„ჯულბარსი“, „სკრიპკა“ და სხვა ისტორიები

დღეს მორიგი ქართული კრიმინალური ისტორიები უნდა შემოგთავაზოთ. მკითხველს წინა საუკუნის 70-80-იან წლებში დავაბრუნებ და იმ პერიოდში მომხდარ რამდენიმე ხმაურიან საქმეს გავახსენებ.

ცნობილი მსახიობი ოთარ მეღვინეთუხუცესი ასეთ ისტორიას იხსენებდა:

„ლურჯი „ვოლგა“ მყავდა, რომელსაც თვალის ჩინივით ვუფრთხილდებოდი, რადგან სიმწრით მქონდა ნაყიდი და ფულს კაპიკ-კაპიკ ვაგროვებდი. იმ შორეულ სამოცდაათიან წლებში ყველაზე კარგად დაცულ ავტოსადგომად (თუ არ ჩავთვლი „ცეკას“ „გარაჟებს“) ის ითვლებოდა, რომელსაც რკინის „სეტკა“ ჰქონდა შემოვლებული, პატარა დარაჯის „ბუტკა“ იდგა და დაცულ ტერიტორიაზე დარაჯთან ერთად ბრაზიანი ნაგაზიც იყო. დიღმის მასივში, ერთ-ერთ ასეთ „სტაიანკაზე“ ვაყენებდი ჩემს „ლურჯას“, მაგრამ ერთ მშვენიერ ღამეს „სტაიანკიდან“ ხუთი „ვოლგა“ გაქრა და მათ შორის ჩემიც… მილიცია შოკში იყო, რადგან მართალია, დარაჯს ღრმად ჩასძინებოდა, მაგრამ უზარმაზარი კავკასიური მამალი ნაგაზი, ჯულბარსი, აშვებული და საღ-სალამათი იყო. სამართალდამცველები ვერ ხვდებოდნენ, თუ რატომ არ გაუწია ძაღლმა წინააღმდეგობა ბოროტმოქმედებს, რომელიც მხოლოდ თავის პატრონს ემორჩილებოდა, რომელსაც ღამით ღრმად ეძინა. ბევრი რომ არ გავაგრძელო, მილიცია ფარულად ჩაუსაფრდა ქურდებს და ოთხი დღის მერე ბოროტმოქმედი შეიპყრეს კიდეც, რომელიც მდედრი ძაღლით იყო მოსული და ის ჯულბარსს დაუსვა. ხოლო სანამ  ჯულბარსი  მას ეალერსებოდა, ქურდი აბსოლუტურად თავისუფლად იპარავდა მანქანებს. ქურდს იმანაც შეუწყო ხელი, რომ ძაღლების „ატეხილობის“ პერიოდი იყო. ასეთ დროს კი ყველაზე გაწვრთნილ ჩვენს ოთხფეხა მეგობრებსაც კი ეკეტებათ გონება და არც ჯულბარსი იყო გამონაკლისი“.

ნოდარ დუმბაძე ასეთ ისტორიას ყვებოდა: „ჩემს ცხოვრებაში იყო ასეთი გაუგებრობა, რომ ციხეში ჯდომა მომიწია. საპყრობილე, რა თქმა უნდა, კურორტი არაა, მაგრამ ადამიანი იქ დიდ გამოცდილებას იღებს, რაც მთელი ცხოვრება ეყოფა. ციხე იმითაცაა საინტერესო, რომ „შავებს“ შორის ნამდვილ ტალანტებსაც შეხვდებით და რომ არა ბედის უკუღმართობა, ამ ადამიანთა უმეტესობა, ალბათ, კეთილ საქმეში გამოავლენდა თავის ნიჭს. ასეთი ტალანტი იყო ჯიბგირი, მეტსახელად „სკრიპკა“, რომელიც ისე „სუფთად“ იპარავდა, რომ ფაქტზე ვერ იჭერდნენ და ციხეში ჯიბის ქურდობისთვის კი არა, იარაღის ტარებისთვის გაუშვეს. რა თქმა უნდა, იარაღი მას არ ჰქონია, მილიციამ ჩაუდო.

