უიღბლო სიყვარულის გამო ერთმა იმერელმა დედაქალაქში ჩამოსვლა გადაწყვიტა.
“დავჰკარი ფეხი და ფხეკა შევადინე თბილისში. იქ ერთი ჩემი ბიძაშვილი მეგულებოდა ვიღაც ღერენლის მლადში კასრულჩიკის სტარში პოპოშნიკათ (გენერლის უმცროსი მექვაბის უფროს დამხმარედ) _ ასე იყო მისი ადლესი (მისამართი) – და იმას მივაშურე… ის ჩემი ცოდვით სამსე აღარ დამიხვდა, სადღაც გადაკარგულიყო.
დავრჩი უპატრონოდ და დავიწყე აქედ-იქით ღოღიალი. ერთხელ… შემხვდა ერთი ვიღაცა ლამაზი ქალი და გამიცინა. ვიფიქრე, რას ხედამს ნეტაი სასაცინოს-თქო და წინ დავიხედე. ყველაფერი რიგზე იყო… ამასობაში მომიახლოვდა კიდეც, მეორეთ გამიცინა და „ზრასტოი“ მითხრა.
„ღმერთმა ნუ მოგაკლოს ნურც „ზრასტი“ და ნურც „მაიაპაჩტენია-თქო“, მარა ვინ ბრძანდები-თქო?“
– შენ ხილი ნახე, მებაღეს რათ კითხულოფო?! მსტაცა ხელი, გამამიყარა პოტრუკი და ხან იქით გამაქანა და ხან აქეთ… თორნის პურივით ამამეკრა გვერდში… მოუჭირე ხელი ჩემ ქალს, დამავიწყდა საბედო. მომიჭირა იმანაც; მოიღერა ბატივით კისერი და სირინოზივით მითხრა: „გინდა დიდ-უბეს გიჩვენებო?“
– იმე, ბატონო! რას ბრძანებ… სად უნდა მიჩვენო-თქო!
– მუშტაიდშიო!.. იქ ზაოდსაც ნახამ… თქვენებურ კაცს უჭირავს… ლორთქიფანიძესო!.. ისემც კაი დაგემართოს-თქო! და გავყევი… მივედი ზაოდზე…
ჩვენ განაპირას ცალკე ავირჩიეთ ერთი სტოლი და მოვითხოვეთ პივა. – შუა სმაში რომ ვიყავით და გულიც საიმედოთ მქონდა, გაჩდა ვიღაც არა-მკითხე სტუმარი და ამოგვიჯდა გვერდში…
გამოემუსაიფა ამ ჩემ ქალს კაი ნაცნობივით. და ბოლოს ხელის ფოთარიც დაუწყო. მე ზედაც აღარ მოხედა, თითქოს კაცი არა ვყოფილიყო. გულმა აღარ მომითმინა და „ჰმმმ!“-თქო, მივაძახე. „ზახრუმალო!“ მომაძახა იმანაც. რა არის ეგ „ზახრუმალა-თქო?“
– რა არის და იმერული ხიზილალაო! აგდებით მითხრა. ვე! ეს კი ვეღარ მოვითმინე. მეწყინა… მეუცხოვა და წამოვხტი ზეზე. ისიც წამოდგა ზოზმანით. შეუძახე. იმანაც გააღო პირი შესაგინებლათ, – შევატყვე და აღარ ვათქმევინე, აღარ დავაცალე, ვიფიქრე, სირცხვილი არ მაჭამოს, უწმინდურა არა მითხრა-რა-თქო და გაუქნიე წიხლი… ვბერტყე ფაშვზე და სულ ბარაბანი დავაკვრევინე… მომიქნია იმანაც და რომ განზე არ გავხტომოდი, ზიარებასაც ვეღარ მამასწრებდნენ.
– წახდა ჩემი ტარიელობა-თქო, ვიფიქრე, შევრცხვი ამ ქალთანა-თქო და ვიშიშვლე ხანჯალი. – ვაცხონე მისი გამჭედის მამის სული. ზურგს ქვემოთ რომ ვშვლიჭე, სუკის ძირთან გაადინა წკეპა. იმას გადავრჩი, მარა სხვებმა ატეხეს ალიაქოთი, შამოგვეხვიენ გარს. ეს ჩემი ქალი სადღაც გაქრა და მე კი მეორე დღეს სლედოვატელთან (გამომძიებელი) ამოვყავი თავი.
ასე გათავდა ჩემი პოვრობის ძებნა და ვინც მზარეულობას წუნობს, ღმერთმა უარესიც ნუ მოუშალოს.
აკაკი წერეთელი – ტუსაღის იმერლის ნაამბობი, გაზეთი „ივერია“, 1886.
