ფეხბურთი და პოლიტიკა ამ ბოლო დღეებში ისე გადაეჯაჭვა ერთმანეთს, როგორც არასდროს. საქართველოს ეროვნული ნაკრების ფეხბურთელმა, გიორგი ქოჩორაშვილმა ინსტაგრამზე 9 აპრილს, თბილისში გამართულ პროევროპულ აქციაზე გადაღებული, თავისი დისშვილის ფოტო დაპოსტა და ასე გამოხატა საკუთარი პოზიცია: ამ ფოტოზე გოგონას ხელში ევროკავშირის დროშა უკავია, რასაც დიდი გამოხმაურება მოჰყვა. არა ერთმა საფეხბურთო კლუბმა თავის ფეისბუქგვერდზე დაწერა: “ევროპა ჩვენი არჩევანია!”
ჰოდა, ზოგი ამბობს, რომ ფეხბურთს პოლიტიკასთან შეხება არ უნდა ჰქონდესო: “ქართველმა ფეხბურთელებმა ითამაშონ კარგად, ნუ გარევთ პოლიტიკაში, ნუ გარევთ! ფეხბურთელებმა თავის საქმეს მიხედონ, პოლიტიკაში სტერილურები არიან. დიახ, ეს კანონი უნდა შემოვიდეს, რათა ქვეყნის აგენტები, ქვეყნის მტრები გამომჟღავნდეს. ჩვენ, ქართველებს ჩვენი ქვეყანა გვინდა!”
ზოგიც პირიქით ამტკიცებს, თავად პოლიტიკაა ფეხბურთიო და ძნელია გადაჭრით რამე თქვა, თუმცა, საქართველოს საფეხბურთო ნაკრების ბოლო წარმატების შემდეგ ძნელია პოლიტიკისგან შორს განარიდო სპორტის ეს მართლაც გამორჩეული სახეობა.
ფეხბურთისა და პოლიტიკის პარალელებზე აზრის დაფიქსირება ლანჩხუთის საკრებულოს წევრს “ლელოდან”, გოჩა ჯანაშიას ვთხოვეთ, რომლის თქმითაც, ფეხბურთი და სპორტი ყველაზე მაგარი პოლიტიკაა და ვინც ფიქრობს ამ სფეროს ამ საქმეში არაფერი ესაქმება, მწარედ ცდება:
“ფეხბურთი და ზოგადად სპორტი იმდენად დიდ არეალს მოიცავს მთელ მსოფლიოში, ძნელია არ აღვიქვათ, როგორც პოლიტიკის ერთი ნაწილი. მე თუ მკითხავთ, მსოფლიო ბევრად მეტს იგებს ჩვენნაირი ქვეყნების შესახებ მაშინ, როცა ოლიმპიადებსა თუ სხვა დიდ ფორუმებზე ჩვენი ქვეყნის დროშა აფრიალდება. ამაზე მეტი ცნობადობა რომელ პოლიტიკას ან პოლიტიკოსს შეუძლია შეუქმნას ქვეყანას? ასე რომ, გასაკვირი არაა პოლიტიკაში ამ სფეროს გამორჩეულ ადამიანთა შეყვანა და ძალიან მიკვირს ხელისუფლება რომ გმობს ასეთ ფაქტებს, იმიტომ რომ მისთვის ეს ამ ეტაპზე წამგებიანია. აი, როცა მომგებიანი იყო, ყოველთვის თავად იყენებდა ამ სიკეთეებს და ახლა რად უკვირს?
ან ავიღოთ ევროკავშირში ღირსებით შესვლის თემა. რომელ ღირსებაზე საუბრობენ, ვერ ამიხსნია, ასეთი უტუხები როგორ არიან, როცა საქმით სულ უფრო სცილდებიან ევროპას და ცივილურ სამყაროს და რეალურად ციმბირისკენ აქვთ გეზი აღებული. არც ეთაკილებათ ასეთი ფეიკმიღწევები და კიდევ ახალ ლოზუნგებს აცხობენ, ვითომ ძაან უნდათ ევროპულ ოჯახში შესვლა, თან იქით აყვედრიან მავანთ, ჩვენ აქამდეც ღირსები ვიყავით და რატომ არ გვიღებთო.
ავიღოთ ისევ საფეხბურთო მაგალითი. დავუშვათ უეფა იგივე ევროკავშირია ამ შემთხვევაში და გამოგვიცხადა, რომ თუ ვერ მოიგებთ ერთა თასს და შემდეგ პლეიოფებს, ევროპის ჩემპიონატზე ვერ მოხვდებითო. და ჩვენ რა გავაკეთეთ? ყველაფერი იღონეს ბიჭებმა, რომ დიდი სიხარული მოენიჭებინათ ქვეყნისთვის, ითამაშეს, იბრძოლეს, იომეს და ევრო2024-ის საგზური სამართლიანად მოიპოვეს.
