გუგული ებრალიძე: როგორ უნდა შევხვდე ზამთარს მარტოხელა მოხუცი? სოხუმიდან დევნილი ვარ. რაღაც გასაცოდავებული, პენსიას ვიღებ და იმით ვყიდულობ შეშას თითო-თითო "კაჭკობით". საჭმლის საყიდლად რაღა დამრჩება, უფასო სასადილოში დავდივარ გამოსაკვებად, თითო ინჯრა წვნიანი რომ ვჭამო. პრობლემა ჩემთვის ისაა, რომ 80 წელს მიტანებულ ქალს ასეთ გაჭირვებაში მიწევს ცხოვრება.
ვენერა ჩაგანავა: როგორ ვხვდები ზამთარს და ვდგავარ აგერ, ამ ყიამეთში და მწვანილს ვყიდი შუა ქუჩაში. შვილები გაჭირვებულები მყავს. კაცი არაა პატრონი, არც სოციალური დახმარება გვაღირსეს და ძაღლივით გვაცხოვრებენ. მთავარი პრობლემაც ესაა, ადამიანებს არსებობის საშუალება არ გვაქვს.
ალეკო ჭყონია: უმუშევარი კაცისთვის ყველაფერი პრობლემაა. კომუნალურ გადასახადებს ვერ ავუდივართ, გაზით გათბობა ძვირი სიამოვნებაა, ამიტომაც შეშას ვამჯობინებთ, თუმცა, ისიც მითავდება. პრობლემის თავიდათავი უფულობა და უმუშევრობაა, რასაც ახლა ზედ ზამთრის სიცივეც ერთვის.
ელგუჯა სიხარულიძე: უმუშევარი და პენსიის შემხედვაზე. თვიდან-თვემდე ვალით და სესხით. ყველაფერი პრობლემაა. რომელი ერთი ჩამოვთვალო _ პროდუქტების სიძვირე, უმუშევრობა, უყურადღებობა.
ნათელა დოლიძე: რომ გითხრათ დალხენილად-მეთქი, მოგატყუებთ. ჩვეულებრივად, ისე, როგორც უმეტესობა. საბედნიეროდ შეშა მაქვს და ოჯახი არ გამეყინება. ასე თუ ისე არ მოგვშვივდება, თუმცა, პრობლემები მაინც ბევრია. პირველ რიგში კი, უმუშევრობა, რაც ნორმალურად ცხოვრების საშუალებას არ გვაძლებს.
ნინო კეკელიძე: კრედიტით. ახლა გამოვედი ბანკიდან, დედაჩემის სამი თვის პენსია ავიღე წინასწარ, რომ კალანდას სუფრაზე რაღაც გვქონდეს. მერე რა იქნება არ ვიცი. მხოლოდ ის ვიცი, რომ ეს მთავრობა, მხოლოდ საკუთარ თავზე ზრუნავს.
გიორგი მდინარაძე: ჭიქით ხელში, მეგობრებთან ერთად. თოვლიც კარგ დროს მოვიდა და შესაბამისად, მხიარულად და ბედნიერად შევხვდი ზამთარს.
ვენერა ნიკოლაიშვილი: როგორც ყოველთვის. დანაზოგით პროდუქტები შევიძინე. ბევრი ვერაფერი, მაგრამ შაქარი, პურის ფქვილი, ზეთი მოვიმარაგე. ამბობენ, გრძელი ზამთარი იქნებაო.
ცირა კალანდაძე: შუქის და გაზის გარეშე. ასე მოგვილოცა ჩვენმა მთავრობამ ზამთრის მოსვლა და ახალი წელიც.
შოთა კიკვაძე: უმუშევარი, უფულო _ როგორც წინა წლებში. ქვეყანაში არაფერი შეცვლილა და არც ჩემი ოჯახის მდგომარეობა გაუმჯობესებულა. შეშაც კი ვერ მოვჭერი, ისეთი ადგილი შემირჩიეს მოსაჭრელად.
თინათინ ჩხაიძე: უსამართლობის განცდით. კონკურსში ვიღებდი მონაწილეობას, მაღალი ქულებიც ავიღე და გასაუბრებაზეც კარგი შეფასება მომცეს, თუმცა, მაინც არ დამასაქმეს. ვის რაში ადარდებს ჩემი შვილები და ჩემი ოჯახის გაჭირვება, მთავარია, მათი ახლობლები იყვნენ სამსახურებში. ჩვეულებრივ ხალხზე, რომელსაც "ზევით პატრონი" არ ჰყავს, არასდროს ზრუნავდნენ და ახლა რა გამოასწორებდათ?!
