სანამ კურტუმიანთ სამინისტრო, წულუკიანთ ქალი და ხაზარაძიანთ პარტია მოევლინებოდა ამ ქვეყანას ლელო გურულებმა უკვე იცოდენ., ,,ლელო” უძველესი ქართული სიტყვაა და ძალით გატანას ნიშნავს, ძველად კი თურმე ლელობურთის მაგვარ თამაშს კილაშურს ეძახდნენ, _ ამის შესახებ კინოდოკუმენტალისტი ირაკლი მახარაძე სოციალურ ქსელში წერს.
“ნ. ღოღობერიძის ცნობით, ბახვში ზოგიერთი ლელობურთს ,,ზედაურ-ქვედაურობას” ეძახდა. სერგი ჟღენტის ,,გურულ კილოში” ვკითხულობთ: ,,…გაჩთა მიორეხელ კიდომ თამაშობა. ქვედაბახველები ცოტა იყვენ: საცხა წასული იყვენ დღეობაზე. ზედაბახველები ბეური იყვენ. იშონეს დროი და წაგუართუენ ბულთი. გეიქცენ და მივსდევთ. რომ დევედევნეთ, დაგვიჭრენ აი თუთხმეტი კაცი და ზრუგზე შესმული წაგვიყვანენ კარქა მანძილზე. ზედაბახველებმა ჩვენზე თქუენ: ევიყვანოთ და კანცელარიაში დავანწყვტიოთო. ამ დროს ანტონა ნაკაიძემ მეიგდო ბულთ ხელში და გუუწვა ბაღდადისკენ, მარა მისი დაწევა აღარ იქნა. ბახვში ატანილი ბულთი ქე დააბრუნა ანტონამ”.
აპოლონ წულაძის მიხედვით ლელოს, იგივე გატანიე ბურთს თამაშობდნენ ორგვარს: ,,ღლეტით” და ,,არა ღლეტით” ან ,,უღლეტია”… ბურთი იწონის დაახლოებით ერთ ფუთს (16 კილოგრამს). ბურთის ტყავი სპეციალურად იკერება და შემდეგ ივსება რიონის სილით და ნახერხით (როგორც ჩანს, წინათ ბურთი ასეთი მძიმე არ ყოფილა, რადგან ხშირად თურმე, როცა ლელოს თამაში მდინარის პირას მიმდინარეობდა, მოთამაშეთა ის მხარე, რომლის ლელო მდინარის ქვემოთ იყო, სპეციალურად აგდებდა ბურთს წყალში, რათა დინებას ის რაღაც მანძილზე წაეღო. ბურთი მძიმე რომ ყოფილიყო, აუცილებლად ჩაიძირებოდა… აპოლონ წულაძის მონათხრობის მიხედვით ,,ხშირად, რომ ბურთი მდინარეში ჩავარდებოდა, ბურთის თამაშით დამთვრალი, გაბრუებული მოთამაშეებიც წყალში ჩაყვინთავდნენ (მოთამაშეები თავდაუზოგავად ხტებოდნენ წყალში ბურთის დასაუფლებლად და მდინარეში დიდი ,,ბრძოლა” ჩაღდებოდა), აბა, ღობეს ვინ ერიდებოდა – ,,პინტრიშით” გაჰქონდათ, ეზოს ზიანს აყენებდნენ, მაგრამ ზარალის ანაზღაურებას არავინ მოითხოვდა…”
წინათ ლანჩხუთის სასაფლაოს ეზოში დიდი ეკლესია იდგა, რომლის წინამძღვარი სოლომონ იმნაიშვილი ყოველ წელს, ლელობურთის წინ სასაფლაოს ღობეს თანასოფლელების დახმარებით შლიდა, შემდეგ ძველ ანაფორას იცმევდა და ლელობურთს თამაშობდა”, _ წერს ირაკლი მახარაძე.