ლანჩხუთის მუნიციპალიტეტის გამგებელი ზაზა ურუშაძე მის საავტორო წიგნში „გურიაში გურულად“ ერთი საინტერესო ისტორია აქვს მოთხრობილი.
“მოსკოვში 1988 წელს სასტუმრო „რასიას“ ჰოლში ვიჯექი. დავინახე იქვე მდგომი ორი ულამაზესი გოგონა, ისინი გარეგნულად სურებს არ ჰგავდნენ. ერთი შავგრემანი იყო, მეორე შავი, მაგრამ ორივენი ძალიან ლამაზები. მათი გაცნობის შემდეგ რაც შემემთხვა, წაიკითხეთ“ _ ასეთი შესავალი აქვს ლექსს „მე მარტო და ორი ქალი“, რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ:
გვიან ღამით სასტუმროში გავიცანი ორი ქალი,
ერთი შავგრემანი იყო, მეორე კი ძაან შავი.
შავი, მაგრამ მკერდი ვარგი, მაღალი და ფეხიც სარგი.
შავგრემანიც კარგი იყო_ თვალციმციმა და ტანადი.
შებმა ცოტა გამიჭირა, ბოლოს მოხდა საქმე კარგი,
ჩემს მაგიდას შემოუსხდნენ შავიცა და შავგრემანიც.
გამისწორდა, რომ შევხედე, როგორ შევძელ ეს ამბავი,
მაგიდასთან სამნი ვზივართ: მე მარტო და ორი ქალი.
ვფიქრობ, ეხლა როგორ ვუთხრა ორივენი ჩემი არი?
მიჯობს მომენტს დაველოდო, ბოლოს ვუთხრა ნაფიქრალი.
სადღეგრძელოს ყველა ვამბობთ: შავიც, მეც და შავგრემანიც.
რესტორანში ქეიფს რა სჯობს, თუ გვერდით გყავს ორი ქალი.
სახელები არ მიკითხავს სად წამივლენ, აქ არ არის?
ქეიფს ბოლო აღარ უჩანს, სმას და ჭამას _ არეალი.
ოჰ, რა კარგად მოვილხინეთ, ვფიქრობ, რომ ვთქვა ნაფიქრალი
და ნომრისკენ წავიყვანო შავიცა და შავგრემანიც.
მოვიხედე და რას ვხედავ, მაგიდასთან არვინ არინ.
მიმტანი კი გვერდზე მიდგას ჩეკით ხელში, ვაი ბრალი.
ვფიქრობ: ნეტა სად წავიდა გაცნობილი ორი ქალი?
ერთი შავგრემანი იყო, მეორე კი ძაან შავი.
ვეძებ, მაგრამ სად არიან ნაქეიფარ-გამაძღარი.
სახელებიც არ მიკითხავს, ახლა რა ვქნა, იუ, ვაი.
მიმტანს ჩეკი გამოვართვი და მივეცი ჩემი ვალი.
დარბაზს თვალი გადავავლე: იქნებ ჩანდეს ორი ქალი,
ერთი შავგრემანი იყო მეორე კი ძაან შავი.
მაგრამ არსად აღარ ჩანდნენ, დარბაზს ერტყა შავი კვამლი,
ჯობდა დროზე მეთქვა მათვის გულში ჩემი ნაფიქრალი.
რესტორნიდან წამოვედი წამოვიღე ორი ვარდი,
მომატყუეს, მაგრამ რა ვქნა, მაგათ პატრონს, აი დარდი.
ზაზა ურუშაძე. 1988 წელი.
