მედიკოსები პიროვნების პათოლოგიური მდგომარეობის მიზეზებს ეძებენ, რომ მკურნალობის ოპტიმალური გზები იპოვონ. საზოგადოებრივი ხასიათის პათოლოგიებს კი, უპირველესად, სახელმწიფო მოხელეებმა უნდა უმკურნალონ. არასწორი დიაგნოზი ერთ შემთხვევაში შეიძლება უცოდინარობის შედეგი იყოს, სხვა შემთხვევაში კი გარკვეული მიზნით განპირობებული მოჩვენებითი გულწრფელობა.
არც ისე სულელები ვართ, რომ ქვეყნის ნამდვილი უბედურების მიზეზს ვერ ვხედავდეთ, მაგრამ ზედაფენები რეკლამას არარსებულ და გამოგონილ მიზეზებს უწევენ და ქვეყნის ბედის გამო პასუხისმგებლობას გაურბიან _ ამტკიცებენ, რომ ჩვენი ხალხი ზარმაცი და უსაქმურია. სინამდვილეში მილიონზე მეტი ჩვენი მოქალაქე უმუშევრობას გაექცა საზღვარგარეთ, საიდანაც აქ დარჩენილ ოჯახებსაც არჩენენ და ქვეყნის ბიუჯეტსაც ხელს უმართავენ.
როდესაც ჩვენგან წასულ მეცნიერებს, ხელოვნების მოღვაწეებს და სპორტსმენებს უცხო ქვეყანაში ჯეროვანი დაფასება აქვთ, როგორ უნდა დავიჩივლოთ პროფესიონალიზმის დეფიციტზე?
ქვეყნის სიღატაკეს ბუნებრივი რესურსების სიმწირითაც ხსნიან. თუ ეს ასეა, რატომ ვართ სომხეთთან შედარებით ჩამორჩენილები? ამ კითხვაზე ძველი ხელისუფლების ჩინოვნიკებს და არც ახლების საკმაოდ დიდ ნაწილს პასუხი არ აქვთ. მინდა პირდაპირ ვთქვა _ ქვეყნის ყველა უბედურებას ერთადერთი მიზეზი აქვს და ესაა სახელმწიფო მოხელეთა კრიმინალური აპარატი. კომუნისტების დროსაც ასე იყო და მას შემდეგაც არაფერი შეცვლილა _ დღემდე სხვადასხვა შეფერილობის კრიმინალური ბანდები ებრძოდნენ ერთიმეორეს ძალაუფლებისთვის. მათ შორის უმნიშვნელო განსხვავება იყო.
ღმერთმა დაიფაროს დღევანდელი ხელისუფლება ამ მძიმე ბრალდებისგან, მაგრამ ნორმალურ მდგომარეობას საზოგადოება მანამდე ვერ იგრძნობს, სანამ სახელმწიფო აპარატი ძველი ხელისუფლების ნარჩენებისგან არ გათავისუფლდება. მათთან ერთად სიძველეთა მუზეუმს უნდა ჩავაბაროთ მუშაობისა და ცხოვრების ის დანაშაულებრივი სისტემა, რომელიც ათეული წლის მანძილზე ბატონობდა ჩვენს ქვეყანაში. ეს ადვილი საქმე არ არის და არც ვართ იმის მოლოდინში, რომ რომელიმე დეკრეტის საფუძველზე ვითარება მყისიერად შეიცვლება და ჩვენი ჩინოვნიკები ერთ დღეს ანგელოზის ფრთებს გამოისხამენ, მაგრამ სისტემური და ჯანსაღი კონტროლის შედეგად ყველას უნდა დავუმტკიცოთ, რომ საზოგადოებრივი ორგანიზმის ის დაავადება, რომელიც გვტანჯავდა ათეული წლის მანძილზე, ემორჩილება მკურნალობას.
