ანა პოლიტკოვსკაია უკრაინული წარმოშობის რუსი ჟურნალისტი იყო. ის ცნობილი გახდა, როგორც ჩეჩნეთის ომისა და ჩრდილოეთ კავკასიაში მიმდინარე პროცესების ალტერნატიული გამშუქებელი. პუტინ-კადიროვის რეჟიმის პირველი მამხილებელი 2006 წლის 7 ოქტომბერს პუტინის დაბადების დღეზე საკუთარი სახლის სადარბაზოში მოკლეს.
90-იან წლებში, პუტინის გაპრეზიდენტების შემდეგ, რუსეთი ტერორის ტალღამ მოიცვა. ყველა ტერაქტზე პასუხისმგებლობა ჩეჩნებს ეკისრებოდათ.
მალევე გამოაშკარავდა, რომ ტერაქტებს რეალურად რუსული სპეცსამსახურები აწყობდნენ, რათა ანტი-ტერორისტული ოპერაციებით პრეზიდენტის პოპულარობა გაზრდილიყო.
დიდწილად სწორედ ანა პოლიტკოვსკაიას დამსახურებაა პუტინისა და რუსული სპეცსამსახურების მხილება ამ ტერაქტებთან დაკავშირებით. ის ატარებდა დამოუკიდებელ გამოძიებებს და სააშკარაოზე გამოიტანა უამრავი საქმე, რომლებშიც პუტინი და კადიროვი იყვნენ მთავარი ფიგურანტები. ის ასევე აგროვებდა მასალებს ჩეჩენი მოსახლეობის გენოციდის შესახებ.
2015 წლის ივნისში მოსკოვის სასამართლომ ჩეჩნეთის მკვიდრნი, ლომ-ალი გაიტუკაევი და რუსტამ მაჰმუდოვი მკვლელობის ორგანიზებაში დამნაშავედ ცნო. სულ აღნიშნულ საქმეზე თავისუფლების აღკვეთა ხუთ პირს მიესაჯა. 2017 წლის ივნისში გაიტუკაევი ციხეში გარდაიცვალა. მკვლელობის დამკვეთის ვინაობა ამ დრომდე უცნობია.
ანა პოლიტკოვსკაიამ თავისი უკანასკნელი ინტერვიუ რადიო თავისუფლების რუსულ რედაქციას მისცა ორი დღით ადრე, ვიდრე მას მოსკოვში მოკლავდნენ. ინტერვიუ 2006 წლის 5 ოქტომბრითაა დათარიღებული. 5 ოქტომბერი ასევე რამზან კადიროვის დაბადების დღეცაა – 2006 წელს კი ეს იუბილე მისთვის განსაკუთრებული მნიშვნელობისა იყო. ის 30 წლის გახდა. მაშინ ჩეჩნეთის პრემიერ-მინისტრის პოსტი ეკავა და ახლა უკვე პრეზიდენტობაზეც შეეძლო კენჭი ეყარა. რადიოსათვის მიცემულ ინტერვიუში ანა პოლიტკოვსკაიამ სწორედ მასზე ილაპარაკა – კადიროვს „ჩვენი დროის სტალინი“ უწოდა და თქვა, რომ ოცნებობდა იმ დროზე, როდესაც ჩეჩნეთის ლიდერს თავისი დანაშაულებისთვის პასუხისგებაში მისცემდნენ.ანა პოლიტკოვსკაია სიცოცხლის ბოლო დღეებში კვლავ რამზან კადიროვის მამხილებელ სტატიებზე მუშაობდა. ის ამბობდა, რომ ბევრ მსხვერპლს პირადად იცნობდა, თუმცა მათთვისაც იბრძოდა, ვისი გაცნობაც ვერ მოასწრო.
ანა პოლიტკოვსკაიამ თქვა, რომ იუბილეზე კადიროვს ერთადერთ რამეს უსურვებდა: „პირადად მე ერთი ოცნება მაქვს კადიროვის დაბადების დღესთან დაკავშირებით – მინდა, რომ ის ერთ დღეს განსასჯელთა სკამზე ვნახო, სასამართლო პროცესზე, რომელიც უმკაცრეს სამართლებრივ სტანდარტებს დააკმაყოფილებს, სადაც ყველა მის დანაშაულს ჩამოთვლიან და გამოიძიებენ“.
