ამერიკის შეერთებულ შტატებში, “გურია ნიუსის” ვებ-გვერდის მეშვეობით. ყოველდღიურად ვეცნობი, თუ რა ხდება გურიაში. ამდენად, გავეცანი ფიქრია ბეღელაძის მიერ მომზადებულ, “გურია ნიუსში” გამოქვეყნებულ სტატიასაც, რომელიც აღწერდა ჩოხატაურის მუნიციპალიტეტში, სოფელ წიფნარში არსებულ რეალობას. სოფლის სკოლის ხის კედლები ხავსს და სუროს დაუფარავს, დაზიანებულია სასკოლო ინვენტარი, თითქმის ყველა ოთახში წყალი ჩამოდის, გახსნილია კედლები… ბიბლიოთეკაში წიგნები ლპება. ქალბატონი ნუნუ ანდღულაძის დიდი დამსახურებაა, რომ წიფნარის დაწყებითი სკოლა, 80-იანი წლების ბოლოს, გაუქმებას გადაარჩინა; დაუღალავი შრომით იმასაც მიაღწია, რომ დანგრეული სკოლა საჯარო სკოლად გადააქცია და სამიდან 9-კლასამდე გაზარდა. ქალბატონი ნუნუ რომ არა, დღეს ის სკოლა საერთოდ არ იარსებებდა.
მინდა მოგახსენოთ, რომ სანამ სოფლის რწმუნებულად იქნება ისეთი ადამიანი, როგორიც უჩა კიკვაძეა და უბნის ინსპექტორი, პოლიციელი ვახტანგ მამეიშვილია, სოფელს არაფერი ეშველება. და თუ რატომ, ახლავე მოგახსენებთ: სოფელ წიფნარში დავიბადე და ვიზრდებოდი 14-წლამდე. აშშ-ში უკვე 15 წელია ვცხოვრობ. ვარ როგორც საქართველოს, ისე ამერიკის მოქალაქე. 2010 წლის აგვისტოში ვიყავი სტუმრად ჩამოსული მშობლიურ წიფნარში. რაც ყველაზე თვალშისაცემი იყო, ბურნათიდან წიფნარამდე გზაზე ზუსტად იგივე ორმოები დამხვდა, 15 წლის წინ რომ დავტოვე. სოფლის ცენტრში კი, ისევ ის გაპარტახებული მაღაზია, კანტორა, ბიბლიოთეკა, კლუბი, სკოლა, ნახევრად წაქცეული დენის ბოძები…
წიფნარის რწმუნებული უჩა კიკვაძე განსაკუთრებულ ყურადღებას იჩენდა ჩემს მიმართ. რამდენჯერმე სოფელში გამაფრთხილეს, რომ ეს კაცი ყველა მთავრობას მოერგო და ფრთხილად იყავიო. მიამბეს, როგორ იცავდა კბილებით შევარდნაძის მთავრობას, მაგრამ როცა ნაციონალებმა გაიმარჯვეს, ვითომ, მთელი ცხოვრება შევარდნაძის მტერი იყო ისე მოაქვს თავი. როგორც სოფლის რწმუნებულს ვკითხე კიდეც, ნუთუ ასე ძნელია სოფელში თუნდაც გზის გაკეთება-მეთქი. მან თქვა, რომ ყურადღებას არავინ გვაქცევს, ყველა ფულის საკეთებლად არის მოსული ვერავისთან მიხვალო. შემდეგ უჩამ მითხრა ასეთი რამ: ტრაქტორი იყიდება 1500 დოლარად, თუმცა, მისი ფასი 3-ჯერ მეტიაო. 500 მაქვს, 1000-იც რომ მაშოვნინა, სოფელს ეშველება, თორემ, ამ მთავრობის იმედზე ჩემი მტერი იყოსო. მეც ამოვიღე ჯიბიდან 1000 დოლარი და მივეცი, თუ სოფელს ეშველება-მეთქი. უჩამ მომცა ასეთი პირობა: 2011 წლის 5 სექტემბრამდე, ერთ წელიწადში ამ გზას ჩემი ეზოდან ბურნათამდე გააკეთებდა, იმ ფულს დამიბრუნებდა, ტრაქტორი კი ჩემი სახელით ეყოლებოდა სოფელს და ყველა გლეხს დაეხმარებოდა.
რამდენიმე დღის შემდეგ დამირეკა უჩამ და მითხრა, რომ თავისი 500 დოლარი შემოეხარჯა და თუ სასწრაფოდ არ დავეხმარებოდი, ტრაქტორს დაკარგავდა. მე თბილისში ვიყავი, ამერიკაში მივფრინავდი, უცებ მოვძებნე რუსთავი-ჩოხატაურის მიკროავტობუსის მძღოლი და ის ფულიც გავატანე. უჩამ ფული მიიღო, დამირეკა, მადლობაც გადამიხადა და შემპირდა: ჩამოხვალ სოფელში და ნახავ, რა გზას დაგახვედრებო.
უკვე მეორე ზაფხული მოდის _ არც გზაა, არც კვალი. და რაც მთავარია, ირწმუნება, ჯართი ჩავაბარე და ტრაქტორი იმით ვიყიდეო. უჩამ კარგად იცის, რომ ჩემს მანქანაში ვიდეოთვალია დაყენებული და ყველაფერი ფიქსირდება. როცა 1000 დოლარი მივეცი, ის მაშინ ჩემს მანქანაში იჯდა. მიკროავტობუსის მძღოლის იმედიც ნუ ექნება _ ის ტყუილს არ იტყვის, უპატიოსნესი ბიჭია.
ასევე, მე და ჩემს კუთხეს, დაუპირისპირდა სოფელში აჭარიდან ჩამოსახლებული ირაკლი შავაძე, რომელიც, არც თუ სახარბიელო წარსულის მქონე პიროვნებაა; მან, ჩემი ამერიკაში წამოსვლის შემდეგ, ჩემზე საჩივარი შეიტანა პოლიციაში, თითქოს მის ოჯახს ვაშანტაჟებდი. ეს საქმე დაევალა წიფნარის უბნის ინსპექტორს, პოლიციელ ვახტანგ მამეიშვილს. მე დავურეკე და საქმის კურსში ჩავაყენე სოფლის რწმუნებული უჩა კიკვაძე. მამეიშვილსაც დავურეკე და ვუთხარი, თუ საჭირო იყო, სასწრაფოდ ჩამოვფრინდებოდი საქართველოში, რათა სიმართლე გარკვეულიყო. მამეიშვილი მეუბნებოდა, რომ საჭირო არ ვიყავი, რადგან თითონვე, თავისი ამერიკული იარაღით, ვინჩესტერით, რომელიც სახლში აქვს, გაუსწორდებოდა შავაძეს. პარალელურად, იბარებდა ირაკლის და ეუბნებოდა, გოჩა მოკალი და რაიონი დაგაფასებსო. ერთხელ მამეიშვილმა ტელეფონში მითხრა, რომ მან “კაი ბიჭებში” იკითხა ჩემზე და ყველამ თქვა, ირაკლიმ გოჩას ტყვიით შუბლი უნდა გაუხვრიტოსო. მამეიშვილს მაშინვე დაურეკა შინაგან საქმეთა სამინისტროს თანამშრომელმა და უთხრა, რას ბედავო, რადგან, მე ისინი წინასწარ საქმის კურსში მყავდა ჩაყენებული. მამეიშვილმა იმ წუთშივე დაიწყო ბოდიშის მოხდა _ მაპატიეთ, რაღაც დაუფიქრებლად წამომცდაო. მამეიშვილი ფიქრობდა, რომ გოჩას რაღაცაში “გავჭედავ” და ფულს გავაკეთებო. როგორც ვიცი, მანქანის ყიდვას აპირებდა “ჩემი ხარჯით”. თავის მხრივ, სოფლის რწმუნებული, უჩა კიკვაძეც ფიქრობდა, კარგია, ტრაქტორის მომკითხავი ჩამომშორდებაო. როგორც მულტფილმში _ “სოფლის მაშენებელი”, მესამე ხმის მოძებნა დაიწყეს და მოძებნეს პოლიციელი მამალაძე, რომელიც, კიკვაძის თქმით, თურმე, ჩემზე ყოფილა გაბრაზებული. მე მას ტელეფონით ვესაუბრე და მერე კიკვაძესაც მოვასმენინე მისი საუბარი. ხელთ იმის ჩანაწერიც მაქვს, თუ როგორ აგინებს კიკვაძე პოლიციელებს. მათთვის თავზარდამცემი აღმოჩნდა, რომ ჩემს ადვოკატს ყველაფერი ჩაწერილი აქვს. მამეიშვილი ოზურგეთის პოლიციაში იყო დაბარებული ახსნა-განმარტების მისაცემად. ამიტომ ეშინია მამეიშვილს ფაქტების. მე არავითარი პრეტენზია არ მაქვს საქმეში ჩართულ სხვა პოლიციელებთან, მაგალითად, ვალოდია დოლიძესთან, თუნდაც გამომძიებელ მარინა ბერაძესთან ან სხვებთან. იმიტომ, რომ ამ პოლიციელებმა ჩემთან საუბარში გამოავლინეს კულტურის უმაღლესი დონე, არც ერთი ქუჩური სიტყვა არ უხმარიათ, სულ თქვენობით მელაპარაკებოდნენ, მომისმინეს და იმოქმედეს კანონის ფარგლებში. მამეიშვილი კი, ყოველთვის ქუჩურად, “ძველბიჭურად” მელაპარაკებოდა.
