3 აპრილს საქართველო ანზორ ერქომაიშვილს გამოემშვიდობა.
უბადლო ფოლკლორისტი, ანსამბლ „რუსთავის“ დამფუძნებელი, კორონავირუსის დიაგნოზით რამდენიმე დღის განმავლობაში, თბილისის საუნივერსიტეტო კლინიკაში, მართვით სუნთქვაზე ყოფნის შემდეგ გარდაიცვალა.
თითქოს, წამიერად, ქართული ხალხური სიმღერის რიტმი და ფეთქვაც შეჩერდა მისი სამშობლოს მიწაზე, განსაკუთრებით კი, მშობლიურ გურიაში.
ქართული ხალხური სიმღერის გენიალური მაესტრო, გურული საგალობლების და ხალხური სიმღერების უბადლო მკვლევარი და შემსრულებელი, სრულიად საქართველომ დაიტირა.
გურიიდან, კერძოდ კი მშობლიური ოზურგეთიდან ჩასულ დელეგაციაში იყვნენ ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის მერი, სხვადასხვა თანამდებობის პირები, ფოლკლორის ცენტრის დირექტორი, თანამშრომლები, ოზურგეთის სახელმწიფო თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი, მრავალი რიგითი მოქალაქე, როგორც მშობლიური მაკვანეთიდან, ისე ოზურგეთის სხვადასხვა სოფლიდან. აქვე იყვნენ გურული ჟურნალისტებიც.
„რამდენი ხალხია და რომ არა პანდემია, აქ, ალბათ, ნემსი არ ჩავარდებოდა“, _ საუბრობდნენ სამების საკათედრო ტაძრის შემოგარენში, სამგლოვიარო პროცესიის მონაწილენი.
დღის განმავლობაში დაკრძალვაზე მოსულ ქვეყნის პირველ პირთაგან, საქართველოს პრეზიდენტი, სალომე ზურაბიშვილი, სხვებისგან განსხვავებით, ჩვეულებრივი მოქალაქეების რიცხვს შეუერთდა და მდუმარედ იდგა საპატიო ყარაულში.
საქართველოს კათალიკოს პატრიარქის, ილია მეორის მოსაყრდემ მეუფე შიომ სამების ტაძარში წაიკითხა პატრიარქის წერილი, რომელიც ანზორ ერქომაიშვილის ხსოვნას ეძღვნებოდა.
გურიიდან, მშობლიური ოზურგეთიდან ჩასულ დელეგაციას, სამების საკათედრო ტაძარში, თბილისში მცხოვრები მრავალი ოზურგეთელი შეუერთდა.
ემოციური იყო სვანეთის შვილების სვანური ზარით შემოსვლა, რომელთაც წინ ერეკლე საღლიანი მოუძღვებოდა. მათ სვანური ზარით დაიტირეს ანზორ ერქომაიშვილი და ცრემლსა და სიმღერას ნაზიარები გლოვით, ძალზე ბუნებრივად წარმოჩნდა კიდევ ერთი უნიკალური ქართული ფენომენი _ რომ ქართველი კაცი სიკვდილს უმღერის ნანას. იმ სიკვდილს, რომლის არარსებობის შემთხვევაში, თვით სიცოცხლეც მოკვდებოდა და აზრი არ ექნებოდა დედამიწაზე კაცთა მოდგმის ყოფნას.
ანზორ ერქომაიშვილის გენიალობა იმითაც გახდა ნიშანდობლივი, რომ მის დაკრძალვაზე მყოფ გაერთიანებულ საქართველოს ადვილად შეამჩნევდა დაკვირვებული თვალი.
სამთავრობო პირველი პირები: ირაკლი ღარიბაშვილი, არჩილ თალაკვაძე, ირაკლი კობახიძე, მინისტრები, სხვადასხვა თანამდებობის პირები, ოპოზიციის წარმომადგენლები, მათი ლიდერები, თანმიმდევრულად ეთხოვებოდნენ საქართველოს ღირსეულ შვილს.
სამოქალაქო პანაშვიდზე, მეუღლესთან ერთად მივიდა პარტია „ქართული ოცნების“ დამფუძნებელი და ყოფილი თავმჯდომარე, საქართველოს ყოფილი პრემიერ-მინისტრი ბიძინა ივანიშვილი.
„ეს ის შემთხვევა, როცა გარდაცვლილი ერს აერთიანებს“, „ყველა ერთნაირად დასტირის“, „იქნებ, ახლა მაინც რაიმეს მიხვდეს ჩვენი ხალხი“, _ ისმოდა ტაძარს გარეთ მყოფ მოქალაქეთა კერძო საუბრებში.
