გივი ფრანგიშვილი _ ,,სამტრედიელი ნიკალა” დღეს უკანასკნელ გზაზე გააცილეს

ილორის წმინდა იოანე ნათლისმცემლის თავის კვეთის სახელობის ეკლესიიდან ოჯახის წევრებმა, ახლობლებმა და მისი ნიჭის თაყვანისმცემლებმა დღეს, 17 აგვისტოს უკანასკნელ გზაზე გააცილეს სამტრედიელი თვითნასწავლი მხატვარი, გივი ფრანგიშვილი, რომელსაც საზოგადოება ,,სამტრედიელი ნიკალას” სახელითაც მოიხსენიებდა.

მრავალმხრივ შემოქმედი პიროვნება 78 წლის ასაკში გარდაიცვალა. ამ დღეებში სოციალურ ქსელში საკუთარი ფეისბუქის გვერდზე სამტრედიელებმა გივი ფრანგიშვილის გამოსათხოვარი პოსტები გამოაქვეყნეს. გივი ფრანგიშვილის დასახასიათებლად საკმარისია პოლიტიკოს იმედა გოგავას პოსტის ნახვა, რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ.

,,თეთრი წვერი და შავი ჩოხა… გუაშითა და ზეთებით მუდამ მოთხუპნული ხელები, ატოკებული ქროლვა და სიყვარულით გაჟღენთილი სული… ირიბად აჭრილ თვალის უპეებში მუდმივად ჩაბუდებული კაცური სიდარბაისლე და მარტოსულობის სევდა… მისი მხატვრობა უნიკალურია, ემოცია – გადამდები, ენერგია – დაუშრეტელი და ვერასდროს ამჩნევდი ათეულობით წლების სიმძიმე მძიმე ტვირთად რომ აწვა მხრებზე… ის მუდამ სამტრედიული ქარის განუყოფელ ნაწილად დარჩება, რომელსაც ყოველთვის დაუღალავად უნდა ექროლა, ეფრინა, ჰყვარებოდა, მონატრებოდა, ეცინა, ეტირა და ეოცნება… მისი ცხოვრება რთული და მარტივი კონსტრუქციების ჰიბრიდი იყო, რომელიც დატვირთული იყო ურთიერთგამომრიცხავი და კალეიდოსკოპური ემოციებით, მის სათქმელს ყოველთვის მისი ნახატები ამბობდნენ და მჯერა, რომ დადგება დრო, როცა ამ ხმას მთელი სამყარო გაიგებს…

მხატვრობა იყო მისი ნამდვილი მეობა, მისი მშობლიური სახლი, მშვიდი კერია და აზვირთებული ნავსაყუდელიც, სადაც საკუთარი ხმაურიანი, ემოციური მარტოობით სავსე შეიყუჟებოდა, სადაც მარტოობა მუდმივი შთაგონების წყაროდ იქცეოდა, სადაც ბევრი თანამოაზრე, ბევრი ისტორია და ბევრი მოგონება, ბევრი დარდი და სიხარული ჰქონდა. გივი ფრანგიშვილი იყო კაცი, რომლის ასაკი ყოველთვის მოგონილი ზღაპარი რომ მეგონა, რომელიც ჩემს მეხსიერებაში მუდამ დარჩება რაინდობის უკანასკნელ მოჰიკანად, რომელმაც ჩემს მშობლიურ ქალაქს მხატვრობის გარდა თავისი ბოჰემური გლამურიც აჩუქა, რომელმაც სამშობლო თავისი სიყვარულის თანაზიარი გახადა. პ.ს. …და მაინც, ძალიან მწყდება გული რომ ჩვენ, მისმა თანამედროვეებმა, მეგობრებმა, ოპონენტებმა, ნაცნობებმა თუ უცნობებმა სათანადოდ ვერ დავინახეთ, ვერ გავუგეთ, ვერ დავაფასეთ ადამიანი, რომელიც ასე ერთი ხელის მოსმით, მარტივად აფერადებდა ნაცრისფერ ყოველდღიურობას და მას არაამქვეყნიურ, ზღაპრულ საბურველში ახვევდა.”