“ყველას ვერ მოგვკლავთ, ცოცხლების გეშინოდეთ!” “ნუ სჯით პატიმრებს, დასაჯეთ ჯალათი!” “ნუ გადააყენებთ დამნაშავეს, გაუშვით ციხეში!” “ს.ა.დ.-ისტები!” “პატიმარს სჯის კანონი და არა ჯალათი!” “მათ დარჩათ წამები წამებამდე!” “STOP VIOLENCE!” დღეს, სტუდენტებმა და სამოქალაქო საზოგადოებამ პარლამეტის წინ აქცია ჩაატარეს. ისინი აპროტესტებდნენ და გმობდნენ ციხეებში პატიმრების მიმართ არაადამიანური მოპყრობის ფაქტებს, რითაც ბოლო პერიოდში საქართველოს ციხეებში უამრავი პატიმარი გარდაიცვალა. აქციაზე სტუდენტებთან ერთად სამოაქალაქო საზოგადების წარმომადგენლებიც იმყოფებოდნენ.
ირაკლი ლომოური, ლიტერატორი:
_ რატომ შეუერთდით სტუდენტურ აქციას და რა არის თქვენი მოთხოვნა?
_ ჩვენ ყველას გვინდა ვიცხოვროთ თავისუფალ, დემოკრატიულ და დამოუკიდებელ სახელმწიფოში, სადაც კანონი კანონობს და სამართალი არის რეალობა; არ არის ძალმომრეობა, არ არის ბოროტება, არ არის უსამართლობა, არ არის ხელისუფლების პარპაში. ამ სახელმწოფოში ადამიანები თავს გრძნობენ პატიმრებად და არა მოქალაქეებად.
ისეთი განცდა მაქვს, რომ ჩვენ ყველანი ვართ საკონცენტრაციო ბანაკის ტუსაღები. ამის ატანა და მოთმენა არ მინდა, აღარ შემიძლია. მთელი ცხოვრება რაღაცის იმედით მოვდივარ და 1978 წლის 14 აპრილიდან თითქმის ყველა აქციაზე აქ ვდგავარ. დავბერდი კაცი და ისევ მიწევს აქ დგომა, რადგან ის მიზნები, ის ამოცანა, ის ოცნება, რამაც 14 აპრილს აქ გამოგვიყვანა, დღემდე არ არის შესრულებული. ყველაფერი მიდის უკან და უკან. დემოკრატიული, ჰუმანური და ცივილიზებური ლოზუნგების უკან იმალება ბოროტება, განუკითხაობა, ანტიქართული და ანტიქრისტიანული ქმედება. სწორედ ამის წინააღმდეგ გამოვდივარ. რამდენი ადამიანი მოკლეს წამებით ციხეებში. ჩვენ თუ ამაზე თვალს დავხუჭავთ და სრულიად პასიურები ვიქნებით, უფრო მეტს მოკლავენ.
_ ამ აქციის მიმართ საზოგადოება არ არის აქტიური, არც გუშინ და არც დღეს აქ, არ ყოფილან რიგითი მოქალაქეები…
_ საზოგადოება თუ არ გამოფხიზლდა, თუ საზოგადოებად არ ვიქეცით, ისე არაფერი გამოვა. ჯერ ვართ ხალხის მასა, ჩვენ არ ვართ საზოგადოება. მე მესმის, რატომ არის ხალხი ასეთი პასიური. იმიტომ რომ, პოლიტიკოსების მიმართ ნდობა დაკარგა. მეც, მათ შორის, მაგრამ უნდა მიხვდნენ, რომ ასეთი აქციები არ არის პოლიტიკოსების მიერ მოწყობილი და არ ისახავს რაღაც კონკრეტულ პოლიტიკურ მიზანს. ეს არის სამოქალაქო საზოგადოების ჩამოყალიბების პროცესი და რაც მეტი მოქალაქე გამოვა, რაც მეტი ადამიანი გამოუცხადებს სოლიდარობას სამართლიან მოთხოვნებს, რომ სახელმწიფომ დაიცვას ადამიანის სიცოცხლე, მით ძლიერები ვიქნებით ჩვენ. სახელმწიფო გადაიქცა ძალმომრეობის იარაღად; ხელისუფლება გვაშინებს; ხელისუფლებას უნდა ჩვენი გაჩუმება; “დაჩმორება”. რაც უფრო მეტად პასიურები ვიქნებით, მით უფრო გაილაღებს ეს ხელისუფლება, რომელიც არის ანიტიადამიანური. ამიტომ ყველას მოვუწოდებ: გამოდით და შეუერთდით სამოქალაქო სოლიდარობის აქციებს! ამაში არის ჩვენი გადარჩენის საწინდარი. მე არ მჯერა პოლიტიკოსების, მაგრამ მჯერა სამოქალაქო აქტივობის. თუ ადამიანი არ არის გულგრილი, თუ აწუხებს თავისი ერისა და ქვეყნის ბედი, ის გამოვა. უნდა გამოვფხიზლდეთ ყველა!
