დღეს მორიგ სახალისო ისტორიებს შემოგთავაზებთ და სიტყვას კვლავ თანამემამულე სამართალდამცველებს მივცემ, ანუ მათ, რომლებსაც გაგანია საბჭოთა კავშირის დროს ოფიციალურად მილიციონერები, ხალხის ჟარგონზე კი სხვა სახელი ერქვათ.
იმედია ქართველი „მილიციონერები“ არ გამინაწყენდებიან და მკითხველის სამსჯავროზე რამდენიმე ძველ ისტორიას გამოვიტან. ამ მოგონებების ავტორებსაც დავასახელებ. იმედია წერილს წაიკითხავენ და დამსახურებულ პენსიაზე მყოფები კიდევ ერთხელ გაიხარებენ.
წერილის დასაწყისში პოლკოვნიკ თომა ბექაურის ერთ მოგონებას შემოგთავაზებთ.
„ოცდაათი წელი ვიმუშავე გამომძიებლად და, რასაც ახლა მოგიყვებით, ასეთი რამ არც მანამდე და არც მერე არ გამიგია. თხრობას კი, ზოგიერთი დეტალის გამოტოვებით წარვმართავ, რათა ეფექტური ფინალი გამოვიდეს.
გასული საუკუნის 70-იან წლებში ერთ ტრაგიკომიკურ, ძალზე კურიოზულ საქმეს ვიძიებდი, რომელიც ერთბაშად რამდენიმე მუხლით იყო აღძრული, მათ შორის, განზრახ მკვლელობის მცდელობით. დაპატიმრებული გვყავდა 36 წლის მიხო შავიშვილი (ვინაობა შეცვლილია) და ამ საქმეში ასეთი ისტორია მოხდა.
მიხო შავიშვილმა და მისმა 23 წლის მეუღლემ, იზოლდამ, რომლებიც რაიონიდან იყვნენ ჩამოსული და ერთმანეთთან სექსუალური ურთიერთობის პრობლემა ჰქონდათ, ძალიან ცნობილ ექიმ-სექსოპათოლოგს მიაკითხეს კლინიკაში. რადგან ექიმი ქალი იყო, მიხოს მოერიდა შესვლა, მარტო ცოლი შეუშვა და უთხრა:
– მიდი, ქალო, შედი და ყველაფერი მოუყევი. მე აქ დაგელოდები და, თუ მაინცდამაინც საჭირო გავხდი, დამიძახეო.
– შენ სულ ასე იცი მორცხვობა და იმიტომაც არაფერი გამოგვდისო, – გაუბრაზდა იზოლდა ქმარს და მარტო შევიდა ექიმთან. მიხო კი დერეფანში, კაბინეტის წინ სკამზე მჯდარი დატოვა.
დოცენტმა ქალბატონმა, რომელიც სადოქტორო დისერტაციისთვის მასალებს აგროვებდა, გულთბილად მიიღო იზოლდა, რომელმაც ექიმს უთხრა:
– ექიმო, როცა მე და ჩემი ქმარი ლოგინში ვწვებით და იმას ვშვრებით, ვერ ვკმაყოფილდები…
– იმას კი არ შვრებით, – ღიმილით შეუსწორა ექიმმა იზოლდას, – არამედ სქესობრივ აქტს ატარებთ. რატომ ვერ კმაყოფილდები?
– იმიტომ, ექიმო, რომ მიხოს სახეს რომ ვხედავ და მისი ხმა მესმის, მეცინება, სულ სხვა რამეზე ვფიქრობ და ვერ ვკმაყოფილდები, – განმარტა იზოლდამ.
ექიმმა სამედიცინო ექსპერიმენტის ჩატარება გადაწყვიტა, რის შეტანასაც ის თავის მომავალ სადოქტორო ნაშრომში აპირებდა და იზოლდას უთხრა:
– მოდი, ასე მოვიქცეთ: შენ ახლა გაშიშვლდი, დაწექი და თვალები აიხვიე, რომ შენი დაუკმაყოფილებლობის ნამდვილი მიზეზი გავარკვიოთ ოღონდ, მას შემდეგ, რაც შენს ქმართან სქესობრივ აქტს ჩაატარებ ნახევრად უხმოდ. მერე კი მკურნალობას დაგინიშნავ.
– არ ვიკვნესო, ექიმო? – იკითხა იზოლდამ.
