დღეს შაბათია, მორიგი მოგონებები უნდა წარმოგიდგინოთ და გადავწყვიტე სიტყვა კვლავ „ადგილობრივ“ პოლიტიკოსებს გადავცე.
ჩვენი წერილის პირველი გმირი ბატონი ლევან ბერძენიშვილი გახლავთ. ნამდვილად არ ვიცი შორეულ ბრაზილიაში რა მანქანებით მოხვდა, მაგრამ ფაქტია რომ პელეს სამშობლოში დიდ შარში გაეხვა.
ლევან ბერძენიშვილი: „რიო-დე-ჟანეიროში პლაჟზე მივსეირნობდით მე, ივლიანე ხაინდრავა და კიდევ ერთი რუსი მეგობარი. აზრზე მოსვლა ვერც მოვასწარით, რომ დანებით შეიარაღებული შვიდი – რვა ზანგის ბიჭი გვეძგერა და პირწმინდად გაგვფცქვნეს.
პოლიციამ მოახერხა, მძარცველები ეპოვა და განყოფილებაში ჩვენი ნივთები დაგვიბრუნეს. გამოვდივართ გარეთ და ხაინდრავა მეუბნება:
– ლევან, არ გეწყინოს და შენს გვერდით სეირნობა შარია.
– რატომ? – დავიბენი.
– სანამ 100 კილოს არ ჩამოსცდები, ბრაზილიაში აღარ წამოგყვები.
– ეგ რა შუაშია?
– პოლიციელმა მითხრა, ბრაზილიაში რაც უფრო მსუქანია ადამიანი, მით უფრო მდიდარი ჰგონიათო და ამ 170 – კილოგრამიან კაცს რომ გდიო, ყელის გამოჭრა გარანტირებული მაქვა“
ვალერი გელბახიანი: „20-22 წლის ბიჭი ვარ და პატრიოტული მოტივით ციმბირში მიმდინარე სამშენებლო პროცესში ჩავები. ჩვენი, ქართველების ჯგუფი, ერთ მოზრდილ რუსულ სოფელთან დაბანაკდა. მეორე დღეს შაბათი იყო და ნაწილი ლუდის ბარს ვეწვიეთ, რომელიც ცენტრში მდებარეობდა. დავლიეთ, გარეთ სკამზე დავსხედით და უცებ საოცარი სურათის მოწმენი გავხდით.
იქვე ერთადერთი აბანო იყო. ვხედავ, კარი გაიღო, ათამდე შიშველი ქალი გამოვარდა კივილით, სამი წრე დაგვარტყეს და უკან შეცვივდნენ! გაოგნებულნი ვართ, ხმას ვეღარ ვიღებთ. დავბრუნდით ბანაკში და ეს ისტორია მოვყევით.
– ხდება-ხოლმე, – დაგვამშვიდა ერთ-ერთმა, – ასეთ ადგილებში უცხოელებს ხშირად ეწყებათ ჰალუცინაციები და მოჩვენებებსაც ხედავენ.
– ე, ბიჭო, ნაღდი ამბავია! – მეწყინა.
– კარგი, ხვალ შევამოწმებთ.
თურმე რა ხდება – მთელი სოფელი იმ აბანოში დადის, შაბათი ქალების დღეა, კვირა – კაცების და მერე „პარნოიდან“ გარეთ დარბიან გასაგრილებლად. ურწმუნოების ნაწილმა მეორე დღეს, კვირას ცენტრს მიაშურა და ვხედავთ, დაფეთებულები მოცვივდნენ, ფერი არ ადევთ.
– დაგხოცავთ, თქვე აფერისტებო! – დაგვიბრიალეს თვალები.
– რა იყო, რა მოხდა? – შემიქანდა გული.
– რაღა რა მოხდა, მივედით, სკამზე დავსხედით, უცებ აბანოს კარი გაიღო და ათი ტიტლიკანა კაცი ჩვენსკენ გამოქანდა, ძლივს გამოვასწარით“.
