“მჯერა, ჩოხატაურის სახალხო თეატრი კვლავ აღორძინდება”

ჩვენი სტუმარია ჟურნალის “თეატრი და ცხოვრება” მთავარი რედაქტორი, დრამატურგი, მწერალი, მთარგმნელი, საქართველოს  სახელმწიფოსა და მარჯანიშვილის სახელობის პრემიების ლაურეატი გურამ ბათიაშვილი.
_ ბატონო გურამ, თქვენ საქართველოს სახელმწიფო უნივერსიტეტის აღმოსავლეთმცოდნეობის ფაკულტეტი დაამთავრეთ. თეატრში როგორ მოხვედით?
_ საერთოდ, მთავარია ის, თუ როგორ ფუნდამენტალურ განათლებას იღებ. ასევე ძალიან მნიშვნელოვანია, თუ როგორ გარემოში გიწევს ცხოვრება და მოღვაწეობა. ჩემი გარემომცველი სამყარო ყოველთვის იყო ქართული მწერლობა და ქართული თეატრი. ამიტომ შემიძლია ვთქვა, რომ მე დავამთავრე ქართული მწერლობისა და ქართული თეატრის აკადემია. ვსწავლობდი მთელი ჩემი ცხოვრება და დღემდე ვსწავლობ.
_ ქართულმა თეატრმა თავისი არსებობის მანძილზე რთული და წინააღმდეგობებით აღსავსე გზა გამოიარა. დროთა განმავლობაში შეიცვალა შეხედულებები, გემოვნება, საზოგადოების მოთხოვნები თეატრისადმი. ძირითადად რას უნდა ემსახურებოდეს თეატრი?
_ ქართული თეატრი ყოველთვის იყო ზნეობის მატარებელი და მქადაგებელი. უმაღლესი კატეგორიები, რაც უნდა ჰქონდეს საერთოდ შემოქმედებით მუშაობას, სათავეს იღებს ქართული მწერლობიდან და ქართული თეატრიდან. ამიტომ ჩემთვის მიუღებელია ყოველგვარი ლიტერატურა და თეატრალური წარმოდგენა, თუ ის არ არის დაკავშირებული ზნეობრიობის კატეგორიებთან. შემთხვევითი არ არის ის, რომ საქართველოში თეატრს ტაძარს უწოდებდნენ. ილია ჭავჭავაძე მიიჩნევდა, რომ თეატრი ასევე იყო “შკოლა.” თეატრის ამოცანაა ადამიანის სულიერი წრთობა და მისი გაკეთილშობილება. მოდით, ასე ვთქვათ _ რა არის ადამიანის ფუნქცია, რატომ ჩნდება ამქვეყნად? ნუთუ ეს მხოლოდ შემთხვევითობაა და არა კანონზომიერება? ეს შეუძლებელია _ ადამიანის ამქვეყნად არსებობის ერთ-ერთი ამოცანაა, გაამშვენიეროს და უკეთესი გახადოს ის გარემომცველი სამყარო, რომელიც მას დახვდა.
_ რამ განაპირობა თქვენი დრამატურგიაში მოღვაწეობა და ყველაზე მეტად რომელმა თეატრმა მოახდინა თქვენზე ზეგავლენა?
_ ჩემს სტუდენტობაში დავდიოდი სპექტაკლებზე, რომელშიც ქართული თეატრის კორიფეები მონაწილეობდნენ _ ვერიკო ანჯაფარიძე, აკაკი ხორავა, ვასო გოძიაშვილი, სესილია თაყაიშვილი, აკაკი კვანტალიანი და სხვები. მათ მაღალპროფესიულ ოსტატობას მაყურებელი აღტაცებაში მოჰყავდა. რაც შეეხება ჩემს დამოკიდებულებას თეატრისადმი, დრამატურგიისადმი, მინდა გითხრათ, რომ ჩემზე საოცარი შთაბეჭდილება მოახდინა მიშა თუმანიშვილის რეჟისურამ, იმ ესთეტიკამ, რომელიც მან მოიტანა. აღმოვაჩინე, როგორი უნდა ყოფილიყო თეატრი. საერთოდ, მე ვიყავი ერთ-ერთი, რომელზედაც ძალიან დიდი ზეგავლენა მოახდინა თუმანიშვილის შემოქმედებამ. მოგეხსენებათ, მან სრულიად ახალი სამყარო შექმნა თეატრში.
