გურიაში, ნიადაგები წითელმიწაა, მაღალი მჟავიანობით გამორჩეული, რომელზეც მხოლოდ ჩაი და მოცვი ხარობს სრულფასოვნად.
ჩვენს ფერმერებს ყოველ შემოდგომასა და გაზაფხულზე აქტიურად ვესაუბრებით მოკირიანების აუცილებლობაზე, თუმცა, ეს პროცესი თითქმის ადგილიდან არ იძვრის. უმთავრესი მიზეზი ამისა მაინც ეკონომიკური სიდუხჭირეა, რადგან სხვა რეგიონიდან ასე იაფი კირის ტრანსპორტირება ხუთჯერ ძვირი ჯდება. შესაბამისად, ისედაც გამოფიტულ მჟავე ნიადაგს უჭირს თუნდაც საუკეთესო ჯიშის ვაზის თუ ხეხილოვანი ნარგავების გამოკვება.
საქართველოში კირის საბადოები უხვადაა. დღეისთვის კილოგრამის შეძენა მხოლოდ 25 თეთრად არის შესაძლებელი. ასევე ძალზე იაფია დეფეკაციური ტალახის შეძენა, რომელიც ტონა მხოლოდ 25 ლარი ჯდება, თუმცა, მისი ტრანსპორტირების საფასური აგარიდან გურიამდე 900 ლარს აღწევს. ერთ ჰექტარ ფართობს მოსაკირიანებლად ექვსი ტონა კირი ჰყოფნის, რომელიც შემდგომი 20 წლის განმავლობაში უზრუნველყოფს ნიადაგის ვარგისიანობას.
ფორმულა მარტივია, დაინტერესებული მეურნე მაქსიმალურად ეცდება უშველოს საკუთარ ფართობს, თუ ოდნავ მაინც ამის ეკონომიკური შესაძლებლობა ექნება.
გახსოვდეთ, გურიის წითელმიწა ნიადაგები განსაკუთრებით გამოფიტული და სამკურნალოა. თუ ვერ მოვახერხეთ მოკირიანებას, ფუჭია შრომა საუკეთესო ჯიშის კულტურების გასაშენებლად, რადგან ეს არასოდეს მოგვცემს სრულფასოვან შედეგს.
და მაინც, ვიდრე საშუალებას გამოძებნით და გადაჭრით მოკირიანების ამოცანას, აქტიურად გაანოყიერეთ ნიადაგი ნაცრით, ორგანული სასუქით, შემოუბარეთ თითოეულ ხეს, ბუჩქს, ნერგს ისე, რომ ფესვი არ დაუზიანოთ. ჩვენს წებოვან და გამოფიტულ მიწას მუდმივად სჭირდება გაფხვიერება, რაც ფესვს ჟანგბადის მიწოდების საშუალებას აძლევს და ზოგადად, ასე ვთქვათ, ნიადაგის ჰაერაცია ხდება.
