მოსარჩელე მხარე თვლიდა, რომ სადავო ნორმის საფუძველზე საწარმოს დირექტორს, მიუხედავად უფლებამოსილების შეზღუდვისა, შეეძლო საწარმოს სახელით კონტრაჰენტთან დაედო გარიგება, ხოლო მეწარმე სუბიექტი მოკლებული იყო შესაძლებლობას, მოეთხოვა ასეთი გარიგების ბათილობა მისი დადებიდან 18 თვის შემდეგ. მოსარჩელე აღნიშნავდა, ამ შემთხვევაში მეწარმე სუბიექტის ქონება შეიძლებოდა გაესხვისებინათ მისი ნების საწინააღმდეგოდ, ხოლო ზემოთ მითითებული ხანდაზმულობის ვადის გასვლის შემდეგ, მას აღარ ქონდა შესაძლებლობა დაეცვა საკუთრების უფლება.
მოპასუხე მხარე, სადავო ნორმით განსაზღვრული ხანდაზმულობის ვადის არსებობას უკავშირებდა სამოქალაქო ურთიერთობების მონაწილე კეთილსინდისიერ სუბიექტთა უფლებების დაცვის და ამ გზით სტაბილური სამოქალაქო ბრუნვის უზრუნველყოფის მიზანს.
საკონსტიტუციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ მოპასუხის მიერ დასახელებული ლეგიტიმური მიზანი ნამდვილად წარმოადგენდა ღირებულ საზოგადოებრივ საჭიროებას, თუმცა აუცილებელი იყო მის მისაღწევად კანონმდებელს გამოეყენებინა მოსარჩელის (პირის) უფლების ყველაზე ნაკლებად მზღუდავი საშუალება.
საკონსტიტუციო სასამართლომ მიუთითა კორპორაციული ურთერთობების თავისებურებაზე და განმარტა, რომ საზოგადოების დირექტორის/წარმომადგენლის დანიშვნისა და საქმიანობის თანმდევი რისკების ყველა შემთხვევაში მესამე პირებზე გადანაწილება არსებითად არასწორი იქნებოდა. გარიგების კონტრაჰენტის დავალდებულება, გარიგების პროცესში გამოეკვლია გარიგების მონაწილე მეორე სუბიექტის, მეწარმე სუბიექტის წარმომადგენლის უფლებამოსილები, ზედმეტად რთულს გახდიდა გარიგების დადების პროცესს და ამით შეაფერხებდა სამოქალაქო ბრუნვას. მაგრამ იმ შემთხვევებში, როდესაც კონტრაჰენტისათვის სიცხადის მაღალი ხარისხით გახდებოდა ცნობილი, რომ საწარმოს წარმომადგენელს შეზღუდული ჰქონდა უფლებამოსილება, ხოლო ის მიუხედავად ამისა მაინც დადებდა გარიგებას, მეწარმე სუბიექტს რჩებოდა ღირებული ინტერესი, მოეთხოვა ასეთი გარიგების ბათილად ცნობა. მით უფრო, რომ ამ ტიპის გარიგებები რიგ შემთხვევებში სისხლის სამართლის დანაშაულადაც კი შეიძლებოდა დაკვალიფიცირებულიყო.
მოცემულ შემთხვევაში, სადავო ნორმით გათვალისწინებული ხანდაზმულობის 18 თვიანი ვადა, სასამართლომ მიიჩნია აშკარად მცირედ, რამდენადაც საკმაოდ მაღალი იყო იმის ალბათობა, მეწარმე სუბიექტს ვერ მიეღო საკუთარ ქონებასთან დაკავშირებით ინფორმაცია და შესაბამისად, ის ვერ მოახერხებდა საკუთარი უფლებების ეფექტურად დაცვას.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკონსტიტუციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სადავო ნორმა არღვევდა მოსარჩელის საქართველოსკონსტიტუციის 21-ე მუხლით გარანტირებულ საკუთრების უფლებას, სცნო იგი არაკონსტიტუციურად და გამოაცხადა ძალადაკარგულად.