– შენ – კი, შენმა ქმარმა – არა. შენ არ ამბობდი, რომ მისი ხმა და სახე ყურადღებას გიფანტავს? თვალებს იმიტომ გიხვევ, რომ ქმარს არ შეხედო, მე კი ვეტყვი, რომ ხმა არ ამოიღოს. სადაა ქმარი?
– თქვენი კაბინეტის პირდაპირ რომ სკამი დგას, იქ ზის და მიხო ჰქვია, – უთხრა, უკვე თვალებახვეულმა და გაშიშვლებულმა იზოლდამ ექიმს და იქვე ჰკითხა: – თქვენც უნდა დაესწროთ, ექიმო, ჩვენს სქესობრივ აქტს?
– მე გავალ და რომ დაამთავრებთ, კედელზე მომიკაკუნეთ, შემოვალ და გაგესაუბრებით, შემდეგ კი დიაგნოზს დაგისვამთ და მკურნალობას დაგინიშნავთ, – უთხრა ექიმმა ქალს, შემდეგ კაბინეტიდან გავიდა და სკამზე მჯდარ ულვაშიან მამაკაცს ჰკითხა:
– მიხო თქვენ ხართ?
– დიახ, ქალბატონო, მიხო ვარ.
– ჰოდა, ჩემო მიხო, ასე ვქნათ: ახლა შენ ჩემს კაბინეტში შეხვალ და უხმოდ და ულაპარაკოდ, კაცურად გაჟიმავ იზოლდას. როცა მორჩებით, კედელზე დამიკაკუნებთ და შემოვალ. აბა, შენ იცი, მიდი და ნუ გეშინია, არავინ შეგაწუხებთ, – უთხრა ექიმმა მიხოს და კაბინეტში შეუშვა. კარზე კი წარწერა ჩამოკიდა, რომელზეც ეწერა, „არ შეხვიდეთ“. შემდეგ გვერდით ოთახში შევიდა და დისერტაციის წერას შეუდგა. თუმცა ათიოდე წუთიც არ იყო გასული, რომ საკუთარი კაბინეტიდან წივილ-კივილისა და მსხვრევა-მტვრევის ხმა შემოესმა, კაბინეტში შევარდა და რას ხედავს: შიშველ იზოლდას და შიშველ კაცს, რომელიც თვითონ შეუშვა ქალთან სქესობრივი აქტის ჩასატარებლად, ვიღაც გააფთრებული ხარივით კაცი სასტიკად სცემს. ხოლო როცა ცემით იჯერა გული, იმ კაცმა შიშველი ქალიც და კაციც მესამე სართულის ფანჯრიდან გადაყარა…
როგორც მერე გაირკვა, სწორედ ის გააფთრებული კაცი იყო იზოლდას მეუღლე მიხო, მეორე მიხო კი სახლმმართველობის სანტექნიკოსი აღმოჩნდა, რომელიც კლინიკაში კანალიზაციის გასაკეთებლად იყო გამოძახებული და, სანამ მას ექიმი იზოლდასთან შეუშვებდა, სკამზე იმიტომ იჯდა, რომ თავის კოლეგა სანტექნიკოსს ელოდებოდა… ნამდვილი მეუღლე მიხო კი, ამ დროს ტუალეტში იყო, რადგან ნერვიულობისგან კუჭი აშლოდა და კარგა ხანს მოუხდა იქ ყოფნა. ხოლო როდესაც დაბრუნდა და ექიმის კაბინეტის კარზე ჩამოკიდებული აბრა წაიკითხა, დაეჭვდა, ოთახში შევიდა და იზოლდასთან ჩახუტებული სანტექნიკოსი დაინახა…
მიხო შავიშვილს 5 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს და, ციხიდან რომ გამოვიდა, რუსეთში გადაიხვეწა. ხოლო იზოლდა და სანტექნიკოსი მიხო, გამოჯანმრთელების შემდეგ, დაქორწინდნენ და ცნობილ სექსოპათოლოგ ქალბატონს, რომელიც უკვე მედიცინის დოქტორი იყო, ძვირფასი საჩუქარი უყიდეს“.
პოლკოვნილი შერგილ ბახია ედუარ შევარდნაძის მმართველობის წლებში დაგვაბრუნებს და ერთ ნაკლებად ცნობილ შემთხვევას მოგვიყვება.