როცა ჩვენ ძალიან ღარიბები ვიყავით და “უპერსპექტივოებად” გვთვლიდნენ, ჩემს ძმებს კიკვაძემ ფული “შეაწერა” და როგორც მაშინ ამბობდნენ, “წამმზომი ჩაურთო”. ეს ძველი ამბების გახსენება კი არა, ისტორიაა. არადა, სოფელში ყველაფერი მისახედია _ ოჯახებიდან საქონელს იპარავენ, დროებით დაკეტილ სახლებში კი პატრონებს საწოლი, თეფში და ტაფაც კი არ ხვდებათ. კიკვაძე კი ყოვლად უფუნქციო სოფლის კანტორის სახურავს ცვლის, როდესაც, სკოლა და ბიბლიოთეკა სადაცაა ჩამოინგრევა.
სოფელს, ასევე, ისეთი ინსპექტორი სჭირდება, რომელიც ნაპერწკლიდან ცეცხლს არ გააჩენს და კვირაში ერთხელ მაინც რომ მოვა სოფელში.
არ იქნებოდა ურიგო, მამეშვილს სოფელში ეკითხა, გოჩა რამდენ გაჭირვებულს დაეხმარა, რამდენს _ მიცვალებული დაამარხვინა, წამლის თუ სწავლის ფული გადაუხადა; რა საჩუქარი გაუკეთა სკოლას; როგორ დააფინანსა ჩოხატაურის თეატრის მსახიობები; თუ როგორ ედგა გოჩა სოფელს გვერდში რაიონულ თუ რეგიონულ თეატრალურ ფესტივალებზე; თუ როგორ შეიყვანა სოფელი წიფნარი ოქროს ასოებით მსოფლიო სპორტის ისტორიაში… თუნდაც, იმ ირაკლი შავაძეს ჰკითხოს, როგორ ვეხმარებოდი ფინანსურად საოჯახო ბიზნესის გაუმჯობესებაში, როცა კი რამე დასჭირვებია.
იკითხოს, თუ რატომ არიან დაინტერესებულები ამერიკის კინოსტუდიები გადაიღონ ჩემი ცხოვრების შესახებ დოკუმენტური ფილმი, რომლის სათაური უკვე შერჩეულია, “ჩინჩხოლადან-დელივერამდე”; ჩინჩხოლა პატარა ღელეა, ჩემს სოფელში; დელივერი კი მდინარე, რომელიც ამერიკის პირველმა პრეზიდენტმა, ვაშინგტონმა ლაშქრით გადალახა.
იმედი მაქვს, ჩემს წერილს წაიკითხავს ჩოხატაურის მუნიციპალიტეტის გამგებელი ქალბატონი ლელა იმედაშვილი და პოლიციის უფროსი ლევან სიხარულიძე და სწორ გადაწყვეტილებას მიიღებენ; თუ პოლიციელ მამეიშვილის საქმე არ იქნება ადგილზე განხილული, იძულებული ვიქნები, ჩემი ადვოკატის მიერ შეგროვებული ყველა მასალა გადავუგზავნო საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრს ივანე მერაბიშვილს, მივმართო უზენაეს სასამართლოს.
მოვითხოვ უჩა კიკვაძისგან, ის ტრაქტორი მოახმაროს სოფელს და არა მარტო თავის თავს; ამასთან, აღიაროს პოლიციაში, თუ როგორ იყიდა ის ტრაქტორი სამჯერ იაფად და რა კანონდარღვევებით გააფორმა იგი; აღიაროს, ასევე, რაც ოცი წლის მანძილზე სოფლის აღმშნებელობისთვის გამოყოფილი ფული შეუჭამა სოფელს. ეს მას შეუმსუბუქებს სასჯელს. ასე, რომ დრო შეიცვალა, უჩა _ ახლა შენი საქმიანობის წამმზომი ჩაირთო!
პატივისცემით, გოჩა ფასეიშვილი,
ნიუ იორკი, 20 იანვარი.
წერილი იბეჭდება მნიშვნელოვანი შემოკლებით
რედაქციისგან: მკითხველს და წერილის ავტორს შევახსენებთ, რომ ჩვენთვის პრინციპულად მიუღებელია მხოლოდ ერთი მხარის არგუმენტების მიწოდება მკითხველისთვის; წერილის დიდი მოცულობის გამო, ვაქვეყნებთ გოჩა ფასეიშვილის წერილს და მომავალ ნომერში აუცილებლად გამოვაქვეყნებთ მასში მოხსენიებული ყველა პირის მოსაზრებებს.
