19 წლის ვიყავი მე და ჩემმა ორმა მეგობარმა, სხვა მეგობრისგან ნასესხები ფულით, აჭარაში ნაყიდი მანდარინი აზერბაიჯანში, ბელაქანაში გადავიტანეთ გასაყიდად.
მე ფული ლიტერატურული გაზეთის გამოსაცემად მჭირდებოდა, იმათ საკუთარი საქმეებისთვის.
გზაზე, ბათუმი-თბილისის მატარებელში, სამი ყუთი დანაბარებივით მოგვპარეს. თან ვფხიზლობდით, მაგრამ გამცილებლების მონათესავე ქურდების ოსტატობა იგავმიუწვდენელი იყო.
ლაგოდეხიდან პაწა წვალებით გადავიტანეთ საზღვარზე. იქ გვეგულებოდა კაცი, რომელიც ჩაიბარებდა მზისფერ ოქროს (საბჭოთა ალბომები ასე გვამცნობდნენ).
ის კაცი აღმოჩნდა ქორწილში, სადაც მიგვიპატიჟა და შევედით. ცეკვები. ცეკვები. უცხო ენა. ამ კაცსაც დიდად არ უნდა ახსოვდეს ჩვენი გარიგების შესახებ და არც ის, რომ შეიძლება მანდარინმა ქორწილის ამბავი არ გაითვალისწინოს და დალპეს, თუ მანქანიდან არ გადმოვიტანთ.
მუსიკა. მუსიკა. ცეკვები. ვიღაც ხელს მკრავდა, გამო, შემოგვიერთდიო.
ვიჯექი და ვფიქრობდი გაზეთზე, რომელიც მანდარინებთან ერთად უნდა დამპალიყო და სწორედ იქ მივეცი თავს აღთქმა, რომ დანებება არ იქნებოდა.
დავლიე და ავდექი და შევერიე მოცეკვავეებს. ასე მეგონა მანდარინები ეყარა და ვჭყლეტდი.
მანდარინები დალპა. გაზეთი არა.
ორი წლის მერე ციხეში დავიწყეთ გაკვეთილები და იმ ფულით გამოვეცით.
ლ’ილ. უნივერსიტეტელებს ემახოსვრებათ. ამას იმიტომ ვყვები, რომ ყველა საქმე, რასაც თქვენ გარედან ხედავთ და წარმატებულია ჩემი, სხვისი თუ თქვენი, ასე კეთდება, მანდარინების ჭყლეტით, ნასასხები ფულით ნაყიდი მანდარინების.
გიორგი კეკელიძე,
გურულიდ ღიურები, წიგნი მეორე
