საქართველოში ფეხბურთი სპორტის ყველაზე პოპულარული სახეობაა. მის მიმართ სიყვარულმა სახალხო ხასიათი მიიღო და არ მეგულება ჩვენს ქვეყანაში ადამიანი, რომელიც ამ თამაშის მიმართ გულგრილი იქნება. დღევანდელ წერილში ქართველი ფეხბურთელების თავზე გადამხდარ რამდენიმე სახალისო ისტორიას გავიხსენებთ.
თავდაპირველად სიტყვა თბილისის “დინამოს” ყოფილ მოთამაშე გიორგი ჭილაიას გადავცეთ.
“1986 წელია. ქართველი ვეტერანი ფეხბურთელები კრასნოდარში შეხვედრების ჩასატარებლად მიგვიწვიეს. ქართულ გუნდში კალოევის, მესხისა და მეტრეველის გვერდით მოვხვდი. თბილისიდან რუსეთში მატარებლით გავემგზავრეთ.
ფეხბურთელები ყოველთვის კონიაკს ვარჩევდით დასალევად. თბილისიდან დაიწყო სმა კუპეში. მიშა მესხი მაგრამ სვამდა. არ იმჩნევდა დათრობას. იყვნენ ისეთი ფეხბურთელებიც, რომლებიც ბლომად სვამდნენ.
კრასნოდარში რომ ჩავედით – დავიქადნეთ, ჩემპიონები გავხდებით-თქო და მივედით კიდევაც ფინალამდე. აქ კი მთელი ძალით იჩინა თავი ალკოჰოლმა.
გადამწყვეტ შეხვედრაში მოსკოვის “ტორპედოს” ვხვდებით. ამ გუნდის ლიდერი ედუარდ სტრელცოვი გახლდათ. ესაა დაბრკოლება. “სტრელცოვი უნდა გაითიშოს” – იყო დავალება. სტრელცოვს დალევა “არ სძულდა”. დავითრიეთ მატჩის წინ და “ბრატოკ, ბრატოკის” ძახილში მარტო მას ორი ბოთლი კონიაკი “გრემი” დავალევინეთ. “გაბრუვდება, აბა რას იზამს?”
გამოვიდა სტრელცოვი და ორი ბურთი შეგვიგდო მთვრალმა. წავაგეთ – 1:2.
– მივქარეთ – ვთქვით მატჩის შემდეგ – სამი ბოთლი უნდა გადაგვეყლაპებინა.
სლავა მეტრეველს ჩაეცინა – კარგი გიქნიათ, რომ ორი დაალევინეთ. სამი რომ დაგელევინებინათ 1:3 იქნებოდაო”.
ალბათ ახალგაზრდა თაობის გულშემატკივრებს გაუკვირდებათ და ცნობილი ქართველი საოპერო მომღერალი ზურაბ სოტკილავა ახალგაზრდობაში თბილისის “დინამოს” მცველი გახლდათ. ბატონი სერგო კოტრიკაძე ერთ ამბავს ხშირად იხსენებდა:
“პოლონეთში ერთ-ერთი გასვლითი ამხანაგური შეხვედრა წავაგეთ. თამაშის შემდეგ ვბანაობდით და ამ დროს ისეთი მჭექარე სიმღერა გავიგონეთ, თავი ოპერაში გვეგონა. თურმე ჩვენი გუნდის მცველი ზურაბ სოტკილავა მღეროდა.
ამ ამბიდან ცოტა დრო არ იყო გასული რომ ზურაბმა დიდი ფეხბურთიდან საბოლოოდ წასვლა გადაწყვიტა.
– არა, ძმებო, ფეხბურთი ჩემი საქმე არ არის, ბედი სიმღერაში უნდა ვცადოო – გამოგვიცხადა და რამდენიმე წელიწადში ჩინებული მომღერლის კარიერა გაიკეთა”.
ბატონ ზურაბთან დაკავშირებით კიდევ ერთ მოგონებას შემოგთავაზებთ, რომელიც ილია დათუნაშვილს ეკუთვნის.
“ხარკოვში გვქონდა თამაში. თვითმფრინავს რაღაც დაუზიანდა და თბილისში დაბრუნება მატარებლით გადავწყვიტეთ. ჩვენს ვაგონში ნოდარ დუმბაძე და ჯანსუღ ჩარკვიანიც იმყოფებოდნენ.
მაშინ “დინამოში” ჩვენი საამაყო ოპერის მომღერალი ზურაბ სოტკილავა თამაშობდა. იმ პერიოდში, არც დუმბაძემ, არც ბატონმა ჯანსუღმა, არც ჩვენ არ ვიცოდით, ეს კაცი სხვა ამპლუის წარმომადგენელი თუ იყო. ცნობისათვის, უნდა აღვნიშნო, რომ ჯანსუღ ჩარკვიანი შესანიშნავი ხმის და სმენის პატრონია.
მგზავრობის ერთ-ერთ დღეს კუპეში ერთად ვიმყოფებოდით. ბატონმა ჯანსუღმა გრძელი “ჩაკრულო” წამოიწყო, სოტკილავამ ისეთი პირველი შეაგება, თქვენგან მოწონებული.
– შენ, ბიჭო – გაუბრაზდა ზეინკლიშვილი ზურაბს, – რას ბედავ, ბიჭო, შენ ჯანსუღთან სიმღერას ბედავ?
– რა გინდა? რა გინდა, კაცო შენ! – უხეშად მოიშორა სოტკილავამ ჯემალი.
– მალჩი – ბარიტონ! – გადაუჩურჩულა “ზეინკალამ” და სოტკილავას ხმის ამოღების საშუალება აღარ მისცა”.
დრო მოვიდა და სიტყვა ნუკრი კაკილაშვილს გადავცეთ, რომელიც “კაკლის მურაბის” ისტორიას მოგვიყვება.
“საბჭოთა სპორტსმენებს უცხოეთში ყოფნისას გასაყიდად კონიაკი და რუსული ხიზილალა დაგვქონდა. იმდროინდელ “კგბ”-ს რომ არაფერი ეეჭვა, ამ საქონელს პირობითად “კაკლის მურაბა” შევარქვით.
ერთხელაც ირლანდიაში მივფრინავდით. თან გვახლავს კახური წარმოშობის კაცი, ექიმი ანზორ გაბიტაშვილი. როგორც ყველა კახელი, გულუბრყვილო, უეშმაკო და ალალი ადამიანი.
მე და ოთარ გაბელია ერთად ვისხედით. გაბიტაშვილს ჩვენს წინა სკამზე წყნარად ეძინა. უცებ ოთარი მკვეთრი მეგრული აქცენტით მეკითხება;
– ნუკრი, მოგაქვს შენ კაკლის მურაბა?
– კი.
– რამდენი დაახლოებით?
– ხუთი “ბანკა”.
– მე, ათი ცალი ვიშოვე.
ჩაძინებული კახელი ექიმი ძილბურანიდან გამოვიდა და ჩვენი საუბრის ნაწყვეტს ყური მოჰკრა.
– კაკლი მურაბა ახსენეთ, თუ სიზმარში მამებლანდა?
– კი, კაკლის მურაბაზე ვსაუბრობდით – “ჩავუშვი” გაბელია.
– მერე, რად გინდათ, ჯო?
– მაგრად იყიდება უცხოეთში, 100 დოლარი ღირს “ბანკა”.
ამის თქმა და ჩვენმა ექიმმა ორივე ხელი თავში წაიშინა.
– თქვე შობელძაღლებო, თქვენა! – თუ ეგრე იცოდით, თბილისში რათ არ მითხარით, გამოტენილი მაქ კახეთში პადვალი ე მაგ კაკლი მურაბითააა!!!”
დღევანდელი წერილის დასასრულს კი შესანიშნავი პიროვნება, საერთაშორისო კატეგორიის მსაჯი, ბატონი ანატოლი მილჩენკო მინდა გავიხსენო. ერთხელ მილჩენკოს სამსახურეობრივი მოვალეობის შესასრულებლად ქალაქ ბაქოში ჩასვლა მოუწია.
“ბაქოში ვმსაჯობდი “ნეფთჩის” და მოსკოვის “სპარტაკის” მატჩს. ჩვევა მაქვს ასეთი, რომ ყოველ დილით ვიპარსავ საპარიკმახეროში.
ბაქოშიც, მატჩის დღეს, დილით ქალაქის ერთ საპარიკმახეროში დავუჯექი დალაქს. გვარიანად გამსაპნა და აუჩქარებლად მპარსავს. მერე და მერე რბილად და შემპარავად დაიწყო.
– ვი ტოვარიშ სუდია, და?
– და… ვპასუხობ.
– ვი, პო ფამილიუ – მილჩენკოვ?
– ნეტ, მილჩენკო…
– ეტო ადინ ჩორტ.
ამის შემდეგ ალაპლაპებული სამართებელი ნიკაპის ქვეშ შემიცურა და საყლაპავ მილთან გამიჩერა.
– ა ნუ კა სქაჟი, ქაქოი სევოდნია ბუდეთ შჩოთ?
– ნი მაგუ სკაზაც, – ვთქვი ალალად და სამართებელი უფრო მომაწვა ყანყრატოზე.
– სკაჟი, ქთო პაბედით? ბაქუ, და?
– კონეშნა! – ვთქვი ხმის კანკალით, ან სხვა რა გზა მქონდა.
– ვოთ ეთა ფანიმაიუ, პომნი სუდია, მი 3:0 ხათიმ…
წააგეს იმ დღეს აზერბაიჯანელებმა. გიკვირთ, რომ ცოცხალი გადავრჩი? თურმე თვითონ ის პარიკმახერი წაუყვანიათ საავადმყოფოში ინფარქტით პირდაპირ სტადიონიდან. თუმცა ისიც გადარჩენილა”.