ალექსანდრე შალამბერიძე: „ერთი პერიოდი მუდმივმოქმედ დელეგაციაში ვიყავი, რომელშიც საქართველოს გარდა სომხეთისა და აზერბაიჯანის წარმომადგენლები შედიოდნენ და ექვს თვეში ერთხელ ვიკრიბებოდით. პირველი შეხვედრა როდესაც შესდგა, აეროპორტში სომხებმა და აზერბაიჯანელებმა ერთმანეთს დასცხეს.
შემდეგი შეხვედრა ბულგარეთის დედაქალაქ სოფიაში გვქონდა. ზაფხულია, მთელი ბულგარეთი გახდილი დადის ქუჩაში და სასტუმროში რა გაგვაჩერებდა. ახლა, ყველგან ერთად დავდიოდით, მაგრამ ერთი ჩვენი მეგობარი, პარლამენტარი რომან კუსიანი ხან სად გაქრებოდა, ხან სად. ერთხელაც ბარში ვსხედვართ და რომანი ცხვირჩამოშვებული შემოდის.
– კაცო, სად დადიხარ, აღარ იტყვი? – ვეკითხებით.
– სად და ქალებში.
– შე ოჯახაშენებულო, გაიხედე, ქალების მეტი რა არის და შენ სადღა ეძებ?
– თუ ვეძებ, რა ხეირი? – ამოიოხრა.
– რა მოხდა?
– მიწისქვეშ ერთ „ტოჩკას“ მივაგენი და უპასპორტოდ არ შემიშვეს.
– ქალისთვის მიწაში ძვრებოდი? – გამეცინა.
– მე, ძმაო, სიძნელეები მიყვარს, – ამაყად გამომხედა.
– ჰოდა, თუ სიძნელეები გიყვარს, სასტუმროში ხათუნა გოგორიშვილს აქვს ჩვენი პასპორტები და წაართვი, ქვესკნელის დათვალიერება მინდა-თქო.
– რას ამბობ, ალეკო, – შეშინდა, – ეგ სიძნელე კი არა, თვითმკვლელობა
საქართველოს პრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილის პირად ფოტოგრაფ გია ჯაველიძეს კი ქალბატონ კონდოლიზა რაისთან მართლაც რომ უცნაური „კონტაქტი“ ჩამოუყალიბდა.
გია ჯაველიძე: „ცოტა ინგლისური ვიცი და პრეზიდენტის ამერიკაში ვიზიტის დროს ბუშის პირად ფოტოგრაფს დავუახლოვდი. სხვათა შორის, ბუში ბრწყინვალე მსახიობია. იცის, როცა უნდა გადაიღონ და კარგად დამუშავებული მიმიკები და ჟესტები აქვს პოზირებისთვის. შეხვედრების შემდეგ ორივე პრეზიდენტს ისეთი შეცვლილი სახე ჰქონდა, გაგიკვირდებოდა. პირველი დაძაბულობა მთლიანად გაქრა და ოვალურ კაბინეტში მეგობრული ატმოსფერო შეიქმნა. ბუნებრივია, შანსი ხელიდან არ გამიშვია და ორივე პრეზიდენტის შუაში გამოჭიმვა მოვასწარი, სურათის გადასაღებად.
შემდეგ სააკაშვილი ქალბატონ კონდოლიზა რაისს უნდა შეხვედროდა. აპარატი მოვიმარჯვე და ბუშის მრჩევლის გამოჩენას დავუწყე ლოდინი.
იქ ყოფნისას თავიდანვე თვალში მომხვდა ლამაზი, შავკანიანი ქალბატონი, რომელიც მოკრძალებულად იდგა კედელთან. გადასაღებად ვემზადები და ის ქალბატონი ახლა ჩემ შორიახლოს აღმოჩნდა. ვთხოვე, ოდნავ გვერდით გაწეულიყო, რომ ხელი არ შეეშალა მრჩევლის გადაღებაში.
წავიდა, წავიდა და სააკაშვილის მოპირდაპირედ, სავარძელში არ ჩაჯდა?! ლამის აპარატი გამივარდა! არა მგონია, შეუმჩნეველი დარჩენოდათ. კადრები ინსტინქტურად გადავიღე და კედელთან გადავინაცვლე, თვალში არავის მოვხვედროდი“.