„1992 წელია. მხედრიონი ბატონობს. შევარდნაძე უკვე თბილისშია და ხელისუფლებას ეუფლება. ჩვენ, ზვიადისტებს კი სასიკვდილოდ გვიმეტებენ და გვიჭერენ. აპრილის ერთ საღამოს, ჩემი ოთხი მეგობარი, ძმები კორძაიები, ვახო ხუხია და კოტე ჯამბურია, მხედრიონელებმა დაიჭირეს და შტაბში – „იმელის“ შენობაში წაიყვანეს. მხედრიონში ერთი ინფორმატორი მყავდა და მაცნობა, ჩვენს ბიჭებს დახვრეტას უპირებენო. გავგიჟდი, რადგან პატიოსანი, გაუსვრელი ბიჭები იყვნენ და მხოლოდ იმიტომ უნდა დაეხვრიტათ, რომ პისტოლეტები უპოვეს.
გავგიჟდი. არ ვიცი, რა ვქნა, როგორ გადავარჩინო ისინი და, ამ დროს ჩემთან ობოლა ციმაკურიძე შემოდის, რომელიც ჩემს მეზობელთან იყო სტუმრად და ჯაბას ხმაზე მეძახის…
– ობოლა, შევარდნაძის ხმით ლაპარაკი შეგიძლია? – ვკითხე ცხონებულ ობოლას.
– რა თქმა უნდა, შევარდნაძის ხმით მომიგო მან.
ობოლას ჩემთან მოვაცდევინე, ჩემს ინფორმატორს დავურეკე და ჯაბა იოსელიანის მისაღების ტელეფონი გამოვართვი. შემდეგ გარეთ გავედით და ქუჩის აპარატიდან ობოლას მხედრიონის შეფის მისაღებში დავარეკინე. ობოლამ შევარდნაძის ხმით უთხრა:
– ჯაბას დაუძახე, ჯაბას! კაბინეტში ტელეფონი გამორთული აქვს და საქმე მაქვს!
მცირე პაუზის შემდეგ ტელეფონთან ჯაბა მოვიდა და ობოლამ ისევ შევარდნაძის ხმით უთხრა:
– ჯაბა, შენთან რომ ოთხი ჩემი კაცია და დახვრეტას უპირებ, თავისი იარაღებიანად გამოუშვი! – შემდეგ გვარებიც უთხრა და ტელეფონი გათიშა.
ოინმა გაჭრა და ჩემი ოთხივე ბიჭი თავიანთი „მაკაროვებით“ ერთ საათში გამოუშვეს. იმავე ღამეს ოთხივე ჯერ სამეგრელოში გაემგზავრა, მერე კი – რუსეთში… მე და ობოლამ კი მაგრად ვიქეიფეთ და ის ცხონებული მთელი ღამის განმავლობაში ხან ჯაბას, ხან კი შევარდნაძის ხმით ამბობდა სადღეგრძელოებს“.
მაიორი პარემენ ჯაში წინა საუკუნის 70-იან წლებში „მოღვაწე“ ერთ ბოროტმოქმედს გაიხსენებს.
„ასოსთავა“ ერთი ცნობილი ქართველი ბოროტმოქმედის ზედმეტსახელის შერბილებული ვარიანტია. სინამდვილეში კი, მას უფრო უზრდელური მეტსახელით მიმართავდნენ კოლეგები, რაც საზოგადოდ არ ითქმის და ჩვენც „ასოსთავათი“ შემოვიფარგლოთ. ისე კი, გეტყვით, რომ უმაღლესი კრიმინალური კვალიფიკაციის მიუხედავად, „ასოსთავა“ ასი პროცენტით ამართლებდა თავის მეტსახელს. ზოგჯერ ისე არაადეკვატურად იქცეოდა, რომ კრიმინალისთვის ნამდვილად მიუღებელია.
კვალიფიკაციით „ასოსთავა“ ყაჩაღი იყო. მდიდარ მოქალაქეებს ის და მისი მეგობრები ნიღბებით უვარდებოდნენ სახლებში და ძარცვავდნენ. თითქმის ორი წელი ითარეშეს „ასოსთავამ“ და მისმა მეგობრებმა საქართველოში და ბოლოს შევიპყარით. გაასამართლეს და ერთ-ერთი მკაცრი რეჟიმის კოლონიაში, რომელიც საქართველოში მდებარეობდა, 12 წლით მიავლინეს.
1974 წელია. იმ პერიოდში უკვე სამინისტროს ცენტრალური აპარატის თანამშრომელი ვიყავი და ყაჩაღებს მთელი რესპუბლიკის მასშტაბით დავდევდი. მაისიდან, მთელი ზაფხულის განმავლობაში, ანუ ოთხი თვე, ყაჩაღობის ფაქტებმა ერთბაშად იმატა და ისეთ პიკს მიაღწია, როგორც „ასოსთავას“ დაჭერამდე იყო ქვეყანაში. „ასოსთავა“ და მისი მეგობრები უკვე ერთი წელი იყო, რაც ციხეში ისხდნენ და რა თქმა უნდა, მათზე ეჭვის მიტანა სისულელე გახლდათ. არადა, დანაშაულის ხელწერა ყაჩაღობისას ერთი-ერთზე ემთხვეოდა „ასოსთავას“ სტილს. მე და ჩემმა კოლეგებმა ვივარაუდეთ, რომ ყაჩაღობებს ახლადშექმნილი ბანდა ახორციელებდა და უცნობების ძებნას ინტენსიურად შევუდექით. თუმცა, ჩვენი ძალისხმევა უშედეგო აღმოჩნდა. ჩვენი წარუმატებლობით წაქეზებული ბოროტმოქმედები კი, დანაშაულს დანაშაულზე სჩადიოდნენ.
ერთ მშვენიერ დღეს, თბილისში ერთ-ერთი მდიდარი ოჯახი დააყაჩაღეს და პირწმინდად, წაიღეს ყველაფერი. შემთხვევის ადგილზე რომ მივედით, ოჯახის დიასახლისი თავგატეხილი დაგვხვდა. თუმცა მაინც ჰქონდა იმის თავი, ჩვენთვის საქმის ვითარება აეხსნა.
– ის ნაძირლები ოთხნი იყვნენ. ნიღბები ეკეთათ, პისტოლეტებით იყვნენ შეიარაღებულები და ძვირფასეულობა მოგვთხოვეს. უარი რომ მიიღეს, ჩემს ქმარს შუბლზე დაადეს პისტოლეტი და მისი მოკვლით დამემუქრნენ, თუ ფულს და ოქროს არ გამოვაჩენდი. როგორ ბედავთ, მარგო ვარ, ზუგდიდელი! – ვუკივლე ყაჩაღებს. ერთ-ერთმა კი, იმ თავხედმა, სილა გამაწნა და მითხრა: მე კი „ასოსთავა“ ვარ, ფული და ოქრო გამოიტანე, შე წაკლაო… ამ სიტყვებს და დარტყმას ვაპატიებდი? უცებ გონება გადამეკეტა. მგელივით დავაღე პირი, იმ „ასოსთავას“ უკანალზე ვებრდღვენი მოულოდნელად და ისე მაგრად ჩავასვე კბილები, რომ ავაყმუვლე. მისმა მეგობარმა კი თავში პისტოლეტის ტარი ჩამარტყა, გამთიშა და გონს რომ მოვედი, აღარც ყაჩაღები იყვნენ და აღარც ჩვენი ქონებაო.
ქალის მონაყოლი მისმა მეუღლემაც დაადასტურა და ლოგიკურად, „ასოსთავა“ უნდა გვეძებნა, მაგრამ, ის ციხეში იჯდა და მისი მონაწილეობა დანაშაულში გამორიცხული იყო. მიუხედავად ამისა, მეორე დღეს, თბილისის მახლობლად მდებარე მკაცრი რეჟიმის კოლონიას ვეწვიეთ, სადაც „ასოსთავა“ იხდიდა სასჯელს. ის კოლონიის უფროსის კაბინეტში ამოვიყვანეთ, გავაშიშვლეთ და უკანალზე საშინელი ნაკბენი აღმოვუჩინეთ.
როგორც გაირკვა, კოლონიაში საიდუმლო გვირაბი იყო გათხრილი, რომლის მეშვეობითაც „ასოსთავა“ და მისი სამი მეგობარი გარეთ გადიოდნენ. იყაჩაღებდნენ და მშვიდად ბრუნდებოდნენ უკან. ამ საქმეში იმ კოლონიის რეჟიმის უფროსი იყო გარეული და რომ არა „ასოსთავას“ მართლაც „ასოსთავობა“, ეს ბანდა კიდევ დიდხანს ითარეშებდა. ამის მერე „ასოსთავა“ „კრიტში“ მოათავსეს და ისე საიმედოდ გამოკეტეს, რომ გაქცევაზე არც კი უოცნებია“.
