სახელი, რომელიც “როკვით განფენილი” ქართული სულის სიმბოლოდ იქცა

ნინო რამიშვილი _ სურების ულამაზესი ხეობის შვილი, ჩოხატაურის, გურიის, საქართველოს სიამაყე, მსოფლიო დარბაზების ოვაციების ადრესატი!

ბევრმა იქნებ არც იცის, მაგრამ ამ მსოფლიო აღიარებამდე იყო შრომის, თავდადების, გნებავთ, თავგანწირვის წლები; ნინო რამიშვილი, მეუღლესთან _ ილიკო სუხიშვილთან ერთად, კონცერტებში მონაწილეობდა როგორც ფილარმონიის სოლისტი, 1945 წელს კი ერთად იწყებენ ლეგენდას, რომელსაც მსოფლიო "სუხიშვილების ქართული ეროვნული ბალეტის" სახელით იცნობს. 
ომის შემდგომ პერიოდში ცხოვრება ძალიან ჭირდა. დასის წევრებს  არ ჰქონდათ სარეპეტიციო დარბაზი და საარსებო სახსრები. ზოგიერთ სოლისტს  გაყინულ დარბაზში ცეკვის დროს შიმშილისგან გული მისდიოდა. ამ პერიოდში, ნინო რამიშვილი საკუთარ ქონებას ყიდდა, ანსამბლი რომ ერჩინა. ანსამბლის პირველი კონცერტი 1945 წლის 11 ივნისს გაიმართა.1948 წელს პირველად გასცდა საბჭოთა კავშირის საზღვრებს."

შეუდარებელია ის ღვაწლი, რაც მან მთელი თავისი სიცოცხლის მანძილზე  ქართული ცეკვის სადიდებლად გასწია _ 5 კონტინენტზე, 88 ქვეყანაში, 19 200-ზე მეტ კონცერტზე, 70 მილიონზე მეტმა მაყურებელმა ფეხზე მდგარმა დაუკრა ტაში ქართულ ცეკვას, ნიჭს, ისტორიას, მომავალს!

ქართველი ქალის სიმბოლო გარეგნულად, შინაგანად, მკაცრი და მოსიყვარულე, უშრეტი ენერგიის გამცემი _ "დიდი ნინო", ქართული ცეკვის დედოფალი, ყოველთვის სიყვარულით საუბრობდა სურებში, დიდ ვანში გატარებულ ბავშვობაზე.

ნინო რამიშვილი  16 წლის წინ, 2000 წელს, 6 სექტემბერს გარდაიცვალა… მისი სახელი უკვდავყოფილია, სანამ საქართველო იარსებებს, მაგრამ მისი დაფასება და შთამომავლობის მის მაგალითზე გაზრდა, ჩვენი _ პირველ რიგში, გურულების, ჩოხატაურელების ვალია.

ჩემთვის სასიხარულოა, რომ ჩოხატაურში მშვენიერი ხელოვნების სასახლე აშენდა და ეს ყველას გვახარებს; მოგმართავთ მოკრძალებით, გაითვალისწინოთ ძალიან ბევრი მოქალაქის, ხელოვნების მოღვაწის მოსაზრება და ხელოვნების ამ მშვენიერ კერას საამაყო მამულიშვილის _ ნინო რამიშვილის სახელი მივაკუთვნოთ.

ვლადიუს რამიშვილი,
მხატვარი, გრაფიკოსი, საქართველოს ეროვნული აკადემიის აკადემიკოსი