მწერალი გიორგი შერვაშიძე სოციალურ ქსელში საახალწლო ისტორიას იხსენებს:
“თოვლის ბაბუის ისე ძლიერ მჯეროდა, რომ ერთხელ კიდეც დავინახე. დიახ, ჩვენი დიდი, სასადილო მაგიდის ქვეშ იმალებოდა. ჩემსკენ ზურგით იჯდა და მეც მკაფიოდ მხოლოდ მისი წითელი ბოხჩის გარჩევა მოვახერხე. სახე არ დამინახავს. თუმცა, რწმენის გასაძლიერებლად ესეც საკმარისი აღმოჩნდა. მერე კარგა ხანს მჯეროდა, რომ ის ნამდვილად არსებობდა და ცოტა კიდეც მწყინდა, ჩემი კლასელები ასევე რომ არ ფიქრობდნენ. ეს მამაჩემი არ ყოფილა. მართლა მომეჩვენა. ეგრეც ხდება ხოლმე, როდესაც რაღაცის ძლიერ გწამს და გინდა, კიდეც მოგეჩვენება ხოლმე…
მერე, ერთხელაც, გამოვაღე კარადის კარი, სწორედ იმ მაღალისა, რომელსაც წესით ვერ უნდა შევწვდომოდი და, ჰოი, საოცრებავ?! ჩემი კლასელები არ ტყუოდნენ… სწორედ იქ არ დამხვდა ის პატარა წითელი ბოხჩა, რომელიც ჩვენ თოვლის ბაბუას ყოველ წელს დაუყვერდებლად მოჰქონდა ხოლმე?! აბა?! ჯერ მეწყინა და მერე კი გამიხარდა. ხასიათი ბოხჩის გახსნასთან ერთად მეცვლებოდა. შემდეგ უკვე ჩემს უმცროს ძმასაც ძალიან გაუხარდა. იმას ჩემზე მეტად უყვარდა კანფეტები. რაღას ვიზამდით?! ჩემთვის ყველაფერი ცხადი და ნათელი შეიქნა. ჩემი ძმისთვისაც… ის კანფეტები ახალ წლამდე ვერ მიატანდნენ. ეგრე აგიხდეთ ყველაფერი კარგი…
იმ წელს ჩვენთან თოვლის ბაბუა ორჯერ მოვიდა. ერთხელ კარადაში ახალ წლამდე ორი კვირით ადრე და ერთხელაც, როგორც ჩვეოდა, ოცდათერთმეტში ნაძვის ხის ქვეშ. ჩვენ, უმცროსებს, ძალიან მოგვეწონა ეს ამბავი. უფროსებს არც ისე. განსაკუთრებით ის არ ესიამოვნათ, სათამაშოებიც რომ გადამუშავებული დახვდათ. წითელი ბოხჩა სათამაშო მანქანების გატეხილი დეტალებითა და დაღრღნილი თვლებით სავსე დახვდათ. რაღას იზამდნენ?! საიდულოს გათქმა არ გამოვიდოდა. ალბათ, ისევ ჩემი უმცროსი ძმა დაინდეს და თან თოვლის ბაბუასაც ნამუსი შეუნახეს. არაფერი შეიმჩნიეს, ვითომც, არაფერი მომხდარაო, მხოლოდ ერთმანეთს რაღაცნაირად უნდობლად გადახედეს და სამალავი შეცვალეს…
ამასწინათ, ჩემ პატარა გოგოს ვეუბნები, მამა, მე როცა შენხელა ვიყავი, იცი, თოვლის ბაბუა დავინახე-მეთქი და მართლაო, გაუნათდა თვალები. კი, მამა, მართლა-მეთქი. აუ, რა მაგარია, მარტო შენ რომ გყავს ნანახი თოვლის ბაბუაო. ეტყობა, მწერალი რომ ხარ, მაგიტომაც დაგენახაო. ეტყობა-მეთქი…
ყველას გექნებათ თქვენი საახალწლო ისტორია. მოიგონეთ, არ დაიზაროთ და მოუყევით ისინი პატარებს. ახალი წელი ხომ მათია?! ამ ყველაფრისა ხომ ყველაზე მეტად მათ სჯერათ და ეს ყოველივე ხომ ყველაზე მეტად მათ სჭირდებათ?! თუმცა, არა… მეც მჯერა და მეც ისევე მჭირდება, როგორც შენ, თქვენ და ყველას…
მრავალ ახალ წელს დაესწარით!
თქვენი თოვლის ბაბუა :))))))
პ.ს. ისე, ახალ წელს წიგნის ჩუქება სულაც არ ტეხავს. მთავარია, სწორედ შეფუთო.. “_ წერს შერვაშიძე.