ადამიანები ანზორ ერქომაიშვილის უდიდეს ღვაწლზე საუბრობდნენ და განსაკუთრებით უსვამდნენ ხაზს იმ ფაქტს, რომ ასეულობით ქართველი ბავშვისთვის ქართული ხალხური სიმღერის შესწავლით, მან ერის კულტურის უკვდავებას ბალავარი სამუდამოდ განუმტკიცა.
_ რომელი ერთი უნდა ჩამოვთვალოთ? მის მიერვე ჩაწერილი და გამოცემული გურული საგალობლები და სიმღერები, ეროვნული კულტურის შესახებ უნიკალური გამოცემები, უამრავი კინოფილმის თუ სპექტაკლის მუსიკალურად გაფორმება თუ ქართული ხალხური სიმღერის საერთაშორისო ცენტრის დაფუძნება? _ ამბობდნენ ადამიანები, რომლებიც ცრემლების გარეშე ვერ საუბრობდნენ.
ანზორ ერქომაიშვილი მთაწმინდის მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში დაკრძალეს.
მიუხედავად გულწრფელი ცრემლით მისული უამრავი თანამემამულისა და გურიიდან წასული ადამიანების გულწრფელად დატირებისა, დაკრძალვაზე მყოფი გურულების კერძო საუბრებში ერთ დეტალს უკმარისობის განცდა და ჩურჩული მოჰყვა:
„ყოჩაღ, სვანებს. გვაჯობეს გურულებს ჩვენი მგალობლის, ანზორის დატირებაში. ამდენი მომღერალი გვყავს, ერთი საგალობლის შესრულება როგორ არ შეიძლებოდა? კარგია ორგანიზებულად წამოსვლა, ოფიციალური ჟესტი, ცრემლები თუ გვირგვინი, მაგრამ…“
_ ყველაფერი დაგეგმილი იყო კარგად და ორგანიზებულად. სამგლოვიარო ცერემონია საგალობლების შესრულებით და ზოგადად, სწორედ ისე წარიმართა, როგორც ანზორ ერქომაიშვილს ეკადრებოდა. მთაწმინდაზე, დაკრძალვის დროს, კვლავ გაისმა სვანური ზარი, მართვეს ძველმა თაობამ შეასრულა „ჩაკრულო“… ანზორ ერქომაიშვილი დაიკრძალა სიმონ ჯანაშიას და ნიკო ბერძენიშვილის სამუდამო სამყოფელს შორის. მშობლიურმა გურიამ, სრულად საქართველომ თავის გენიალურ შვილს ნამდვილად მიაგო საკადრისი პატივი, _ გვითხრა ოზურგეთის ფოლკლორის ცენტრის დირექტორმა, ავთანდილ სურგულაძემ.
„ღმერთო, კიდევ გააჩინე საქართველოში ანზორ ერქომაიშვილი“, _ ეს კი ერთი ძიმითელი გურულის, ედიშერ სიხარულიძის სიტყვებია, რომელიც, დაკრძალვიდან დაბრუნებული, ძიმითის გადასახვევთან ტრანსპორტიდან ჩასული, წამიერად შეჩერდა, თვალები ზეცას მიაპყრო და წყლიანი თვალებით უფალს შესთხოვა.
_ მოკრძალებულად სთხოვდა ოზურგეთიდან თბილისში მიმავალ დელეგაციას, ნუ დამზარდებით, ანზორის დასატირებლად მოვდივარ და ძიმითის გადასახვევთან დაგხვდებით, არ დამტოვოთო… ასე წამოვიდა დედაქალაქში, უენოდ, ჩუმი ცრემლებით დაიტირა და ისე ჩამოვიდა აქამდე, ხმა არ ამოუღია, _ თქვა ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის მერიის კულტურის სამსახურის უფროსმა, მარინა ჯაფარიძემ.
დიახ, ედიშერ სიხარულიძის ცრემლიანი ვედრება, ფართო განვრცობით უკვდავი სახალხო სიყვარული რომ ჰქვია, ყველა იმ კონკრეტულ ორდენსა თუ უამრავ სხვა ჯილდოზე მეტია, რაც გენიალურ ლოტბარს და ჩვენი უნიკალური ფოლკლორის მოამაგეს, ანზორ ერქომაიშვილს მიაგეს ხანგრძლივი ცხოვრების მანძილზე.
