სახლი, რომლის ფარღალალა კედლებს მკითხველი ფოტოზე ხედავს, თითქმის, 15 წელია, ამ მდგომარეობაშია და შიგ მცხოვრებნი ყოველდღე ელიან დახმარებას. ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ქაქუთში მცხოვრები ომარ ხურციძის ოჯახის უფროსი ასთმით არის ავად, მოხუცი დედა კი ონკოლოგიური ავადმყოფია.
ომარ ხურციძის ოჯახის გასაჭირი ჯერ კიდევ 1991 წლის მიწისძვრის დროს დაიწყო, როცა სახლის კედლები საგრძნობლად დაზიანდა და ბალავარი შეერყა. იქედან მოყოლებული, დიდი თუ მცირე სტიქიური შემოტევის ჟამს, ხურციძის სახლის ბზარები შემაშფოთებლად ფართოვდება.
_ რამდენჯერ მივმართე ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის ხელმძღვანელობას, სათვალავი ამერია. ყოველთვის მპირდებიან დახმარებას და მუდამ მატყუებენ, თუ მე ვიტყუებ თავს, არ ვიცი. ამასობაში კი ამდენი წელი გავიდა. საბედნიეროდ, ღმერთი გვიფარავს, თორემ აქამდე თუ “მოურაგვავი” მოვაღწევდით, არ მეგონა. ყველა კედელი მორყეული და დაბზარულია. არ მგონია, ამ ზამთარსაც გაუძლოს, მითუმეტეს, თუ თოვლიანი წელი დაგვიდგა. შარშან ზამთრის გასვლას შიშის კანკალით ველოდი, გამიმართლა, თოვლი არ მოვიდა და გადავრჩით, მაგრამ ბუნება მომცემს იმის გარანტიას, რომ წელსაც ფიფქი არ ჩამოვარდება და კიდევ ერთ ზამთარს გადააგორებს ჩემი დაშლილი სახლი?! _ ამბობს ოჯახის უფროსი.
სახლის ჭერი, კედლები და იატაკი მთლიანად ამორტიზებულია.
ხურციძეების ოჯახს არაერთხელ ესტუმრნენ სოფლის მაჟორიტარი დეპუტატი და რწმუნებული, საკითხიც არაერთხელ დაისვა გამგეობის შესაბამის სამსახურში, თუმცა, კვლავ უშედეგოდ.
ომარ ხურციძე აღნიშნავს, რომ მისი გასაჭირის ასე გაწელვა და მრავალგზის დაპირების მიღმა დატოვება იმ მიზეზით ხდება, რომ არსებობს სხვა უფრო უარესი და ძალიან გაჭირვებული, რომელსაც დაუყოვნებლივ დახმარება ესაჭიროება. იგი სინანულით აცხადებს, რომ, ალბათ, ჭერი მთლიანად რომ დამენგრევა თავზე და ოჯახის ყველა წევრი თუ არა, ერთ-ერთი მაინც გავიჭყლიტებით, მაშინ მოგვაქცევენ ყურადღებასო.
ბატონი ომარი “გურია ნიუსის” რედაქციას მორიდებით ეწვია და უმიზეზო ბოდიშით, ვინმეს კი არ ვუჩივი, მაგრამ ჩემს გასაჭირს საშველი არ დაადგა და დამეხმარეთო, გვთხოვა. ჩვენ, მასთან ერთად, ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის გამგეობის ინფრასტრუქტურის და საინვესტიციო გარემოს განვითარების სამსახურის მთავარ სპეციალისტს ინფრასტრუქტურის საკითხებში, თემურ მურვანიძეს ვეწვიეთ.
_ კომისიაზე არაერთხელ დაისვა ამ ოჯახის საკითხი, თუმცა ჯერ დახმარების საშუალება არ გამოინახა. ძალიან ვწუხვართ, მაგრამ ახლა მეტი არაფრის თქმა და არც დაპირება არ შემიძლია, _ თქვა მან.
თემურ მურვანიძემ, ჩვენი არც ისე ხანგრძლივი საუბრის შემდეგ, ომარ ხურციძეს კიდევ ერთხელ ურჩია მორიგ მიღებაზე გამგებელთან შესვლა, რომელიც გამგეობაში ჩვენი ყოფნის მომენტს დაემთხვა. თუმცა დაზარალებულმა ეს აღარ ისურვა, უკვე მეტის მოთმენა აღარ შემიძლია, ვიცი, კიდევ უარით გამომისტუმრებენ და იქნებ, სახლამდე სულიც აღარ მიმყვესო…
მრავალი გაჭირვებული და მიუსაფარი დადის ამ “გაბრწყინებულ” ქვეყანაში, იმდენად გაჭირვებული, რომ ასეთი დამთრგუნველი ამბების მოყოლაზე, ლამის რეაქციაც აღარ აქვს საზოგადოებას, რომელიც, როგორც დიდი ვაჟა იტყოდა ამ “გაჭირვებულთა შედედებული სისხლის თიმთიმს წარმოადგენს” და არავინ იცის, რა ბედი ელის.
ომარ ხურციძე ახლა უკანასკნელ ხავსს ეჭიდება და საბუთებს “ზემოთ” გასაგზავნად ამზადებს, თან დახმარებას კვლავ მორიდებით გვთხოვს. საკუთარ სიმართლესა და გასაჭირზე საუბარი მას, რატომღაც, ვიღაცისთვის საჩივრის დაწერა ჰგონია და ამაზეც არანაკლებ წუხს, ვიდრე იმ დანგრეულ და აკორდეონივით გადაშლილ კედლებზე, რომელიც ხვალ თუ ზეგ, შეიძლება, თავზე დაექცეს.
