ლანჩხუთში, მგელაძის ქუჩაზე მძიმე სოციალურ პირობებში ორი პატარა ძმა, 10 წლის ლუკა და შვიდი წლის ბესო მოისწრაფიშვილები ცხოვრობენ. პატარა ბესო ცერემბრალური დამბლითაა დაავადებული და ვერ დადის. ლუკას, როცა მშობლები სამუშაოდ არიან წასულები, ძმის მოვლა უწევს (ბავშვების სახელი დედის თანხმობითაა მითითებული).
ბავშვების დედის, ია მეგრელიშვილის თქმით, თვიდან თვემდე ძალიან უჭირთ თავის გატანა და შვილებისთვის ლუკმა-პურის შოვნა.
"ჩემი ქმარი ფერმაში მუშაობს მომვლელად. მე, თავად შშმ შვილის პატრონი, ორი კაპიკი რომ შემოვიტანო სახლში, დავარდნილ მოხუცს ვუვლი. სოციალური დახმარება და ბავშვის პენსიაც გვეძლევა, თუმცა არაფერში გვყოფნის. ბინა, რომელშიც ვცხოვრობთ, სესხით ვიყიდეთ და მთელი ჩვენი შემოსავალი თითქმის ამ სესხის დაფარვას ხმარდება. კარგად ხედავთ რა მდგომარეობაა სახლში, ერთია რომ თავზე ჭერი გვაქვს, თორემ სხვა მხრივ უამრავი პრობლემაა. ფანჯრები უვარგისია და ყველა მხრიდან ქარი უბერავს, ფაქტობრივად ოთახი ნორმალურად არ თბება და ბავშვებს სიცივეში უწევთ ყოფნა. მე კი მოვითმენ ამ ყველაფერს, მაგრამ პატარებმა რა ქნან, მითუმეტეს ბესოს ფილტვებიც საკმაოდ სუსტი აქვს, როცა ავად ხდება და მაღალი სიცხეები აქვს, რეანიმობილით ქუთაისში გადაგვყავს-ხოლმე, ადგილზე ვერაფერს შველიან.
ყველაზე მთავარი, რაც მაღელვებს და გულს მიკლავს, ისაა, რომ ბესო თანატოლებთან ერთად სკოლაში ვეღარ დადის. წლების წინ ეტლი კი მოგვცეს, თუმცა დიდი კაცის ზომა იყო და პრაქტიკულად ვერ ვიყენებდით. ახლა ისიც აღარ გვაქვს, მწყობრიდან სრულად გამოვიდა და ამიტომაც შევწყვიტეთ სკოლაში სიარული.
სამი წლის იყო ბესო, როცა იაშვილის კლინიკაში გვყავდა გამოკვლევებზე და იქ დაუდგინდა ცერემბრალური დამბლის დიაგნოზი. ექიმების რჩევით ბავშვი სისტემატურ მკურნალობას საჭიროებს, მისთვის ასევე საჭიროა პედაგოგიური და სოციალური რეაბილიტაციაც, თუმცა უფულობის გამო ვერაფერს ვახერხებთ.
ბავშვი ყველანაირად განვითარებულია, მხოლოდ ვერ დადის. მითხრეს, რომ გაიაროს ოპერაციაა საჭიროო. კარგად იცით ექიმთან მისვლა რა ხარჯებთანაა დაკავშირებული, მე კი ელემენტარულად გზის ფულიც არ გამაჩნია, რომ თბილისში ჩავიდე და ბავშვი სადმე სპეციალისტთან წავიყვანო.
ბევრს არაფერს ვითხოვ, ჩემი ერთადერთი სურვილია ჩემმა შვილმა თუნდაც ყავარჯნების დახმარებით შეძლოს გავლა და დამოუკიდებლად თუნდაც საპირფარეშოში შესვლა. არანაირი მატერიალური საშუალება არ მაქვს, რომ ჩემი სახსრებით რამე გავუკეთო შვილს. 20 ლარი მჭირდება ექიმის ცნობის ასაღებად, რომ სოციალურ სააგენტოში მივიტანო და ეტლი მომცენ. უბნის ექიმთან მივედი, ვთხოვე იქნებ ნისიად, პენსიამდე მომცეთ ცნობა-მეთქი, მაგრამ უარი მითხრა, არ შეიძლებაო.
ვერაფრით მოვახერხე ეს ფული გადამენახე, ბავშვებს მაშინ საჭმელი არ უნდა ვაჭამო რამდენიმე დღე.
