ჰოლანდიელი ქმარი
ჩემი ქმარი პირველად ჩევიყვანე გურიაში და ატყა ალიაქოთი, არიქა, ჰოლანდიელი სიძე გვესტუმრა და არ შევრცხვეთო! იყო ერთი ამბავი, გადაპატიჟებ-გადმოპატიჟება, კეცის ხაჭაპურები და შემწვარი ვარიები, არც ჭაჭა, ადესა და სანთლის არაყი დაიშურეს. ჩემს ქმარს ჭაჭა მოეწონა განსაკუთრებით, ჰოდა, ერთ დღეს, კაი ხნის დაქვრივებული ბიცოლაჩემმა გაუხვია გაზეთში ერთი ბოთლი ჭაჭა და გადასცა სიძეს. მოდის ჩემი ქმარი და მოაქვს ჩახუტებული ჭაჭა. ჩვენს სახლთან მეზობლები “აბირჟავებდნენ” და რომ დაინახეს დასაჩუქრებული მოვიდა, ჰკითხეს _ რაია მაი, რუსიკომ რა გამოგატანაო. ჩემი ქმარი, მართალია, მოხიბლული იყო ჭაჭით, მაგრამ სახელის დამახსოვრება გაუჭირდა და “ჭუჭუო”, უპასუხა მეზობლებს.
ერთ-ერთმა მეზობელემა ეშმაკურად ჩაიქირქილა: _ კაი ახლა, ბიძია, ნუ იგონებ რაცხას! რუსიკოს მაი მიზდა ენატრება და თუ სამე მეიძია, შენდა რავა გეიმეტებდა?!
მეზობლის ატამი
კაკოს ეზოს ბოლოში ბლომად ატმის ხეები აქვს დარგული. ის პერიოდია, დამწიფებულია ეს ატმები. ერთ დღეს ჩავიდა კაკო და ხედავს _ ერთ ხესთან ნაკვალევია და ხეზეც ბლომად შეკრეფილია ატამი. კაკომ უზარმაზარ კვალს დახედა, რომელიც 47 ზომა იყო. მაგ ზომის ფეხსაცმელს მთელ სოფელში ერთი კაცი ატარებს და ეს კაციც კაკოს მეზობელია.
_ თამაზ! _ დაუძახა კაკომ მეზობელს.
_ მობრძანდი!
_ თამაზ, ვინმე ხომ არ დაგინახია ჩემს ეზოში ატმებთან ჩამოპარული? _ ჰკითხა კაკომ.
_ ვინცხეის ბაღნებს კი მოვკარი თვალი წეღან, ძროხას რომ ვაბალახებდი, _ ალიბი გაიკეთა მეზობელმა.
_ მაშინ იგი მითხარი, ჩექმა რომელს ათხოვე, _ გასძახა კაკომ.
საქურდლად ბელთან ერთად
მეორე ისტორიაც ამ ორ მეზობელს და ისევ ატამს უკავშირდება. თამაზს უყვარდა კაკოს ბაღში გასეირნება და ატმით პირის ჩატკბარუნება. ადრე მარტო ჩადიოდა ხოლმე და მერე თავისი ხუთი წლის ბიჭიც ჩაყავდა. კაკო ყველაფერ ხვდებოდა, მაგრამ რას იზამდა?!
ერთ დღეს კაკო მორიგ შემოვლაზე იყო და ნახა, გუშინ რომ ხე დახუნძლული იყო, იმ ხეზე ორი ნამეტნავად შეუხედავი ატამია დარჩენილი.
_ თამაზ! _ ისევ გასძახა მეზობელს, _ ვინცხა შემომეჩვია და რა ვქნა, არ ვიცი. წესით, კაცი ვერ უნდა მორეოდა ამდენს, _ ჩაურტყა კაკომ.
_ დათვი იყო, ალბათ, _ უთხრა თამაზამ.
_ ხო, დათვია, ადრე მარტო იცოდა მოსვლა და ამ ბოლოს ბელიც დაყვება, _ არ შეარჩინა კაკომ.
რაც შარვალში დამრჩა
15-16 წლისანი ვართ. ღვინის სმას თანდათანობით ვეჩვევით. ერთი ჩემი კლასელი არ სვამდა საერთოდ. ჰოდა, ამ ჩვენმა არამსმელმა მეგობარმა დაგვპატიჟა თავის დაბადების დღეზე. ჩვენ პირობა წავუყენეთ: მივიდოდით იმ შემთხვევაში, თუ ღვინოს დალევდა და თან თამადაც თვითონ იქნებოდა. სხვა რა გზა ჰქონდა, დაგვთანხმდა, თუმცა, მანამდე გადაწყვიტა, თავის უფროს ძმასთან გაევლო კონსულტაცია თამადობასთან დაკავშირებით. ძმაც არ დაზარდა და დააწერინა “შპარგალკა”, რომელშიც ჩამოწერილი იყო სადღეგრძელოების დასახელებები და მათი თანმიმდევრობა. მოვიდა დაბადების დღე. იუბილარი თამადობდა. ჩუმად შარვლის ჯიბიდან ამოიღებს “შპარგალკას”, ნახავს, შემდეგ დგება და ამბობს სადღეგრძელოს.
თანდათანობით დავთვერით, განსაკუთრებით _ იუბილარი. უკვე ისეთ დღეშია, ძლივსღა ლაპარაკობს. ჩვენ შევუძახეთ: “გაშრა ყელი, დაგვალევინე რამე”, მაგრამ ისეთი მთვრალია, რომ “შპარგალკას” შარვლის ჯიბიდან ვეღარ იღებს.
შესაბამისად, არ იცის, რა სადღეგრძელო უნდა თქვას. ჩვენც აღარ ვეშვებით, სხვა რა გზა ჰქონდა, ადგა ფეხზე, რამდენიმე წამი არაფერი თქვა. უცებ სახე გაუნათდა და მოიფიქრა, რა უნდა ეთქვა და დიდი სიხარულით წარმოთქვა:
_ ბიჭებო, მოდით, ამ ჭიქით იმას გაუმარჯოს, რაც შარვალში დამრჩა!
