„გურია ნიუსის“ კორესპონდენტს იმერეთში, ჟურნალისტ ნინო ნანიტაშვილს სამი დღის წინ კორონავირუსი დაუდგინდა. ნინომ ჩვენი აუდიტორიისთვის დღიურის დაწერა გადაწყვიტა. ვფიქრობთ, მისი მონათხრობი, განცდები და გამოცდილება, დაგვეხმარება უკეთ გავიგოთ პანდემიის არსი, იზოლირებული ადამიანების გრძნობებს და საჭიროებებს უკეთ გავეცნოთ. თუ როგორ ჩაიარა მესამე დღემ მისთვის, თავად ნინო ასე გვიყვება:
„ეს დღეც მიილია. მართალია, სახლში ერთი კოვიდინფიცირებული ოფიციალურად დამემატა, მაგრამ, მაინც მშვიდობიან დღეს დავარქმევდი. როგორც ნახეთ, ბადრი ვაშაკიძე არ ჩამომრჩა და სოლიდარობა გამომიცხადა. დილით შევიტყვეთ, რომ ისიც დადებითია.
გრიგოლს უარყოფითი პასუხი მოუვიდა. გამიხარდა. მაინც რა არის დედის გული, არჩევანი რომ ყოფილიყო, ამ სამიდან ერთი უარყოფითი უნდა გამოვიდესო, გრიგოლს ავირჩევდი. დარწმუნებული ვარ ბადრიც ასე მოიქცეოდა. ასე რომ, ეს დღე სხვა დღეებისგან განსხვავებული დარჩა. შემცირდა დისტანცია და განზიდულობა ჩემსა და ბადრის შორის. ერთმანეთის გასამხნევებლად და სტიგმის დასაძლევად ჩავეხუტეთ კიდეც.
რა ყოფილა, მაინც, ეს კორონა, ოჯახი ერთ მუშტად შეგვკრა. ამდენი დრო ქმარ-შვილთან, ბავშვები ჩვილები რომ მყავდნენ, მას შემდეგ არ გამიტარებია.
სიცხე არ მაქვს, არაფერი მაწუხებს, მეც გავყოჩაღდებიო, იკითხებოდა ბადრის მთელი დღის აქტივობებში. ეზო რამდენჯერმე დაზვერა, გრიგოლს გვიანი შემოდგომისთვის დასამუშავებელ მიწის ნაკვეთზე მიუთითა, რამდენჯერმე წაიღიღინა და კლინიკაზე სიტყვა არ დასცდენია.
გავუყავი ჩემი ოჯახის ექიმის მიერ ჩემთვის დანიშნული ,,ვიუსიდი” და გადავწყვიტე, რომ არც კარდიომაგნილის მიღება აწყენდა. გულშემატკივრების სატელეფონო ზარები და მოკითხვები დღესაც ბევრი იყო:
,, როგორ ხართ, აბა, თქვენ იცით, არ შეშინდეთ, კორონას არ უხდება დაძაბულობა.”
ვუხსნი ყველას: რას ჰქვია, მეშინია, როგორ გეკადრებათთქო, ყველანი კარგად ვართო. მაგრამ, ვატყობ, ბევრს არ სჯერა. ვერც გაუმტყუნებ. რანაირი წარმოსადგენია, კორონა გჭირდეს, იყო ინფიცირებული, შენი თავის ექიმი, მეორე ინფიცირებულის მომვლელი, შეუნაცვლებელი დიასახლისი და ამ დროს არაფერი გაწუხებდეს.
მთავარი გაჭირვება დისკომფორტია, შენი სტატუსით შეშინებული ადამიანებისგან დისტანციის. ვიღაცას შენთან სიახლოვის გამო რომ შორდებიან და გაურბიან. ამ დროს გინდა, დღეები სწრაფად გაფრინდეს, რომ მალე თავის გასამართლებელი აღარ გქონდეს, რომ რვა დღის წინ, როცა შენ შენს მოქალაქეობრივ უფლებას იყენებდი, შენს ქალაქში გადაადგილებას, სამსახურში სიარულს სხვა ადამიანების დაზარალება არ გამოუწვევია, რომ დღეს და გუშინ მსოფლიო ასე რომ შეიშალა, შენი ბრალი არ არის.
მალე გინდა დრო მთელი ოჯახის კარგადყოფნაში გავიდეს და ამ უსაქციელო კორონას გამო ყველაზე ძვირფასი, ჯერ ადამიანები, შემდეგ საკუთარი თავი არ დაკარგო.
22 ოქტომბერი, 1:39 წუთი“.