არ არსებობს ეკონომიკური ხასიათის არც ერთი დანაშაული სახელმწიფო მოხელეების მონაწილეობის გარეშე. რა გასაკვირია, რომ ამის გამო სახელმწიფო აპარატი ქურდებითა და მექრთამეებით იყო სავსე. დღეს მშრომელ ხალხს საშინლად უჭირს ბიზნესის წამოწყება, მოხელეებისთვის კი სახელმწიფო ორგანოები ტრამპლინი გახდა ბიზნესის საკეთებლად. ყველა ბიზნესის წარმომავლობა რომ გაირკვეს, ქვეყანაში არსებული ციხეები პატიმართა მესამედსაც არ ეყოფოდა. ასეთი რამ სიკეთეს არ მოუტანს ქვეყანას, მაგრამ ქვეყნის მართვის საჭესთან მდგომი კრიმინალები, რომლებსაც ძარცვის დანაშაულებრივი სისტემა შექმნეს, მართლმსაჯულებას ვერ უნდა გაექცნენ.
ისტორია იცნობს კრიმინალებს, მოწყალება რომ გაიღეს ღატაკთა და უმწეოთა გადასარჩენად. ჩვენს ქვეყანაში საკმაო რაოდენობის მილიონერია. ამ ხალხმა კარგად იცის, რომ ბევრია მძიმე ავადმყოფი, რომლებსაც ფული არ აქვთ, რომ უცხოეთში იმკურნალონ. მათ შეუძლიათ რამდენიმემილიონიანი ფონდი შექმნან საამისოდ, მაგრამ ნახა ვინმემ მათი ქველმოქმედება? ბიზნესი, რომლისთვისაც სინდისის ცნება არ არსებობს, არჩევანს აკეთებს წყნარი ოკეანის რომელიმე კუნძულზე, სადაც დასვენებისთვის ერთი დღე-ღამეში 25 ათას დოლარს იხდის. არც ამ ბიზნესმენს და არც მის მფარველს ხელისუფლებიდან, არც მშიერის ბედი აწუხებს და არც ავადმყოფის.
დღეს სახელმწიფო მოხელეებს უზარმაზარი პრივილეგიები აქვთ, მაგრამ, როგორც პრემიების საქმემ ცხადჰყო, ხელისუფლებაში მორალური კლიმატი საკმაოდ მძიმეა. არადა, ხელისუფლებასაც და მთლიანად ქვეყანასაც უპირველესად მორალური კლიმატის გაჯანსაღება სჭირდება.
სადაც ზნეობაზე მოთხოვნილება არ არსებობს, იქ მოვლენებს შიში უნდა მართავდეს. ადრე ხალხს ბევრი რამ სჯეროდა და მიმზიდველი დაპირებების გამო, ავანსად უწყობდა ოვაციებს კრიმინალების ბანდას. ხალხი საბოლოოდ დარწმუნდა იმაში, რომ გროშის ფასი აქვს იმ კაცის დაპირებას, რომელსაც ქვეყნის საკეთილდღეოდ იოტისოდენა მსხვერპლი არ გაუღია. ყალბ დაპირებას და სხვის ხარჯზე განცხრომას ხალხი დღეს არავის აპატიებს.
ჩვენი რეგიონის დედამდინარე მზიან ამინდში ხშირად მინახავს ამღვრეული _ სათავეში იყო უამინდობა. სხვა საკითხია წარღვნა, რომელმაც ამ ორიოდე წლის წინ მთლიანად წალეკა ცენტრალური ხელისუფლება. მინდა ადიდებულმა მდინარემ ზღვაში არ ჩაიტანოს ამ ხელისუფლების ნარჩენები. მდინარის ნაპირზე გარიყულებმა იქნებ შეძლონ ხალხის წიაღში დაბრუნება, ნაწილობრივი რეაბილიტაცია _ როდესაც სათავეში წარღვნის საშიშროება გაქრება, საზოგადოებრივი ცხოვრების მდინარეც დაიწმინდება და ნორმალურ კალაპოტს დაუბრუნდება.
