ოზურგეთში, ალექსანდრე წუწუნავას სახელობის დრამატულ თეატრში ნოდარ დუმბაძის მესამე საერთაშორისო ფესტივალი წარმატებით მიმდინარეობს.
ფესტივალის ფარგლებში 8 ქვეყნიდან არიან ჩამოსული მონაწილეები და ევრაზიის თეატრების ასოციაციის წევრები. ფესტივალის ერთ-ერთ დღეს ლვოვის მარია ზანკოვეცკას სახელობის ნაციონალური აკადემიური დრამატული თეატრის (უკრაინა) და როკიშკისის (ლიეტუვა) სახალხო თეატრის წარმომადგენლებმა ომის თემაზე წარმოადგინეს სპექტაკლები.
ლვოვის თეატრმა წარმოადგინა „ცხოვრება P.S.“ მსახიობები: მარიანა კუჩმა და ოლეს ფედორჩენკო, რეჟისორი: ნაზარ პავლიკი.
სპექტაკლი ეფუძნება აღმოსავლეთ უკრაინის ომის ვეტერანის ვალერია ბურლაკოვას ავტობიოგრაფიულ წიგნს. წიგნში აღწერილია ქალის აღქმით დანახული ომის მეორე მხარე, რომელმაც საყვარელი ადამიანი ფრონტის ხაზზე იპოვა. სიუჟეტი ფარდას ხსნის ქვეყნის თანამედროვე ისტორიის უხერხულ თემებს, როგორიცაა: სამხედრო ცხოვრება, მეომარი ქალების დისკრიმინაცია, ფაქტების დეფორმაცია მედიის საშუალებით და ა.შ. წიგნი საბოლოოდ არის ფრონტის წინა ხაზის ბლოკნოტი, რომელშიც განსხვავებული რეალობაა ნაჩვენები – ხან სასტიკი, ხან უაზრო, მაგრამ ზოგჯერ არის ის, რაც შთააგონებს იმედს და გრძნობას სიცოცხლისთვის. მაყურებელს შესაძლებლობა ექნება ვალერიას მოგონებების პრიზმაში გაეცნოს ომის შესახებ სიმართლეს. ზოგჯერ მოგონებები სიზმარს ჰგავს, ასე წარმოდგენილი რეალობა სიზმარში ცხოვრებას გვახსენებს, სადაც მთავარმა გმირმა წინასწარ იცის რა ელის, მაგრამ ვერ იცილებს თავიდან მოვლენების გარდაუვალობას.
ამ ორი ადამიანის ერთ საათიან დიალოგს ემოციების გარეშე არ ჩაუვლია. დარბაზში სპექტაკლის დასასრულს ოზურგეთელმა მოზარდმა უკრაინის დროშა გაშალეს და უკრაინელ ხალხს სოლიდარობა გამოუცხადეს.
ცრემლებს ვერ იკავებდნენ გამომსვლელები, რომლებიც სიტყვით მიმართეს დამსწრე-საზოგადოებას.
ოზურგეთის ალექსანდრე წუწუნავას სახელობის დრამატული თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელის, ვასილ ჩიგოგიძის თქმით, უკრაინა და საქართველო მეგობრები არიან.
“როგორც დღეს ჩვენთან არის ჩამოსული ლვოვის თეატრი ასევე ჩვენც, ოზურგეთიდანაც ჩავალთ უკრაინის ქალაქებში. ეს მეგობრობის ხიდი, არასდროს დაინგრევა. დღეს, რომ ნოდარ დუმბაძის სახელობის თეატრალურ ფესტივალზე ლვოვის თეატრი მონაწილეობს, არის ხერსონის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელის ალექსანდრე კნიგას დამსახურება“, – თქვა ვასილ ჩიგოგიძემ.
ალექსანდრე კნიგა ფესტივალის ჟიურის წევრია. მან ცრემლების გარეშე ვერც სპექტაკლს უყურა და ვერც სიტყვის გამოსვლის დრო შეიკავა ემოციები.
