თბილისში, საპატრიარქოს ახალგაზრდული ცენტრის დარბაზში ჩოხატაურის მუნიციპალიტეტის სახელოვნებო სკოლების გაერთიანების სამხატვრო სკოლისა და მოსწავლე-ახალგაზრდობის სახლის მოსწავლეთა ნამუშევრების გამოფენა გაიმართა თემაზე: „შემოდგომა გურიაში“.
ექსპოზიციაზე წარმოდგენილი იყო: გრაფიკის, ფერწერის, კერამიკის, ხეზე კვეთისა და რეწვის წრის მოსწავლეთა ხელნაკეთი ნამუშევრები.
“9-10 წლიდან მოდიან მოსწავლეები ჩვენს სამხატვრო სკოლაში, თუმცა თუ ვხედავთ რომ ბავშვი არის ხატვისადმი ძალიან მიდრეკილი და მას ხატვის გარდა სხვა რამ არ უყვარს, 8 წლის ასაკშიც ვიღებთ და დღეს წარმოდგენილია 8 წლის ბავშვების ნამუშევრებიც. ძირითადად ამ ასაკის ბავშვები აკეთებენ აბსტრაქტულ ნახატებს და კონკრეტიკამდე ბოლოს მიდიან”,_ თქვა კვინტრაძემ და აღნიშნა, რომ მთავარია ხელოვანმა იპოვოს თავისი გზა შემოქმედებითი ძიებისას.
ნატო ინწკირველის, ჩოხატაურის მოსწავლე-ახალგაზრდობის სახლის წარმომადგენლის, ხალხური რეწვის პედაგოგის თქმით, გამოფენაზე არ იმყოფება ყველა ბავშვი, ვისი ნამუშევრებიც წარმოდგენილია.
“ყველა ბავშვი აქ არ არის, მაგრამ ეამაყებათ, რომ აქ არის წარმოდგენილი მათი ნამუშევრები. არის სხვადასხვა ასაკის ბავშვების ნამუშევრები, რაც მთავარია, აქვთ ნიჭი და დიდი სიხარულით მომყვებიან. ბედნიერი ვარ, რომ მშობლებიც გვერდში გვიდგას და ჩართულები არიან. წვიმა და უამინდობა მაგათ ვერ აჩერებს, მოტივირებულები არიან. ეს ისეთი სფეროა, რომ მუზაც უნდა მოვიდეს, რამის შესაქმნელად. არიან ბავშვები, რომელსაც არ სიამოვნებთ ქარგვა და მოსწონთ სხვა ნივთების კეთება. ზოგჯერ ეშინიათ, რომ აი, რა შეიქმნება ამისგან და ბოლოს, აღფრთოვანებულები რჩებიან. არასდროს მიგრძნობინებია ის, რომ რამეს ვერ შეძლებენ”,_ თქვა ინწკირველმა.
გამოფენის გახსნისას სიტყვით გამოვიდა მზია კვინტრაძე და აღნიშნა, რომ უამრავი გამოწვევის მიუხედავად, სამხატვრო სკოლა უკვე 43 წელია არსებობს და საკმაოდ დიდი გამოცდილებაც აქვთ დაგროვებული. მან ასევე ყურადღება გაამახვილა იმაზე, რომ სამხატვრო სკოლას 270 მოსწავლე ჰყავს, მაშინ როცა არცერთ სკოლაში ამდენი მოსწავლე არ არის.
მზია კვინტრაძე: სამხატვრო სკოლა არსებობს 43 წელია. ამ წლების განმავლობაში საკმაოდ დიდი გამოცდილება დაგვიგროვდა. სამხატვრო სკოლაში სწავლობს 270 მოსწავლე. სკოლა ერთი ციცქნაა, მაგრამ ჩვენ ამდენ მოსწავლეს ვუმკლავდებით. მოდიან მაღალმთიანი სოფლებიდან, მუშაობენ ფეხზე და დიდი სიყვარულით უდგებიან თავიანთ საქმეს. გვპირდებიან, რომ მომავალში უფრო დიდი სივრცე გვექნება.
