სრულიად საქართველოს ღვთისშვილთა კავშირის „ინვალიდთა ასოციაციის“ ცნობით, დაუზუსტებელი ინფორმაციით, ქუჩაში მცხოვრებ და მომუშავე ბავშვთა რიცხვი ქვეყნის მასშტაბით ორიათასს აჭარბებს. მათი ისტორიები ერთი შეხედვით დიდად არ განსხვავდება ერთმანეთისაგან. ბავშვებს ქუჩისკენ უბიძგა: სიღარიბემ და ოჯახის უკიდურესმა სიდუხჭირემ, ოჯახურმა ძალადობამ, ოჯახის დისფუნქციურობამ. ქუჩაში მომუშავე ბავშვთა დიდი ნაწილი იძულებით მუშაობს, რასაც მათ მშობლები ან მესამე პირები აიძულებენ. სამიზნე ჯგუფში განსაკუთრებით მძიმეა შშმ ბავშვთა და გოგონათა მდგომარეობა, რადგან ისინი მრავალგვარი დისკრიმინაციის საფრთხის ქვეშ იმყოფებიან.
დღეს, ორგანიზაციამ „კრიზისულ მდგომარეობაში მყოფ ბავშვთა განვითარებისა და მშობელთა მხარდაჭერის“ პროგრამის ფარგლებში გახორციელებული აქტივობების შემაჯამებელი ღონისძიება გამართა.
ღონისძიებაზე წარმოდგენილი იყო ძველი, 40-50 წლის წინ შექმნილი ხელნაკეთი ნივთები, სოციალური სასწავლო-საწარმო „ჩინარსა“ და შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთა შემოქმედებით სახელოსნოში დამზადებული ნივთები.
გარდა ამისა, წამახალისებელი ჯილდოები გადაეცათ ქალთა ინტეგრირებული ტურნირის უხუცეს მონაწილეს და ბავშვთა იძულებითი შრომის თემაზე ჩატარებული ფოტოკონკურსის გამარჯვებულებს.
ცნობისთვის, ფოტო კონსკურსი „ემეგობრე (უ)ჩინარს“ 2018 წლის ივნისში დაიწყო, გამარჯვებულები კი 1 ოქტომბრამდე გამოვლინდნენ.
როგორც „გურია ნიუსთან“ საუბრისას საქართველოს ღვთისშვილთა კავშირის „ინვალიდთა ასოციაციის პრეზიდენტი“, ნონა კენჭუაშვილი ამბობს, (უ)ჩინარ ბავშვებს ეძახიან მიუსაფარ ბავშვებს. თუმცა, ორგანიზაციამ ამ ტერმინში კრიზისულ მდგომარეობაში მყოფი ბავშვებიც გააერთაიანა.
„ყველა ის ბავშვი, რომლებიც არ/ვერ იღებენ სახელმწიფო ბენეფიტებს და სერვისებს, გავაერთიანეთ ამ ტერმინის ქვეშ და ჩვენი მოწოდება არის, რომ ეს ადამიანები, თქვენ გვერდით მყოფი ადამიანები, ბავშვი იქნება თუ მოზრდილი, გაიცანი და დაეხმარე განვითარებაში. დაეხმარე, რომ შეცვალოს თავისი ცხოვრება ან უბრალოდ, დაუმეგობრდი, გაამდიდრე ის მეგობრობით და გააცანი საზოგადოებას. ეს იქნება ერთგვარი, კარგი საქმე, ყველა ბევრ კარგ საქმეს შორის, რაც დღეს კეთდება“,_ამბობს კენჭუაშვილი.
სრულიად საქართველოს ღვთისშვილთა კავშირი „ინვალიდთა ასოციაცია“ 1989 წელს დაარსდა. ის იყო ერთ-ერთი პირველი არასამთავრობო ორგანიზაცია არა მარტო საქართველოში, არამედ ყოფილ პოსტსაბჭოთა სივრცეში.
კენჭუაშვილის თქმით, ორგანიზაციის საქმიანობა ბევრად წინ არის წასული. დღეს ერთ-ერთ პრობლემად ისევ რჩება შშმ პირებისთვის ადაპტირებული გარემოს შექმნა. თუმცა, ამის გარდა, საზოგადოებაში შშმ პირების მიმღებლობის მწვავე პრობლემა დგას.
„ძალიან ბევრს ვლაპარაკობთ შშმ პირების რეაბილიტაციაზე, გარემოს შეცვლაზე, მათ შორის, ვსაუბრობთ ინკლუზიურ განათლებაზე. რაოდენ სამწუხაროც უნდა იყოს, ჯერ კიდევ არის მიმღებლობის პრობლემა საზოგადოებაში. რაოდენ სამწუხაროც უნდა იყოს, ჩემთვისაც კი გამაოგნებელი იყო, როცა არა ერთი ფაქტი აღმოვაჩინე, რომ კონკრეტულ ადამიანებს სტატუსი არ აქვთ დადგენილი, მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს არ მოინდომა მათი ოჯახის წევრმა. აქ არ არის ლაპარაკი ადაპტირებულ გარემოზე, რა თქმა უნდა, გარემო სრულად არ არის ადაპტირებული და ეს არის ერთგვარი შეზღუდვა, მაგრამ ამავდროულად, არის მიუღებლობის პრობლემა. ადამიანი, ხომ ყველაზე დიდი ღირებულებაა. ამიტომ, ერთმანეთი უნდა მივიღოთ ისეთები, როგორებიც ვართ და პატივი ვცეთ პიროვნებებმა ერთმანეთს“, _ ამბობს კენჭუაშვილი.
მისი თქმით, აუცილებლად უნდა გაძლიერდეს ოჯახი, რომ რაც შეიძლება ნაკლები ბავშვი იქნას გამოყვანილი საკუთარი ბიოლოგიური ოჯახიდან.
