მეოცე საუკუნის დასაწყისში, რევოლუციური ქარტეხილების პერიოდში, ბევრი რევოლუციონერი, დაშინებით თუ მოსყიდვით, თუ სხვა მიზეზით, ჟანდარმერიის ჯაშუში ხდებოდა. იყო ასეთი გიორგი თათუზოვი, რომელიც ,,აქტიურ ბოლშევიკად” ითვლებოდა. ის ჟანდარმერიის მიერ განსაკუთრებით საშიშ პიროვნებად იყო მიჩნეული. თათუზოვი რამდენჯერმე იყო დაპატიმრებული, მაგრამ თავის დაღწევას ყოველთვის ახერხებდა. 1906 წელს ის ისევ დააპატიმრეს, ჩხრეკისას კი სახლში ბომბები უპოვეს. თავისუფლების სანაცვლოდ მან ჯაშუშობა იკისრა. როგორც ამბობენ, ავლაბრის საიდუმლო სტამბა მისი გაცემულია. გადაწყდა მისი მოკვლა. მან უკვე იცოდა მოსალოდნელი თავდასხმის შესახებ და ამიტომ რევოლვერით შეიარაღებული დადიოდა. 1906 წლის ერთ დღეს, როცა თათუზოვი ქუჩაში მიდიოდა, მას ტერორისტმა გარსო მამაცაშვილმა ზურგში იარაღი დაახალა. სიკვდილის წინ თათუზოვმაც მოასწრო გასროლა და შემთხვევითი გამვლელი ფეხში დაჭრა. საინტერესოა მამაცაშვილის ისტორიაც: ისინი სამნი ძმანი იყვნენ, სამივე ტერორისტი, რომლებიც ერთ დროს ვანო (,,ტურა”) მაისურაძის წითელ რაზმში იყვნენ გაერთიანებული. ძმები მონაწილეობას იღებდნენ ტერაქტებსა და ექსპროპრიაციებში _ მაგალითად, კაჭრეთში ერთი თვის განმავლობაში ერთსა და იმავე ადგილას თბილისიდან მომავალი საფოსტო ეტლი ორჯერ გაძარცვეს. ამ ფულით შეიძინეს იარაღი, რომელიც მთაწმინდის გორაზე დამალეს. ასევე გაისტუმრეს საგარეჯოელი ვაჭრებისა და თერძების ვალი. იქამდე ისინი ნისიად იღებდნენ ყველაფერს მაისურაძისა და ქართლ-კახეთის წითელრაზმელთა გაერთიანებული შტაბის უფროსის ვანო ალიხანაშვილის (გურულის) ხათრით, რადგან ,,…ბევრი ჩვენი ამხანაგი ტიტველი და ფეხშიშველი იყო და ბოლო დროს ჩვენ შინაურების სახლებიდგან საჭმელ პურსაც აღარ გვაძლევდნენ – წადით და ,,ერთობის პარტიამ გაჭამოთ პურიო”. ერთხელ მამაცაშვილების უმცროს ძმას გრიშას და მის ამხანაგს ჩარკვიანს ოფიცერ ტემნიკოვის მოკვლა დაავალეს. ტერორსიტებმა ტემნიკოვს ესროლეს, მაგრამ ააცილეს. პოლიციამ ორივე დააპატიმრა და კაზაკებისა და ოფიცერ იმნაძის თანხლებით მეტეხის ციხეში გადააგზავნა. როდესაც ციხის კარებთან მივიდნენ, გაქცევის ბრალდებით იმნაძემ ორივე ტერორისტი მოკლა. გარსომ გადაწყვიტა, შური ეძია და შესაფერის მომენტს ელოდებოდა (იმნაძის ძმაც პოლიციაში მსახურობდა). 1907 წლის გაზაფხულის ერთ დილას გრიბოედოვის ქუჩაზე გარსომ რევოლვერიდან გასროლით ერთ-ერთი ძმა მოკლა. როგორც კი მეორე იმნაძემ ძმის დაღუპვის ამბავი გაიგო, ეტლში ჩაჯდა და მიცვალებულის სანახავად მიხეილის საავადმყოფოში გაემგზავრა. ვორონცოვის ძეგლთან გარსომ ეტლს ბომბი ესროლა. თვითმხილველების გადმოცემით, იმნაძის სხეულის ნაჭრებს ცოცხით აგროვებდნენ. ასე გაისტუმრა საიქიოს გარსო მამაცაშვილმა ორი საათის განმავლობაში ორივე ძმა. იმავე წელს გარსო სხვა ტერორისტებთან ერთად თავს დაესხა შავრაზმელ ცალხელა პიორიშკინს. მას რამდენიმე ყუმბარა ესროლეს, მაგრამ პიორიშკინი სასწაულებრივად გადაურჩა სიკვდილს. პოლიციელებმა გარსო ფეხში დაჭრეს და შეიპყრეს. სამხედრო სასამართლომ მას ჩამოხრჩობა მიუსაჯა და 1908 წელს გარსო მამაცაშვილი, ,,ძალიან ჩუმი კაცი, რომელიც არ გავდა ზოგიერთ ტრაბახა ტერორისტებს”, მეტეხის ციხეში ჩამოახრჩვეს, ასე წერდა მის შესახებ ჟურნალი რევოლუციის მატიანე.