აღარ ვიცი რა ვქნა, ვის მივმართო, ვის ვთხოვო დახმარება, რომ ჩემი შვილი ფეხზე დამდგარი ვნახო. წერილი ჩემი ხელით გავაგზავნე ჯანდაცვის მინისტრისა და წითელი ჯვრის ორგანიზაციის სახელზე, თუმცა დღემდე არანაირი გამოხმაურება არ მოჰყოლია მათი მხრიდან. არადა, მეუბნებიან, თუ ბავშვს ოპერაცია გაუკეთდება, აუცილებლად გაივლისო", -ამბობს ქალბატონი ია.
ბესოს ამგვარი მდგომარეობით მისი ძმა, ლუკაც ძალიან შეწუხებულია და საკუთარი ხელით დაწერილ წერილში აი, რას ითხოვს:
"ერთოთახიან ბინაში, ჩემთან ერთად ცხოვრობენ მამაჩემი, დედაჩემი და ჩემი 7 წლის ძმა ბესო. ძალიან გვიჭირს. ოთახში, სადაც ვართ სულ ცივა, რადგან ფანჯარა არ ვარგა და სიცივე შემოდის. დედაჩემი და მამაჩემი სულ მუშაობენ, რომ საჭმელი გვქონდეს. მე კი სკოლიდან მოსვლის შემდეგ ჩემს პატარა ძამიკოს ვუვლი. ბესო ცერემბლური დამბლით არის დაავადებული და ვერ დადის. არადა, სკოლაში უნდა სიარული, ჩემსავით წიგნების კითხვა, წერის სწავლა, ციფრების ცოდნა. ერთად კარგად ვერთობით, მაგრამ გული მიკვდება, როცა ვხედავ, რომ ვერ ვშველი. დილით, როცა დედა სკოლაში გამიშვებს, ის თვალცრემლანი მიყურებს. არაფერი მინდა, სიცივესაც მოვითმენ, იმასაც, რომ ხშირად სკოლაში მშიერიც წავსულვარ, მაგრამ ჩემი ძამიკო მინდა კარგად მყავდეს. სულ ღიმილი ჰქონდეს სახეზე და დედას არ ეუბნებოდეს: დედიკო, რომ დამპირდი გაივლიო, როდის გავივლი.
რაზე ოცნებობს?! იმაზე, რომ ოდესმე ფეხზე დადგება. როგორც დედა მეუბნება, ამის შანსი არის, მაგრამ საშუალება არა.
იქნებ ჩემს წერილს გამოეხმაუროს ვინმე და ჩემი ძამიკო ფეხზე დამიყენოს. ჩემთვის არაფერი მინდა, არც სათამაშო, არც ის, რომ ფერადი ტელევიზორი მქონდეს, ან სათამაშო კომპიუტერი, მთავარია, ჩემი ყველაზე დიდი მეგობარი მყავდეს კარგად. ერთად ვითამაშოთ და ამაში თუ ვინმე დაგვეხმარება მისი მადლიერი ვიყოთ.
იქნებ ჩემი ამბავიც გაახმაუროთ და აჩვენოთ ხალხს რომ ლანჩხუთში, ს. მგელაძის #56-ში, ერთ პატარა ოთახში დედასთან და მამასთან ერთად ორი ბიჭი იზრდება, რომლებსაც ძალიან უყვართ ერთმანეთი და იმედი აქვთ, რომ დიდხანს და ბედნიერად იცხოვრებენ!"
ლანჩხუთის სოციალური სააგენტოს თანამშრომლის, თამარ ასკურავას თქმით, აღნიშნული პრობლემა მათთვის ნაცნობია და საკუთარი კომპეტენციის ფარგლებში ყველანაირად ცდილობენ დახმარება აღმოუჩინონ ოჯახს.
„როგორც იცით, ოჯახს სოციალური დახმარება და ბავშვის პენსიაც ეძლევა, შესაბამისად მათ სადაზღვევო პოლისიც გააჩნიათ.
"ახლა "კრიზისული ბავშვიანი ოჯახების" პროგრამის ფარგლებში, მათ მაცივარს შევუძენთ. რაც შეეხება ინვალიდის ეტლს, ქალბატონმა იამ სპეციალური სამედიცინო ცნობა უნდა წარმოგვიდგინოს, რომლის გარეშეც ჩვენ ვერაფრით შევძლებთ მისთვის დახმარების აღმოჩენას. რაც ჩვენზეა დამოკიდებული ყველაფერს ვაკეთებთ და შემდგომშიც არ მოვაკლებთ მათ ყურადღებას", -გვითხრა ასკურავამ.
