ოჯახის სარჩენად ემიგრაციაში იძულებით წასული მშობლები და მათ მზრუნველობას მოკლებული სამშობლოში დარჩენილი შვილები – ამ საკითხზე იყო საუბარი გადაცემა „რეალურ სივრცეში“.
გადაცემაში „ახალგაზრდა პედაგოგთა კავშირის“ ბავშვის ზრუნვის ექსპერტმა სალომე ჭიჭინაძემ ისაუბრა, რა მდგომარეობაში ხვდებიან ბავშვები, როდესაც მათი დედები უცხოეთში მიდიან სამუშაოდ.
„ეს არის აქტუალური პრობლემა. მე ამას ვუძახი სოციალურ ობლობას ანუ სოციალური ობლობა არის ის, როდესაც ბავშვს არ აქვს მშობელთა დინამიური და ახლო ემოციური კავშირი. პირველ რიგში, რაც აუცილებელია და მინდა აღვნიშნო ბავშვები ჩვენ გამოვიკითხეთ 14-იდან 17 წლამდე ასაკის ანუ ის ბავშვები, რომელთაც მშობლები მოცემულ ეტაპზე არიან საზღვაგარეთ. შესაბამისად ყველა ამ ბავშვებთან მიმართებაში დაახლეობით სანამ დედა წავიდოდა სამთვიანი პერიოდი იყო მოსამზადებელი. იმიტომ, რომ დედა გაცხადებულად ოჯახის წევრებს უთანხმებდა უნდა წასულიყო. მიუხედავად იმისა, რომ ეს იყო მომზადებული პრაქტიკა ანუ ბავშვმა იცოდა დედა აპირებდა გამგზავრებას. თითქმის ყველა შემთხვევაში ეს ტრამვული გამოცდილება, დედა ადის ტრამპზე, დედა ჯდება სამარშრუტო ტაქსში და მოდის თბილისში და იქედან უნდა გაემგზავროს, ეს დაკავშირებულია უმძიმეს პირველად სტრესთან, რაც აისახება იმ დღიდან მოყოლებული პანიკურ შფოთვით მდგომარეობაში, დეპრესიაში, გაღიზიანებაში და ეჩხუბება ოჯახის წევრებს, თუ რაღაცა არ მოსწონს გარბის და გამარტოებას ცდილობს ოჯახის ძირითადი წევრებისგან და თითქოს ის ცდილობს მოაგვაროს არსებული პრობლემა მიუხედავად იმისა, რომ მეორე მშობელი სახეზეა.
კვლევამ დაადგინა (საუბარია „ახალგაზრდა პედაგოგთა კავშირის“ მიერ მომზადებულ კვლევაზე“მშობლების შრომითი მიგრაციის ზეგავლენა მათი არასრულწლოვანი შვილების აღზრდისა და განვითარების ფაქტორებზე” ), რომ ბავშვისთვის ეს დედა იყო ძირითადი მზრუნველი ანუ ის მეორე მშობელი, დღის განმავლობაში ისედაც გასული იყო სამსახურის საქმეებზე და შესაბამისად მას მინიმალური შეხება ჰქონდა და ემოციური კავშირი ამ ბავშვთან. შესაბამისად ბავშვი დარჩა მარტო, განცდა აქვს მას დარჩა მარტო. დედა მას სრულიად სხვანაირად უდგებოდა მას და აბსოლუტურად ახალ გარემოში ფაქტიურად ახლიდან უნდა გაიცნო ეს ადამიანები”.
ამავე თემაზე:
