თუ ვინმეს გჯერათ, რომ 21-ე საუკუნის საქართველოში ყველაფერი კარგადაა, არც კორუფციაა და ცხოვრების მაღალი ხარისხითაც შეგვიძლია, დავიკვეხნოთ, გეტყვით, რომ ცდებით; გეტყვით, რომ თანამედროვე საქართველოში არსებობენ ისეთი შეჭირვებული ადამიანები, როგორებიც თინა დარჩია და დავით კურტანიძე არიან; გეტყვით, რომ ისინი პატარა ფიცრულში ცხოვრობენ და ეს ფაქტი სულაც არ ხდება დაბრკოლება ჩვენი ქვეყნის დემოკრატიისა და განვითარებისთვის. მდგომარეობის აღსაქმელად მხოლოდ ვარდისფერი სათვალის მოხსნაა საჭირო და თქვენც გახდებით სოციალური ტრაგედიის მოწმე.
ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ვაკიჯვრელი კურტანიძეების ოჯახი, დაახლოებით, სასიმინდის ზომისა და ფორმის ფიცრულში ცხოვრობს, ყოველგვარი ფუფუნების გარეშე. მეტიც, ოჯახს მინიმალური საყოფაცხოვრებო პირობებიც კი არ გააჩნია. ორი პატარა ოთახი ცხოვრებისთვის აუცილებელ ნივთებს _ საწოლს, მაგიდას, კარადას, საბჭოთა გამოშვების პატარა მაცივარს და ფერად ტელევიზორს მოიცავს. ტელევიზორი ერთადერთი თანამედროვე ნივთია ამ სახლში. გარდა იმისა, რომ “სახლი” ძალიან პატარაა, დაზიანებულია და ზამთარში ოჯახის სიცოცხლეს საფრთხეს უქმნის; მეწყერსაშიშ ზონას მიეკუთვნება მცირე მიწის ნაკვეთიც, რომელიც სახლს ეკვრის.
“საბჭოთა დროს, სახლის ასაშენებლად ნაკვეთი აუცილებლად უნდა შეემოწმებინათ გეოლოგებს, სწორედ მათ მოგვცეს დასკვნა, რომლის თანახმადაც ამ ნაკვეთზე სახლის აშენება არ შეიძლებოდა. თუმცა, სხვა გზა მაშინაც არ გვქონდა. მას შემდეგ ასე ვცხოვრობთ. მე და ჩემი მეუღლე უკვე 52 წლის ვართ და გადარჩენისთვის გვიწევს ბრძოლა,” _ გვითხრა ქალბატონმა თინამ.
2009 წლის 7 მარტს მათ სადაზღვევო კომპანია “ირაოს” პოლისი და დახმარება მიიღეს, 2010 წლის 1 ივლისს კი “ირაოს” სადაზღვევო კომპანია “ალფამ” ჩაანაცვლა და დახმარებაც გაუგრძელდათ. დღეს ოჯახი არანაირ დახმარებას აღარ იღებს, შეუწყდათ პოლისის გამოყენების უფლებაც.
“როცა შემოწმებაზე მოვიდნენ, მპირდებოდნენ, რომ თუ ქვეყნად სამართალი არსებობდა, არამარტო პოლისი, დახმარებაც უნდა მიმეღო, თუმცა პასუხად მხოლოდ 97 ათასიანი სარეიტინგო ქულა მივიღე და არავინ იცის, რის გამო. როგორც განმიმარტეს, პრობლემა ჩემი მეუღლის ერთთვიანი მუშაობა გახდა _ ის ხაბაზი იყო და ერთთვიან მუშაობას ფუფუნებამდე ნამდვილად არ მივუყვანივართ. განცხადების შეტანაზეც უარი მითხრეს, შემდეგ წელს მობრძანდითო, იქამდე რა გავაკეთოთ, ეს არავის უთქვამს.”
ეზოში სახლის ჩასხმული საძირკველი შევნიშნეთ, რომელიც ოთხი წლის წინ ჩაუსხამთ და შემდეგ ვეღარ გამოუნახავთ საშუალება, რომ ფიცრული სახლით შეეცვალათ.
ქალბატონი თავისი უკიდურესი გაჭირვების შესახებ მორიდებით მოგვიყვა და გვითხრა, რომ არავის შეწუხება არ უნდა, ამიტომაც არ მიუმართავს გამგეობისთვის, თუმცა ამბობს, რომ სამართლიანობაზე შეხედულება შეეცვალა: “არავის პრობლემა არ მიხარია და არავისი არაფერი მშურს, მაგრამ ხომ უნდა არსებობდეს რაღაც განმასხვავებელი. ჩემი მდგომარეობის ნახვის შემდეგ ამხელა ქულის მონიჭება, ვფიქრობ, სირცხვილია. ნეტა არავის დახმარება არ მჭირდებოდეს და სახელმწიფო გვიქმნიდეს ისეთ გარემოს, რომ ადამიანური შრომით შევძლოთ თავის გატანა, მაგრამ ესეც არ გვაქვს. ძალიან გვიჭირს, ახლა ზაფხულია, მაგრამ ზამთარში ბევრი დღე გვიღამდება მშივრებს”.
როგორც გითხარით, ბატონი დავითი პურის მცხობელია და მხოლოდ დროგამოშვებით მუშაობს, 52 წლის ქალბატონი კი სხვის ნაკვეთებში მცირეოდენი თანხის სანაცვლოდ ფიზიკურად შრომობს.
დამშვიდობებისას, ქალბატონ თინას ვთხოვეთ, მიემართა ადამიანებისთვის, რომელთაც მათი დახმარება შეეძლოთ, თუმცა მან ჩვეული რიდით ითხოვა ყურადღება და დახმარება: “უკანასკნელი იმედი მრჩება, იქნებ ვინმე დაგვეხმაროს. თუ არადა, სხვა რა გზა გვაქვს, გავაგრძელებთ ჩვეულ ცხოვრებას, მაგრამ ამას ცხოვრება კი არა, წვალება ჰქვია”, _ გვითხრა ქალბატონმა თინამ და იმედითა და ცრემლით სავსე თვალები გამოგვაყოლა.