და ამ დროს რა ხდება ევროკავშირის შემთხვევაში? აქაც ხომ ფაქტობრივად მოსაგები გვაქვს, საბრძოლველი გვაქვს, საომარი გვაქვს, რომ მიღებული დავალება პირნათლად შევასრულოთ და ასე ღირსეულად მოვხვდეთ ევროპულ ოჯახში. და ამ დროს არაფერი, “ქართული ოცნება” ცდილობს ივაჭროს, იმაიმუნოს, თუ გაუვა, უნგრეთისმაგვარი თავნება ქვეყნის სტატუსით მოახერხოს იქ შესვლა, სადაც არაა საჭირო დემოკრატია, თავისუფალი სასამართლო, არჩევნები, გამჭვირვალობა და ა. შ. ცდილობს ევროპას დაათმობინოს, რამეთუ იცის, რომ სარუსეთოდ ასე იოლად ვერ გაგვწირავენ ჩვენი სტრატეგიული მეგობრები. თუ გაუვა ივანიშვილს ეს ვირეშმაკობა ხომ კარგი, თუ არადა, აგერაა ბუა რუსეთი, რომელთანაც მშვენივრად ააწყო საქმე, ბიზნესი და რომ რამე, მზადაა უფრო მეტისთვის. ჰოდა, ოცნებისტებიც ემუქრებიან ევროპელებს _ ევროპასთან ცალ ფეხზე დგომას, რუსეთთან გადახრილ პოზაში გვირჩევნიაო. ვიღაც იტყვის, რამდენი წელი უნდა გვაწვალოს ევროპამ, რომ მიგვიღოსო. დიახ, ფეხბურთელების მაგალითზე ვპასუხობ ასეთ ხალხს, 30 წელი იწვალეს ფეხბურთელებმა იქ მოხვედრის ღირსნი რომ ყოფილიყვნენ.
ამ ვაჭრობაში კი ხალხის ბედი აინტერესებს ვინმეს? ყველა საკუთარ თავზე ფიქრობს, ყველა მიღწეულის შენარჩუნებაზე იბრძვის, ზოგს მოხვეჭილი თუ მოპარული მილიონების ბედი აწუხებს, ზოგს მსუყე ხელფასი, ზოგს ცოტა აქვს, მაგრამ გარანტირებულად აქვს და ზედმეტი თავის ტკივილისთვის არ სცხელა და ამასობაში მართლა თავზე გვენგრევა ქვეყანა, მართლა. ნარკომანიამ წალეკა ყველაფერი, რუსეთთან უკონტროლოდ გახსნილმა საზღვარმა მოიტანა უბედურება, რომელიც საბოლოოდ გაანადგურებს მომავალს და ამ დროს ჩვენ რაზე ვომობთ ერთმანეთში? რუსულია თუ არა ეს კანონი და მივიღოთ თუ არ მივიღოთ? მერე რა, რომ ამას პროტესტი მოჰყვება, მერე რა რომ ხელისუფლება დაარბევს, მოწამლავს და ესვრის ტყვიებს ქუჩაში გამოსულ ქართველთა ერთ ნაწილს, ვისთვის მიუღებელ ნაწილს, ვისთვის მისაღებს, მაგრამ ქართველს. ხალხო, განსხვავებული აზრის გამო დავმართებთ ამას და ჩვენ გვინდა ევროპაში და ზოგადად ღირსეულად ცხოვრება? დაფიქრდით ამაზე, განსაკუთრებულად იმ ადამიანებმა, ვინც ჯერ შორიდან უყურებთ ამ რეალობას, არ გსურთ ჩარევა, იმიტომ, რომ თითქოს ეს თქვენ არ გეხებათ. ცდებით, დღეს არ გეხებათ, მაგრამ ხვალ რა იქნება, ამაზე არ ფიქრობთ?” _ დასძენს გოჩა ჯანაშია.
ზემოთ ნახსენებ თემას ფეისბუქზე ირმა მგელაძეც ეხმიანება, რომელიც ნაციონალურ მოძრაობას წარმოადგენს ლანჩხუთის საკრებულოში.
“ხშირად შევხვდებით პოსტებს, სპორტი პოლიტიკა არაა, ხელოვნება პოლიტიკა არაა, მეცნიერება პოლიტიკა არაა, პედაგოგები პოლიტიკაში არ უნდა ერეოდნენ… სისულელეა!
ჩვენნაირი მყიფე დემოკრატიის ქვეყანაში, სწორედაც რომ თითოეული სფეროს წარმატებული ადამიანი უნდა იბრძოდეს და მინიმუმ აფიქსირებდეს თავის აზრს, მით უმეტეს ისეთ ეგზისტენციალურ დროს, როგორშიც ახლა ვიმყოფებით.
პოლიტიკას უნდა ქმნიდეს მოსახლეობის ინტერესების გამთვალისწინებელი, წინსვლისა და წარმატებისკენ მავალი პოლიტიკოსები და არა ყველა მთავრობის შნირები, მომხვეჭელობის, საკუთარი ეზოს იქეთ რომ არაფერზე არ გრძნობენ პასუხისმგებლობას და მართლა ბინძური სულის და საქციელის არიან. ასეთები აბინძურებენ პოლიტიკას!
აი, როცა ბოლოს და ბოლოს მივაღწევთ ნანატრ, თაობების ნაოცნებარ მდგომარეობას, შევალთ ევროკავშირში, შევალთ ნატოში, გავხდებით სრულიად ცივილიზებული სამყაროს სრულუფლებიანი წევრები, ავირჩევთ საიმედო გუნდს ქვეყნის სამართავად, მერეც კი არ უნდა შევწყვიტოთ ჩვენი ქვეყნის ბედზე ზრუნვა, არც სპორტსმენმა, არც ხელოვანმა, არც პედაგოგმა, არც ექიმმა და ქვეყნის არც ერთმა მოქალაქემ!” _ წერს ირმა მგელაძე.
ფეხბურთით დავიწყეთ, მაგრამ სხვა სფეროებიც არ დაგვავიწყდეს. აგერ, კულტურა ავიღოთ, ამ დარგის წარმომადგენლებმა სცენიდან აუწყეს მაყურებელს, რომ ჩვენი ადგილი ევროპაშია და ამ კანონს უარი უნდა ვუთხრათ.
ავტორი
