაინტერესებული ვარ მხატვრობის ისტორიის შესწავლით და ქრონოლოგიურად ვეცნობი ამ დარგის კორიფეებს.
_ ლექსის წერის მოტივატორი ხშირად სიყვარულია, შენს შემთხვევაში როგორ იყო?
_ ცხოვრებაში შეგნებულად ერთხელ მიყვარდა და ისიც ცალმხრივად, მაგრამ ეს გარკვეულწილად დიდი საჩუქარიც იყო, რადგან ამ სიყვარულს გამო დავიწყე ლექსების წერა. ამჯერად ჩემი მთავარი მოტივატორი გარემოა, გარემო ძალიან ზოგადია, მეტად რომ დავაკონკრეტო ეს არის დროის მსვლელობა, აგრეთვე ლექსის წერა შეუძლებელია შინაგანი ტკივილების გარეშე. ძალიან მგრძნობიარე ვარ, თუმცა პოზიტივი ჩემი მთავარი კოზირია.
_ რას ეტყოდი ახალგაზრდებს?
_ რაც შეიძლება მეტი იკითხონ, რის შედეგადაც დაფიქრდებიან მრავალ ცხოვრებისეულ თემაზე და სხვადასხვა კუთხით დაინახავენ არსებულ რეალობას.
_ რაიმეს ხომ არ წაგვიკითხავ?
_ სიამოვნებით.
ჩემს ჩოხატაურს
დილა როცა თენდება,
თბილი არის ღადარი,
ბაბუს სულთან ერთდება
გარეთ მდგომი ჭადარი;
და ხეობას სრულებით
ქვეყნად არ ჰყავს ბადალი,
ბევრი ვნახე, დავრწმუნდი,
ვერ ვნახე შესადარი.
ქეთევან კუკულავა
