_ ამ სიტყვებით დაასრულა თავისი გამოსვლა საქართველოს პრეზიდენტმა მიხეილ სააკაშვილმა ბახვში, 2012 წლის 29 ივლისს.
“საავადმყოფოდან რომ გამოვიდა სააკაშვილი, არც გაჩერებულა, დაგვიქნია ხელი, კარგად იყავითო და წავიდა,” _ 73 წლის ლაითურელი ირაკლი ბოლქვაძის პრეზიდენტთან შეხვედრის სურვილი ამ ხელისდაქნევით დასრულდა.
“პოლიციამ ალყა შემომარტყა, ახლოს არ მიგიშვებო, არ მიმაცემინეს წერილი. მომატყუეს, გარეთ რომ გამოვა, წერილებს მერე მიიღებსო. მეც დავუჯერე,” _ ასეთ ისტორიას “გურია ნიუსთან” საუბარში რამდენიმე ადამიანი ყვება.
“გურია ნიუსის” არქივი იმ ადამიანების წერილებს ინახავს, რომლებიც მიხეილ სააკაშვილამდე არ მიუშვეს.
2012 წლის 21 თებერვალი, ირაკლი ბოლქვაძე
ლაითურელი, 73 წლის ირაკლი ბოლქვაძე “გურია ნიუსის” ოზურგეთის განყოფილებაში მოვიდა და გვთხოვა, თავისი გასაჭირის შესახებ მკითხველისთვის გვეამბო: “მინდოდა სააკაშვილს პირადად შევხვედროდი. ვიცოდი, რომ ახალი საავადმყოფოს გახსნაზე ჩამოდიოდა. მივედი, პოლიციამ ალყა შემომარტყა, ახლოს არ მიგიშვებო, არ მიმაცემინეს წერილი. მომატყუეს, გარეთ რომ გამოვა, წერილებს მერე მიიღებსო. მეც დავუჯერე.
პრობლემები მაქვს კუთვნილ მიწასთან დაკავშირებით. მინდა მიწის დარეგისტრირება და ვერ ვახერხებ, არადა, საბუთები წესრიგში მაქვს. ჩემი გასაჭირის შესახებაც მეწერა: ავად ვარ და დახმარება მჭირდება. საავადმყოფოდან რომ გამოვიდა სააკაშვილი, არც გაჩერებულა, დაგვიქნია ხელი, კარგად იყავითო და წავიდა. მე წამოვედი, იქნებ, ქალაქში გაჩერდეს სადმე და ვნახო,-მეთქი. რესტორან “ქალაქურთან” იყო გაჩერებული. რა თქმა უნდა, პოლიციაც იქვე იდგა. პოლიციელმა დამინახა წერილი ხელში. მომეციო, _ მითხრა. ვთხოვე, _ არ მომატყუო და გადაეცი,-მეთქი. კიო, მითხრეს და გამომართვეს”.
2012 წლის 25 ივნისი, გულნარა სიორიძე
“პრეზიდენტი რომ იყო ჩამოსული და გახსნა იუსტიციის სახლი. არ მიმიშვეს. პრეზიდენტის ნახვა მინდოდა, წერილს გადავცემ, ვეტყვი ჩემს გაჭირვებას,-მეთქი, მაგრამ ჩიტაიშვილმა (საუბარია გურიის გუბერნატორზე. ავტ.) მომატყუა, _ ოღონდ ახლა გაჩერდი და მე დაგეხმარები პირადადო. მერე რომ ვნახე, მითხრა, _ რასაც შენ ითხოვ, იმის საშუალება არ მაქვსო. ასე ამომხდება სადღაც სული ან თავს მოვიკლავ. თუმცა, ერთხელ კი გადამიხადა 2 000 ლარი ჩიტაიშვილმა, ცოდვას ვერ ვიტყვი, ღმერთი არ მაპატიებს”, _ ამბობს გულნარა სიორიძე.
2012 წლის 14 ივნისი, გულნაზი სარიშვილი
“შემთხვევით გავიგე დღეს, რომ პრეზიდენტი ურეკში მოდიოდა, ძალიან გამიხარდა. დავწერე უცებ წერილი, გადავცემ,-მეთქი. ამ წერილში ძალიან მცირე ნაწილია ასახული იმ გაჭირვებისა, რაც მე მჭირს, მაგრამ დაცვამ სიახლოვეს არ გამაკარა, _ ვერ მივედი, შვილო, იქამდე, არ შემიშვეს!”