გამოფენაზე სიტყვა არაერთ მიწვეულ სტუმარს გადასცეს. მათ შორის იყო მხატვარი დემურ ჩხარჩხალია, რომელმაც აღნიშნა, რომ სასიამოვნოა, რომ ასეთი პატარა კუთხიდან ამდენი მხატვარი მოდის და განსაკუთრებული ყურადღება მარი ბრეგუს ნამუშევრებზე გაამახვილა.
“ესენი მომავალი მხატვრები არიან, 60% მაინც. ძალიან სასიამოვნოა, რომ ამ პატარა კუთხიდან ამდენი მხატვარი მოდის, გამოვყოფდი მარი ბრეგუს ნამუშევრებს, რომლებიც მართლაც შესანიშნავია და უკვე თითქმის შემდგარი მხატვარია”,_ თქვა ჩხარჩხალიამ.
დემურ ჩხარჩხალიას შემდეგ სიტყვა მარიკა ზედელაშვილს, (ბეგი მამალაძის დედას) გადასცეს, რომელმაც თავის მხრივ სიმბოლური საჩუქარი, ბეგის ნახატ “დიდგორის” ასლი და ჩანთა მზია კვინტრაძეს უსახსოვრა.
“პროფესიით პედაგოგი ვარ და ჩემთვის მოსწავლის ნაშრომი არის ყველაზე მთავარი. ის არის პედაგოგის სარკე, რასაც პედაგოგი დებს ბავშვში, მან უნდა დაუბრუნოს ის თავის ნაშრომით და ეს დღევანდელი აი, ეს გამოფენა იმის დასტურია, რომ გულისგასახარი ამბავი ხდება. ამ ბავშვებს უნდა ჰქონდეთ იმედი, რომ მათი ნამუშევარი დაფასდება. ჩემთვის დიდი სიურპრიზი იყო, რომ მარი ბრეგუმ შექმნა ჩემი შვილის, ბეგის პორტრეტი. ბეგის ლექსებს და სიმღერებს სწავლობენ, მაგრამ ეს ჩემთვის სულისშემძვრელია. ჩოხატაური ძალიან დიდი ტრადიციის მქონე მუნიციპალიტეტია და მიხარია, რომ ეს გრძელდება”,_ თქვა მარიკა ზედელაშვილმა.
“გურია ნიუსი” მარი ბრეგუს ესაუბრა.
მარი ბრეგუ: უკვე დიდი ხანია რაც ვხატავ. ჩემით ვხატავ სახლში და შემდეგ მიმაქვს სამხატვრო სკოლაში ნახატები და შემდეგ არჩევს მზია მასწავლებელი. ზოგჯერ თემებს მიგზავნის რაც უნდა დავხატო და შემდეგ ამ თემების მიხედვით, ვხატავ. გამოფენებში ვიღებ მონაწილეობას. მე ვხატავ ყველა სფეროში. შევქმნა როგორც გრაფიკა, ასევე ფერწერა, შემიძლია დავხატო აკვარელშიც, ზეთშიც. რაც შეეხება ნამუშევრის შექმნას, როცა ვიცი რა თემაზეა დასახატი, მსგავს ნამუშევრებს ინტერნეტში ვიძიებ. როცა გურიის თემაზე მქონდა დასახატი, აქ არის ნახატზე ბაბუა, შვილიშვილი და ძაღლი გადმოცემული. ცალკე ამოვიღე ძაღლი, ცალკე ბაბუა და ცალკე შვილიშვილი, დოქი სხვა სურათიდან ამოვიღე, სუფრაზე რაც დევს სხვა სურათიდან და გავაერთიანე.
_ რამდენი წლისამ დახატე პირველი ნახატი?
_ პატარაობიდან ვხატავ, მას შემდეგ, რაც ფანქარი პირველად დავიჭირე ხელში. 6 წლის ვიყავი, როცა პირველი ნახატი გავაგზავნე კონკურსში. 6 წლიდან ვხატავ ისეთ ნახატებს, რომლებიც საგამოფენოა.
_რთულია თუ არა სოფელში განვითარდე როგორც მხატვარი? რა გამოწვევებს აწყდები?
_ჩემთვის რთული არ არის. მთავარია მქონდეს სახატავი მასალა, საღებავები, ფურცლები.
როგორც მზია კვინტრაძემ აღნიშნა, გამოფენაში მონაწილე მოსწავლეები დაჯილდოვდებიან.
ავტორი