„სკრიპკა“ კანონიერი ქურდი იყო. მე მის საკანში ვიჯექი, სადაც სხვა ქურდები და ავტორიტეტები ისხდნენ. რა დასამალია და ჩვენი საკნის პატიმართა უმრავლესობა „პლანს“ ეწეოდა. ეს კი აკრძალული იყო. თუმცა ციხის უფროსის აკრძალვის მიუხედავად, ეს წესი ჩვენს საკანზე არ მოქმედებდა და მწეველები რომ გააბოლებდნენ, „პლანის“ მძაღე სუნი მთელ ციხეში ტრიალებდა. რა არ იღონეს „ნადზორებმა“, როგორ არ „გვშმონეს“ და „შმონეს“ საკანი, მაგრამ „პლანი“ ვერსად იპოვეს. არადა, აშკარად იცოდნენ, რომ მოსაწევი საკანში ინახებოდა. ერთ მშვენიერ დღეს თავად ციხის უფროსი შემოგვივარდა საკანში და ყველანი პირადად გაგვჩხრიკა, მაგრამ ვერაფერი იპოვა. საკანიც საგულდაგულოდ შეამოწმეს, მაგრამ შედეგი კვლავ ნული იყო და წავიდნენ. ცოტა ხანში კი, თანამესაკნეებმა კვლავ გააბოლეს და გაცოფებული ციხის უფროსი კვლავ შემოგვივარდა და გაგვჩხრიკა. შემდეგ სპეციალურად დაგეშილი ძაღლის მოყვანა ბრძანა და კიდევ კარგი, უზარმაზარ გერმანულ ნაგაზს „ნამორდნიკი“ ეკეთა. ძაღლმა ფეხი შემოდგა თუ არა, საკანში, პირდაპირ ციხის უფროსს ეცა და ძირს დააგდო. მას კი ჯიბიდან მოზრდილი „შმატოკი“ გადმოუვარდა…

საქმე ის იყო, რომ როდესაც ციხის უფროსი „შმონზე“ შემოდიოდა, „სკრიპკა“ მას „შმატოკს“ ოსტატურად უდებდა ჯიბეში და გასვლისას კი, უკან იღებდა და რომ არა დაგეშილი ძაღლი, მოსაწევის ადგილსამყოფელს ვერ მიაგნებდნენ“.

დღევანდელი მოგონებების დასასრულს სიტყვას ბატონ რომან გვეცაძეს გადავცემთ:

„გასული საუკუნის სამოცდაათიან წლებში თბილისის ცენტრში ერთი კურიოზული დანაშაული მოხდა, რომელიც ამასთანავე, ტრაგიკომიკურიცაა და თვალნათლივ მეტყველებს, როგორი კრიმინალური ბუნება აქვს ზოგიერთ, ერთი შეხედვით, წესიერ და პატიოსან ადამიანს. თავიდანვე ერთ დეტალს გამოვტოვებ, რომ ჩემი მონაყოლი უინტერესო არ იყოს.

ერთ დღეს, მარჯანიშვილის ქუჩაზე მდებარე მსხვილ საიუველირო მაღაზიაში ორი შეიარაღებული მძარცველი შეიჭრა და კრიმინალური ტერმინი რომ გამოვიყენო, მაღაზიის პერსონალი „დააყენეს“, შემდეგ ვიტრინები ჩაამსხვრიეს და იქიდან ძვირფასეულების ამოღებას შეუდგნენ. დანაშაულის დროს მაღაზიაში საკმაოდ ბევრი მყიდველი იმყოფებოდა. მძარცველებმა მიმალვა მოახერხეს, ხოლო ნაძარცვის რაოდენობამ თითქმის ნახევარი მილიონი (491 ათასი) მანეთი შეადგინა. რა თქმა უნდა, საქმეში ჩავერთეთ და გამოძიება დავიწყეთ. აღწერილობით მძარცველებიც ავიყვანეთ. ორივე რეციდივისტი აღმოჩნდა. მათგან ნაძარცვი ნივთებიც სრულად ამოვიღეთ, რომლებიც სულ რაღაც 21 ათასი მანეთისა იყო, ხოლო 470 ათასის ძვირფასეულობა კი სამუდამოდ გაქრა. მთელი „მუღამი“ ის იყო, რომ შეიარაღებულ მძარცველებთან ერთად ვიტრინების მსხვრევასა და ძარცვაში იქ მყოფი მყიდველების ნაწილიც ჩაერთო და მათ ბევრად მეტი წაიღეს, ვიდრე მძარცველებმა“.