“ბავშვობიდან ვხატავდი. მამაჩემი გეოგრაფიის მასწავლებელი იყო სოფელ შემოქმედში და სურდა, მეც გეოგრაფიის მასწავლებელი გამოვსულიყავი. ჩავაბარე უნივერსიტეტში, სამი ხუთიანი მივიღე და ერთი სამიანი. ქართულში მივიღე ეს სამიანი _ ნაწერის გადათეთრება ვერ მოვასწარი. მერე მამაჩემმა გაასაჩივრა ეს ამბავი და დაპირდნენ, იანვრიდან ჩავრიცხავთო. თბილისიდან ჩამოსულს კი ვუთხარი, რომ გეოგრაფიულზე ჩაბარება არ მინდოდა _ მხატვრობა მიტაცებდა”, _ ასე დაიწყო საუბარი “გურია ნიუსთან” ოზურგეთელმა მხატვარმა ვახტანგ მამეიშვილმა.
ვახტანგ მამეიშვილი პირველი კლასიდან მოყოლებული დღემდე ხატავს და აქტიურ ცხოვრებას ეწევა. სამუშაო დღეებში შემოქმედიდან ქალაქ ოზურგეთში ჩადის, თავადაც ხატავს და მომავალ თაობასაც ასწავლის ხატვას.
“ირაკლი თოიძის სახელობის სასწავლებელში ჩავაბარე _ იქ გამოცდების გარეშე მოვხვდი. დავამთავრე სასწავლებელი და გავხდი მხატვარი-მოქანდაკე. შემდეგ სამხატვრო აკადემიაში მოსახვედრად მოვემზადე და ჩავირიცხე. სამხატვრო აკადემიის მეოთხე კურსზე რომ ვიყავი, გააუქმეს სამხედრო კათედრა და გამიწვიეს რუსულ ჯარში. ჯარიდან ჩამოსვლის შემდეგ გავაგრძელე სწავლა. აკადემია 1968 წელს დავამთავრე”, _ ამბობს ვახტანგ მამეიშვილი, რომელიც სახლის გარდა, ოზურგეთის სამხატვრო გალერეაშიც ხატავს.
ინტერვიუს ჩაწერამდე ვახტანგ მამეიშვილი ქალაქ ოზურგეთში მდებარე ექადიის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიას ხატავდა.
ბატონ ვახტანგს დღემდე ახსოვს, რა დახატა პირველად: “პირველი კლასიდან ვხატავ. ჩემი პირველი ნახატი იყო ბრძოლის სცენები _ საბჭოთა ჯარი როგორ ამარცხებს გერმანელებს. შემდეგ ვხატავდი პეიზაჟებს _ ბუნება ძალიან მიყვარს. ხატვისადმი ჩემმა დამოკიდებულებამ გაამართლა და გავხდი პროფესიონალი მხატვარი.
1969 წელს ქალაქ ოზურგეთში გავხსენი სამხატვრო სკოლა, 65 წლამდე მისი დირექტორი ვიყავი. შემდეგ “ნაციონალებმა” მითხრეს, დებულების მიხედვით არ გეკუთვნის დირექტორობაო და დავრჩი პედაგოგად. ახლაც ვასწავლი ბავშვებს ხატვას. შემოქმედებითად დატვირთული ვარ და ჩემ მიერ დახატული ნახატები ყოველ წელს ხვდება გამოფენებზე”.
ჩვენი რესპონდენტი ხატწერითაცაა დაკავებული:
“მე და ჩემი შვილი, ირაკლი ვწერთ ხატებს. გურიაში ჩემი პროექტით აშენებულია შვიდი ეკლესია _ პირველი ეკლესია აშენდა სოფელ შემოქმედში, წმინდა ნიკოლოზის სახელობის, მამა ნიკოლოზი (ღლონტი) იყო მოძღვარი. 1988 წელს, როდესაც მამა ნიკოლოზთან ერთად გადავწყვიტეთ შემოქმედის მონასტერში აღმდგარიყო საეკლესიო ცხოვრება, რაიკომის დავალებით შემოქმედის მონასტერი დაკეტეს.
თბილისიდან ჩამოვიდა მერაბ კოსტავა, რომელსაც მეუფე იოსები (კიკვაძე) ახლდა და ღია სივრცეში აღავლინა პარაკლისი. კომუნისტების დროს მოვახერხეთ მონასტრის გადახურვა და აღდგა წირვა-ლოცვა.
ამის შემდეგ იყო სოფელ გომის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის პროექტი, რომელიც ლაშა შაფაქიძესთან ერთად გავაკეთე. ასევე, გავაკეთე წითელმთის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის პროექტი, კვირიკეთის ეკლესიის რეკონსტრუქციის პროექტი, ნაგომრის ეკლესიის აღდგენაც ჩემი პროექტით მოხდა”.
ბატონი ვახტანგი სამეურნეო საქმიანობასაც ეწევა თავის კარმიდამოში და როგორც გვეუბნება, ძალიან დაკავებულია ამ კუთხით:
“ვცხოვრობ სოფელ შემოქმედში, მაქვს ჰექტარნახევარი მიწის ნაკვეთი, სადაც გავაშენე გურული ვაზი _ საკმიელა, ჩხავერი. ფიზიკურად ძალიან დატვირთული ვარ. თავისუფალი დრო თუ დამრჩა, ვხატავ.
10 ივნისს 79 წელს შევასრულებ, თუმცა, ისევ ისე სიამოვნებით ვხატავ, როგორც ახალგაზრდობაში ვხატავდი.
მეუღლე მყავს ზინაიდა წერეთელი, წარმოშობით საჩხერიდან _ მისი დიდი ბაბუა აკაკი წერეთლის შვილიშვილი იყო. ჩემი მეუღლის ოჯახი საცხოვრებლად ოზურგეთში გადმოვიდა, თვითონ კი მუშაობა დაიწყო სოფელ შემოქმედის საშუალო სკოლაში რუსული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლად. გასულ წლამდე მუშაობდა, ახლა კი დამსახურებულ პენსიაზეა”.
ვახტანგ მამეიშვილი აქტიურად იყო ჩართული ეროვნულ მოძრაობაში:
“ვიბრძოდი იმისთვის, რომ საქართველო ყოფილიყო დამოუკიდებელი. ეროვნული მოძრაობის დროს იმ ლიდერთა შორის ვიყავი ოზურგეთში, რომლებიც აპროტესტებდნენ რუსეთის მმართველობას _ ზვიად გამსახურდიას, მერაბ კოსტავას და ეროვნული მოძრაობის სხვა ლიდერების გვერდით ვიდექი.
დარწმუნებული ვარ, იმ ტერიტორიებს, რომლებიც რუსეთის მიერ არის ოკუპირებული, აუცილებლად დავიბრუნებთ. მეტი პატრიოტი ადამიანი არის საჭირო, რომ ერთიანობას მივაღწიოთ”, _ გვითხრა დამშვიდობებისას ვახტანგ მამეიშვილმა.
