“მსხალი მომიხარშავს და მიჭმევია შვილებისთვის”

_ მის პირადობის მოწმობაში დაბადების თარიღად 1911 წლის 15 მარტია მინიშნებული.
ეკატერინე დვალიშვილი ორი თვეა, რაც ლოგინად ჩავარდა, წელსქვევით მოწყდა და თავის მოვლა აღარ შეუძლია. თუმცა, სმენა, მახსოვრობა და ხედვა უნაკლო აქვს.
_ რატომ მიღებ, ბებია, სურათს? _ გვკითხა მან და როცა ვუთხარით, რომ თუ მისი სურვილი იქნებოდა, მის შესახებ სტატიას დავწერდით,  თვალები გაუბრწყინდა: _ კაია, ვიღაცას თუ გაახსენდება ღრმა მოხუცი და დაინტერესდება!
ეკატერინე დვალიშვილი ხუთი შვილის დედაა. ამჟამად ოჯახში ვაჟიშვილი მეუღლესთან, შვილთან, რძალთან და მცირეწლოვან ბავშვებთან ერთად ცხოვრობს. შვიდსულიანი ოჯახი 100 წლის მოხუცის პენსიისა და სოციალური დახმარების იმედადაა და მათი შემოსავალი თვეში სულ 174 ლარს შეადგენს.
_ ჩვენი ოჯახი კატუშას პენსიაზეა დამოკიდებული. ორი თვეა, რაც ლოგინად ჩავარდა და ახლა ეს პენსია წამლებში არ ყოფნის. მანამდე აქვე ახლოს ფიჩხებს ეძებდა, რითაც შეეძლო, ისე გვეხმარებოდა, ასი წლის ქალი თავს არ ზოგავდა. ძალიან გვიჭირს, სახლში მცირეწლოვანი ბავშვები გვყავს, სოციალური დახმარება ახლახან,  ოქტომბერში დაგვენიშნა. აი, ნახეთ როგორ სახლში ვცხოვრობთ _ ფიცრულში. აქამდე გვაწვალეს დახმარებისთვის, ბავშვს სასკოლო წიგნები არ მიუღია, ორი თვის დახმარების ფული წიგნებზე გადავანაწილეთ. სამუშაო არსად არაა.
პენსიის ასაღებად  რომ ვიყავი, იქ ვამბობდი, სახლში ღრმა მოხუცი მყავს, ამ პენსიით მას წამლები უნდა შევუძინო, აქეთ პატარა ბავშვები, მათ კვებისთვის რამდენი სჭირდებათ, არც შეშა გვაქვს, ჟურნალისტებს მოვუყვები ჩემს გასაჭირს,-მეთქი. მეორე დღეს ჩვენი სოფლის რწმუნებული, ექიმი და ექთანი მოვიდნენ და მოხუცებულს საჭირო წამლები მოუტანეს. ესე იგი, შეიძლება, გაჭირვებულს და ღრმა მოხუცს რაღაცით დაეხმარო. პატარა ბავშვივით სჭირდება მოვლა და პატრონობა, ვუფრთხილდებით. პენსია რომ ავიღე, დავპირდი ფაფას გაგიკეთებ,-მეთქი, ვერ მოვახერხე.  ორი დღის შემდეგ კი შემახსენა, რომ დამპირდი ფაფას გაგიკეთებ, რატომ არ გამიკეთეო, გული დამეწვა. დღესაც ვერ გავუკეთე, _ გვითხრა ეკატერინეს რძალმა მანანა დვალიშვილმა.
როგორც “გურია ნიუსს” 100 წლის ქალბატონის შვილმა, ქალბატონმა ეთერმა უთხრა, კატუშა კოლმეურნეობის დამსახურებული მუშაკი იყო, შრომისუნარიანი, მოწინავე მეჩაიე.  საკუთარი შრომით ზრდიდა შვილებს, მეუღლე ომის ვეტერანი იყო. მთელი ცხოვრება  ტანჯვაში გაატარა, რამდენჯერ უთქვამს, მსხალი მომიხარშავს და მიჭმევია ბავშვებისთვის,  ხან გოგრის ფაფას ვაკეთებდიო.  ყანა, თოხი, ფიზიკური მუშაობა იყო მისი ცხოვრების თანამდევი.
_ წელს არ მიმიმართავს დახმარების თხოვნით  ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის გამგეობისთვის. რამდენჯერ შევიტანე განცხადება, მაგრამ ყურადღება არასოდეს მოუქცევიათ. ვართ ამ სოციალური დახმარების მოლოდინში. არ მიყვარს მათხოვრობა, მაგრამ ახლა ვიფიქრე, შეშით რომ დამეხმარონ, შევიტან განცხადებას-მეთქი და მითხრეს, სოფლის მცხოვრებლებს არ ურიგებენო. სოფელში არ უჭირს ხალხს? პატარა ბავშვებს რომ მოუსმინოთ, გაგაგიჟებენ, ისეთ რამეს ნატრულობენ. ამ საახალწლოდ არანაირი სახსარი არ გვაქვს, რა გვეშველება, არ ვიცით, _ გულდაწყვეტილი გვეუბნება ქალბატონი მანანა.
ახალი წელი მოდის, იქნებ, კეთილი არაზღაპრული გმირებიც გამოჩნდნენ და საახალწლოდ ტკბილეული მაინც მიაწოდონ მძიმე რეალობიდან ოცნებებში გადასახლებულ ბავშვებს.