_ თქვენი პიესები საქართველოს თითქმის ყველა თეატრში წარმატებით იდგმება, მათ შორის გურიაშიც, კერძოდ, ოზურგეთის სახელმწიფო თეატრში.
_ დიახ, ოზურგეთის თეატრთან დიდი ხანია ძალიან ახლო ურთიერთობა მაკავშირებს. კარგად მახსოვს 70-იანი წლების ოზურგეთის თეატრის შემოქმედებითი ჯგუფი, როგორც შემოქმედებითად, ასევე თავიანთი პიროვნული ღირსებებით. ახლო ურთიერთობა მქონდა რომან ლომინაძისა და ანა ანდღულაძის ოჯახთან. ჩემთვის საყვარელი პიროვნებაა ამირან ქადეიშვილი, რომელმაც ძალიან საინტერესო სახეები შექმნა როგორც თეატრში, ასევე კინოში. სასიხარულოა, რომ დღეს ოზურგეთის თეატრი კვლავ წარმატებით მუშაობს შემოქმედებითად.
_ ოზურგეთის თეატრში წარმატებით დაიდგა თქვენი პიესები: “სერობის შემდეგ,” “მე-13 თავმჯდომარე” (რეჟისორი ვასილ ჩიგოგიძე), “წერილები შვილებს” (რეჟისორი ოთარ კუტალაძე), “ლალი, სიყვარული და სხვები” (რეჟისორი შოთა ბაბილოძე) და სხვა.
_ დიახ, ერთ-ერთ პიესაზე გავამახვილებ თქვენს ყურადღებას _ როცა ოთარ კუტალაძემ დამირეკა და მითხრა, “წერილები შვილებს” უნდა დავდგაო, მართალი გითხრათ, ძალიან არ გამხარებია. იმიტომ, რომ ეს პიესა 25 წლის წინ დაიწერა, თავის დროზე წარმატებითაც იდგმებოდა საქართველოს სხვადასხვა თეატრებში, მაგრამ დღეისთვის არ ვფიქრობდი, რომ აქტუალური იქნებოდა. რეჟისორმა საინტერესოდ გადაწყვიტა პიესა და როცა პრემიერაზე ჩავედი, ძალიან კმაყოფილი დავრჩი. საერთოდ, არ შეიძლება არ აღვნიშნო სამხატვრო ხელმძღვანელის ოთარ კუტალაძისა და თეატრის მმართველის ზაზა ჯინჭარაძის თავდადებული მუშაობა, რომლებიც ყოველმხრივ ცდილობენ თეატრში ჯანსაღი შემოქმედებითი ატმოსფეროს შექმნას. თქვენის ნებართვით, ჩოხატაურის სახალხო თეატრში გადმოვინაცვლებ, რომელსაც საუკუნეზე მეტი ხნის ისტორია აქვს. იგი სისტემატურად იღებდა მონაწილეობას ფესტივალებზე  და საკუთარ შემოქმედებას თბილისის ფართო საზოგადოებას აცნობდა. სამწუხაროდ, უკვე კარგა ხანია ჩოხატაურის თეატრს მონაწილეობა არ მიუღია სახალხო თეატრების ფესტივალში, რომელიც ყოველწლიურად ტარდება. ვიცი, რომ არ გაქვთ სათანადო შენობა, მაგრამ მჯერა, ნოდარ დუმბაძის მშობლიურ კუთხეში, სადაც მისი ნაწარმოებების გმირები: ზურიკელა, ხატია, ილიკო, ილარიონო და სხვები ცხოვრობდნენ, სახალხო თეატრი კვლავ აღორძინდება და თავის სიტყვას იტყვის. ბედნიერ შობა-ახალ წელს გისურვებთ, ჩემო ძვირფასო გურულებო!