“კაცის დაღალატებას მირჩევნია, ცოტა სამუშაო მქონდეს”

ჩვენი მკითხველების თხოვნით, ვიწყებთ წერილების ციკლს _ "ვინ აცოცხლებს საქართველოს?!" და მოგითხრობთ საინტერესო ადამიანების შესახებ. მოგვწერეთ თქვენთვის ნაცნობი ასეთი ადამიანების შესახებ _ გავაცნოთ ისინი საზოგადოებას.

რუბრიკის პირველი სტუმრის შესახებ ინფორმაციაც "გურია ნიუსის" მკითხველმა მოგვაწოდა, თუმცა, ოთარ ესებუას სახელი ჩოხატაურში ყველასთვის კარგადაა ცნობილი. ბატონი ოთარი მეთუნუქეა და 60 წელზე მეტია ემსახურება ადამიანებს. იგი ძალიან მოკრძალებული რესპონდენტი აღმოჩნდა _ მას საკუთარ თავზე საუბარი ერიდება.

_ 60 წელზე მეტია ვემსახურები საყვარელ რაიონს და სოფლებს. ხელშეკრულება მაქვს გაფორმებული სკოლებთან, საბავშვო ბაღებთან და ვუმზადებ მათ შეშის ღუმელს, მილებს, წყლის ავზებს. უამრავ ადგილას მიმუშავია. ბოლოს აქ დავმკვიდრდი, აგრარულ ბაზარში. წლების წინ გავაკეთე ეს პატარა სახელოსნო და მას შემდეგ მოვდივარ ასე, _ ამბობს ოთარ ესებუა.

ბატონი ოთარის სასიკეთო საქმეებზე ბევრს ჰყვებიან ჩოხატაურში. ამბობენ, რომ უამრავი მადლიერი ადამიანი ჰყავს, გაზეთშიც ხშირად დაწერილა სამადლობელი წერილი მისი მისამართით და რომ, იგი ხშირად, ყოველგვარი ანაზღაურების გარეშე ეხმარება ადამიანებს.

_ თუ შეატყო, რომ ადამიანს უჭირს, იქით დაეხმარება. გვახსოვს, ერთხელ ერთი მოხუცი მოვიდა, ღუმელის შეკვეთა მისცა. მერე თითონ მიატანინა მანქანამდე და გაამგზავრა, _ ჰყვებიან ოთარ ესებუას გვერდით მომუშავე ადამიანები.

ბატონი ოთარი სამუშაოს სიმცირეს არ უჩივის. ამბობს, რომ, მართალია, ოზურგეთიდან და ბათუმიდან მსგავსი ნაწარმი შემოაქვთ, მაგრამ მას საკუთარი მომხმარებელი მაინც ჰყავს.

_ უამრავი ადამიანი მოდის ჩემთან. ახლაც მაქვს შეკვეთები. ერთი კაცი მოვიდა, მთხოვა, ავად ვარ და სანამ თბილისში ექიმთან წავალ, იქნებ, მომისწრო და გამიკეთოო. ხომ ვერ დავაღალატებ?! გათენებაც რომ მომიწიოს, უნდა გავუკეთო. ისეთ საქმეს ხელს არ მოვკიდებ, რის გაკეთებასაც ვერ შევძლებ. კაცის მოტყუებას მირჩევნია, ცოტა სამუშაო მქონდეს და ადამიანები იყვნენ მადლიერები.

ბატონი ოთარი თავს მშვიდად გრძნობს, რადგან იცის, რომ მის საყვარელ საქმეს წლების შემდეგ მისი შვილი გააგრძელებს:

_ 79-ე წელიწადში გადავდექი. ახლა მინდა, კარგად გავაკეთო ეს სახელოსნო და დავუტოვო შვილებს. ჩემს ვაჟს ყველაფერი ეხერხება, რაც მე ვიცი. იარაღები, რასაც აქ ხედავთ, მან გამოაჩარხინა, უფრთხილდება ყველაფერს. ჯერ ახალგაზრდაა, ფიქრობს, როცა საპენსიო ასაკს მიაღწევს, ჩემს საქმეს გააგრძელებს. მიხარია, რომ ჩემი გარდაცვალების შემდეგ, ისევ ღია იქნება სახელოსნოს კარი, შემოვლენ ადამიანები და გამიხსენებენ, იტყვიან _ ცუდი კაცი არ იყო და შვილიც კაი გაუზრდიაო!