ადამიანი ყოველთვის მიისწრაფოდა ახალგაზრდობის და სიცოცხლის გახანგრძლივებისკენ.
სხვადასხვა ქვეყნის ფოლკლორში შემორჩენილი არის ცნობები ადამიანების შესახებ, რომლებსაც უკვდავების დიდი სურვილი ჰქონდათ და საუკუნეების სიღრმეებიდან ჩვენამდე, ისეთმა ინფორმაციამაც მოაღწია, რომელიც ნამდვილად არ ჰგავს ზღაპარს და ყველა ნიშანი აქვს საიმისოდ, რომ ის ისტორიულ ფაქტად მივიჩნიოთ.
დაფიქსირებულია ფაქტები, რომ სხვადასხვა ეპოქაში ჩინელი ბერები და ინდოელი განდეგილები 200 – 400 წელს და უფრო მეტსაც ცხოვრობდნენ.
ხანგრძლივი ცხოვრების შესახებ ინფორმაცია ბიბლიაშიც არის დაფიქსირებული. მასში ნათქვამია, რომ ადამი 930 წელს ცხოვრობდა, მისი შვილი შეთი – 912 წლის იყო, რომ გარდაიცვალა და ა. შ. აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ როდესაც ადამს შეთი შეეძინა, ის 130 წლის იყო. ხოლო შეთი 105 წლის იყო ენოსი რომ შეეძინა. თავად ენოსი მამა 90 წლის ასაკში გახდა. როგორც ცნობილია, იშვიათი გამონაკლისის გარდა, მოხუცებს შვილები არ უჩნდებათ. ე. ი. იმ დროს, რომლის შესახებაც ბიბლიაში არის მოთხრობილი, 100 – 150 წელი ახალგაზრდული ასაკი იყო.
აშკარაა, რომ ადრე ადამიანები თითქმის 400-500 წელს ცხოვრობდნენ, ჩვენი არასრული 100 წლისგან განსხვავებით. ჩვენი სიცოცხლისუნარიანობა თითქმის 5-ჯერ არის შემცირებული.
აღნიშნულ საკითხს თუ ჩავუღრმავდებით და სხვა ასპექტით განვიხილავთ, მაშინ ადამიანი 100 და 500 წელი კი არა, მარადიულად ცხოვრობს ამ სამყაროში. რადგან ყოველ ჩვენგანში უკვდავი სული ცხოვრობს და როდესაც ადამიანები სიცოცხლის გახანგრძლივებას ცდილობდნენ (და დღესაც ცდილობენ, მეცნიერულ დონეზე), ისინი ეძებდნენ ხერხებს და საშუალებებს სხეულის გასაახალგაზრდავებლად და მისთვის სიცოცხლის გასახანგრძლივებლად.
ასაკის მატებასთან ერთად, ჩვენს ორგანიზმში ტოქსინები, ნარჩენები და მაღალი ელექტრო პოტენციალის მოლეკულების ნაწილები (თავისუფალი რადიკალები) გროვდება. ანუ ორგანიზმის დანაგვიანება ხდება, რაც საბოლოო ჯამში, სხეულის სიბერეს და ავადმყოფობას იწვევს.
გასული საუკუნის ბოლოს, მეცნიერები ალაპარაკდნენ გაახალგაზრდავების პროგრამაზე, რომელიც ადამიანის ორგანიზმში არის, დაბერების პროგრამასთან ერთად. თუმცა, მისი “ამუშავება” დღემდე ვერავინ მოახერხა.
