_ ბატონო ჯანსუღ, გურიაში დიდი ხანია არ ყოფილხართ. ახლა რა ხდება?
_ ეს ძალიან კარგი რაღაც მითხარი, დიდი ხანი არ ყოფილხართო. აქ დავდიოდით ნოდარ დუმბაძესთან, ზაურ ბოლქვაძესთან, იყო გრიალი. ისინი აღარ არიან. ცოცხლები რომ ყოფილიყვნენ, ახლა აქ იქნებოდნენ, ჩემთან ერთად, უფრო სწორედ მე ვიქნებოდი მათან ერთად.
დღეს არის გამოღვიძების დღე. ისე, როგორც თბილისში გაიღვიძა ხალხმა. იქ, აქციაზე ჩემი აზრით, 300 000 ათასი კაცი მოვიდა. ვიღაცა ამბობს, 200 000-იო, ვიღაცას კი სურვილი აქვს, ძალიან ცოტა იყოს. ქუთაისმა გაიღვიძა, მთელმა იმერეთმა. ძალიან ბევრი ხალხი მოვიდა. ერთობის დღეა დღეს გურიაში, გურულებს არაფერი ეშლება საამისოდ. აქ იმაზე კი არ არის ყვირილი, შენ გადადექი და შენი დედა ვატირეო, შენ ამნაირო-იმნაიროო! არა, ბატონო, რომ ქართველ ხალხს ჰქონდეს სიტყვის თავისუფლება. სიტყვას თავისუფლება არ აქვს და ეს ჩემზე მეტად იცი შენ. მე, რასაც მინდა, იმას ვიტყვი, ასე არაა საქმე. ორი ტელევიზია არსებობს, იმის მოხსნა უნდა საერთოდ და ცხრა ტელევიზია ხელისუფლებისაა. არაფერი არ არის ამ ქვეყანაზე, სასამართლო არ არსებობს, სოფლის მეურნეობა არ არის. ვამბობთ “მამული, ენა, სარწმუნოება” _ ჩვენ მამული თითქმის გაყიდული გვაქვს, სარწმუნოებას ვებრძვით და ქართულ ენას ვებრძვით. აქ მოვედი, გურულებს უნდა დავენახო და ვუთხრა, აბა, გურულებო, შევერთდეთ.
_ “თავისუფლება” _ ასე ჰქვია თქვენს ლექსზე დაწერილ სიმღერას. “ქართული ხმების” შესრულებით ეს სიმღერა 2003 წლის რევოლუციის დროს ხშირად გაისმოდა. ახლა თუ მოვისმენთ?
_ თბილისში ძალიან ბევრჯერ დაუკრეს, როცა იყო შეკრება. გამიხარდება, კვირასაც თუ დაუკრავენ. ორმოცი წლის წინ ვამბობდი _ “ძლივს, ძლივს ამოდის მთვარე სამოთხის, ტყვია მიზანში მოსახვედრია, თავისუფლება ისე არ მოდის, თავისუფლება ლომთა ხვედრია”. რა? იმ დროს, ჯერ კიდევ, ორმოცი წლის წინათ, ვერ ხვდებოდა ხელისუფლება, რომელ ტყვიაზე იყო საუბარი და რა მიზანში უნდა მოხვედრილიყო ტყვია? მე მთელი ცხოვრება ვიბრძვი იმისთვის, სიმართლე მოვიპოვოთ საქართველოში, თავისუფლება მოვიპოვოთ საქართველოში.
_ ძნელია დღეს თავისუფლების მოპოვება?
_ ძალიან ძნელია, მაგრამ მე მაქვს იმის იმედი, რომ გურულები, მეგრელები, კახელები, ყველა თავის სიტყვას იტყვის. ჩვენ ვართ ქართველები და ყველაფერი კარგად იქნება.