მოგვიანებით კი ფეისბუქზე დაწერა: „სპექტაკლის დროს ცრემლები, სევდა და სიამაყე მავსებდა. ცრემლები, დიდი უბედურებისგან, რომელიც დადგა ჩვენს მიწაზე. მწუხარება მტრის მიერ ოკუპირებული მშობლიური მამულისთვის და სიამაყე ჩვენი დაუოკებელი ხალხისთვის.“
“მძიმე დღეები გვიდგას ახლა უკრაინას და ყველას მადლობა ვინც გვეხმარება და ჩვენს გვერდით არის. უკრაინა არის ახლა მსოფლიოს ცენტრში და ჩვენ ყველაზე მეტად გვჭირდება ახლა დახმარება. სპექტაკლის მსვლელობისას ვგრძნობდი მაყურებლის მხარდაჭერას. ენობრივი ბარიერი თითქოს არც არსებობდა, მთავარი თანაგანცდააა, ხელოვნების ენა სიყვარულია და ამ სიყვარულმა უნდა გაიმარჯვოს,“ – აღნიშნა სიტყვით გამოსვლის დროს მარიანა კუჩმამ.
მარიანა კუჩმა “გურია ნიუსთან“ საუბრისას ამბობს, რომ იმ მძიმე დროს, როდესაც უკრაინაში ომია, რთულია, მისმა მოქალაქემ ითამაშოს სპექტაკლი, თან უცხოეთში. ეს ამბავი არის ომზე და ადამიანებს მდგომარეობაზე ომშიც და შემდგომ. ეს არის რეალობა და მით უფრო მძაფრდება ემოციები.
მარიანა ასევე ყვება, როგორი ერთიანი არის რუსეთ-უკრაინის ომში უკრაინელი ხალხი.
“ძალიან მძიმე მდგომარეობა არის. ქალებიც იბრძვიან. ზოგი საკვებს ამზადებს, ზოგი ექთანი გახდა, ზოგი კი სნაიპერი. მამაკაცები და ქალები ერთად ბრძოლობენ ჩვენი ქვეყნის დასაცავად. ერთნაირად ვცხოვრობთ, ეს ბრძოლა უკრაინის გამარჯვებით უნდა დასრულდეს და ჩვენ გვჯერა, ეს ასე იქნება,“ – გვითხრა მარიანა კუჩმამ.
დუმბაძის ფესტივალის ფარგლებში ამავე დღეს გაიმართა ლიეტუვას, როკიშკისის სახალხო თეატრის სპექტაკლის “ბავშვი“ ჩვენება. რეჟისორია ელიგიუს დაუგნორა. სპექტაკლში თამაშობდნენ მსახიობები“ : ვიოლეტა ტრეჩიოკაიტე-მიჩიულიენე, სიგიტას დაშჩიორასი, იევა კილე, ვალერიუს რანცევასი, არუნას სკარძიუსი.
ამ სპექტაკლში კარგად არის ასახული ის აგრესია, რაც საბჭოთა კავშირში იწვნია ადამიანებმა ლიეტუვაში 1941 წელს, ომის დაწყებამდე საბჭოთა მთავრობამ ლიეტუველი მასწავლებელი (მამა) ციმბირში გადაასახლა. მისი ქალიშვილი სილვინია მარტო დარჩა. შიმშილისა და სიცივისგან თავის დასაცავად, მამა შეხვდა რუს ქალს, სახელად ნასტიას. ნასტიას ვაჟი ლიონია ომის ბოლოს ლიეტუვაში აღმოჩნდა და იქ გაიცნო სილვინია.
მამაკაცებმა შეცვალეს საცხოვრებელი ადგილი, საყვარელი ქალები და წერილების წერით დაიწყეს ურთიერთობა. როგორ მოერგებიან ისინი უცნობებს და უცნობ გარემოს?
სპეტაკლში მძაფრად ხედავ ამ ორი მამაკაცის მენტალურ განსხვავებას, რაც თითქოს ამ ორი ქვეყნის მთავარ პრიორიტეტად წარმოგვიდგება. ეს სპექტაკლი შინაარსობრივად უკრაინის თემის ლოგიკური გაგრძელება და განვრცობა იყო.
p.s. ეს ორი სპექტაკლი კარგად ასახავს რუსეთის ნამდვილ სახეს და კიდევ ერთხელ გვარწმუნებს იმაში, რომ არასდროს უნდა დავივიწყოთ ოკუპანტის მიერ ჩადენილი დანაშაულები და გვახსოვდეს წარსული.
ავტორი
