ჩემი ოჯახის გაუგონრად მძიმე წარსულზე ბევრი თქმულა და დაწერილა, მაგრამ, როგორც ახლა ირკვევა, ეს ყველაფერი ძალიან ცოტაა.
მძიმე წარსულმა, ჩემს ახლობელ ადამიანებთან ერთად, თითქმის ყველაფერი გაანადგურა. რაც შემოგვრჩა, იმით ვამაყობდით დღემდე და იამაყებს ჩვენი ძალიან მცირე, მართლაც სასწაულით გადარჩენილი შთამომავლობა _ წინაპრების მიერ განვლილი გზით.
30 ივლისს, ჩოხატაურის ხელოვნების სახლში გამართულმა ღონისძიებამ ბევრი შეაძრწუნა მძიმე წარსულის სურათებით და იმითაც, რომ ძალიან ბევრი რამ, სამწუხაროდ, არ გვცოდნია.
მამაჩემმა ნოე ბერიშვილმა, რომელსაც ეს სახელი სახელოვანი ბიძის _ ნოე რამიშვილის საპატივცემულოდ დაარქვეს, 13 წელი გადასახლებაში გაატარა და უამრავი ტანჯვა-წამებით სასწაულს გადარჩენილი დაბრუნდა. დაიბრუნა თავისი სახლი (რომელიც გადასახლების შემდეგ წაიღეს და კოლექტივის შენობად დადგეს) და 61 წელში დაქორწინდა. 65 წლის იყო, როცა მე დავიბადე. 89 წლის ასაკში გარდაიცვალა და ერთადერთი სიხარული, რაც ბედისწერამ მისთვის გაიმეტა, იყო ის, რომ შვილიშვილს მოესწრო.
ნესტორ და მართა ბერიშვილების 12-შვილიანი ოჯახს მხოლოდ 5 შვილიდან 7 შვილიშვილი ჰყავდა, ამათგან კი, დღესდღეობით, მხოლოდ 4 დავრჩით. რომ არა ის შავბნელი დრო, 12-შვილიანი ოჯახის ნაშიერნი, ალბათ, დღეს სამოსახლოსაც ვეღარ ვიშოვიდით სურებში (გავითვალისწინოთ ისიც, რომ აქ მოსახლე ბერიშვილების ოჯახებიდან ერთს _ თოთხმეტი, რამდენიმეს კი 8-ზე ნაკლები შვილი არ ჰყავდა).
უფალმა ძალიან გვიან და ძალიან ლამაზად აღასრულა თითქმის დაკარგული სამართალი იმით, რომ სისხლიანმა ნაკვალევმა ჯერ მათი ნამოსახლარის ჭიშკართან მიიყვანა “გურია ნიუსის” მთავარი რედაქტორი გიორგი სიხარულიძე, ჟურნალისტი ნატო გოგელია, დიდივანის სკოლის დირექტორი გიორგი რამიშვილი; შემდეგ კი ლომისკარელის ” ნაბუდარზე” მიაკითხეს უკვე თითქმის დაკარგული ოჯახის უფროსი შვილის, კოჯრის ბრძოლების მონაწილის მალაქია ბერიშვილის საფლავს.
ნოე რამიშვილის დას, მართას 12-დან მხოლოდ ორის საფლავი ჰქონდა, მის შთამომავალს კი დედის საფლავი არასოდეს ჰქონია, რადგან იგი ყაზახეთს მიმავალი საქონლის გადამყვანი ვაგონიდან გარდაცვლილი გადმოაგდეს.
მადლობა “გურია ნიუსს”, “Post ალიონს”, შინაგან საქმეთა სამინისტროს, ქალბატონ ია მამალაძეს და ყველას, ვინც ჩემი წინაპრების ხსოვნის მისაგებად შეიკრიბა 30 ივლისს; ვინც უღრმეს სამარეში ჩაკარგული ძვლების ამბავი ხელოვნების სასახლემდე მიიტანა. მარტო სამადლობელიც არაა ეს საქმე, სამადლოცაა, რადგან მათი სულები იგრძნობენ, რომ ისინი ახსოვდათ. ისინი ხომ ძალიან საბრალონი არიან, რადგან უსასტიკესად დაისაჯნენ მხოლოდ იმისთვის, რომ სურდათ თავისუფლად ეცხოვრათ მათ საქართველოში, მათ გურიაში, მათ სურებში და სუფსის ხეობაში.
ასმათ ნოეს ასული ბერიშვილი,
შუასურები