“ბატონო პრეზიდენტო, მოგმართავთ თხოვნით _ ვარ უსახლკარო, ვცხოვრობთ სხვის სახლში, 7 სული, მყავს ინვალიდი შვილიშვილი, ოჯახური მდგომარეობის გამო, იძულებული გავხდი, შვილიშვილი წამეყვანა სენაკის ბავშვთა იზოლატორში, ვარ სოციალურად დაუცველი, არ გაგვაჩნია არანაირი საშუალება. გთხოვთ დაგვეხმაროთ, ვრჩებით ქუჩაში, თვითონ მე ვარ ონკოლოგიურად ავადმყოფი. გთხოვთ, გაითვალისწინოთ ჩემი გაჭირვება”.
2012 წლის 11 ივნისი, გიორგი კრავეიშვილისა და ფრიალა ხარჩილავას ოჯახი
დაბა ლაითურში მცხოვრები გიორგი კრავეიშვილისა და ფრიალა ხარჩილავას ოჯახი პრეზიდენტის შესახვედრად ყველაზე ადრე მოვიდა. მართალია, ისინი მიხეილ სააკაშვილს ვერ შეხვდნენ, მაგრამ პრობლემების შესახებ “გურია ნიუსთან” ისაუბრეს:
ფრიალა ხარჩილავა: “ჩვენი პრობლემის შესახებ მინდა ვაცნობო მიხეილ სააკაშვილს, მაგრამ ვინ მიშვებს? ადგილობრივი პოლიცია არ გვიშვებს, მათ იციან ჩვენი ამბავი _ აჩიკომ, პალიკომ… მაგრამ კაციშვილი არ გვაქცევს ყურადღებას. ხუთი წელიწადია განცხადება მაქვს შეტანილი გამგეობაში _ ბინა დანგრეული მაქვს, სახლ-კარი არ მაქვს, დახმარებას არ მაძლევენ. წერილები ჩვენს გამგეობას მივწერე. დახმარება მქონდა, მაგრამ მომიხსნეს. ორი შვილი მყავს, ტრაგედია დატრიალდა და ორივე ძმები ახლა პატიმრები არიან. ძლივს ვირჩენთ თავს, შვილიშვილებს ხომ უნდა პატრონობა? მოვიდნენ და ყველამ ნახოს როგორ ვცხოვრობთ. რა იქნება, მოგვაქციონ ყურადღება?”
გიორგი კრავეიშვილი: “7-8 თვეა, ავად ვარ. 100 მეტრი ფეხით გავიარე და ცუდად ვარ. ლაითურში ვცხოვრობთ. ახლა ვეღარ ვმუშაობ. შვილებს ვფიცავარ, თუ დასაწოლი იყოს სახლში _ ყველგან წვიმს. 1 000 ლარი რომ მოეცათ, შიფრით გადავხურავდი სახლს და ფანჯარასაც გავაკეთებდი. სულით და გულით მინდა მუშაობა, მაგრამ სამკურნალო ვარ, 200-300 ლარით მაინც დამეხმარონ. ოჯახში წყალი ვერ შემაქვს. მოვიდეს ტელევიზია და გადაიღონ ჩვენი მდგომარეობა.”
2012 წლის 01 ივნისი, “პირში ჩალაგამოვლებული” ექადიელები
“მოგახსენებთ, რომ ჩვენ, ექადიელები, “ვარდების რევოლუციიდან” მოყოლებული დღემდე, მხარს ვუჭერდით და დღესაც მხარს ვუჭერთ “ერთიან ნაციონალურ მოძრაობას.” საპარლამენტო და ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნების დროს, მოსახლეობასთან შეხვედრისას, ოზურგეთის ამჟამინდელი მაჟორიტარი დეპუტატი პარლამენტში, გოჩა შანიძე და ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს თავმჯდომარე ალეკო მამეშვილი შეგვპირდნენ, რომ მოაგვარებდნენ ამ პრობლემას, მაგრამ დაპირება დაპირებად დარჩა. არჩევნებმა ჩაიარა და როგორც ამჟამად ხდება ცნობილი, სადავო მიწის ნაკვეთი, რომელიც შემოღობილი გვაქვს და რომელსაც დღემდე ვფლობთ, შეუსყიდია საქართველოს პროკურატურის თანამდებობის პირს შალვა საღირაშვილს, ჩვენ, 22 ოჯახი კი დაგვტოვეს პირში ჩალაგამოვლებული…” _ ნათქვამია პრეზიდენტისადმი მიწერილ წერილში, რომელსაც 22 ექადიელი აწერს ხელს.
“ჩვენთვის ცნობილია, რომ ბატონი შალვა ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ნატანების ტერიტორიაზე, შავი ზღვის პირას, ფლობს 3000 კვ.მეტრ მიწის ნაკვეთს, ასევე სოფელ საგურამოში და კიდევ ვინ იცის სად, როცა ამ ნაკვეთის წართმევა ჩვენთვის არის პირიდან ლუკმის გამოძრობა, რადგან უმეტესობა ვართ უკიდურესად გაჭირვებულნი და ჩვენი ძირითადი სარჩო ამ ნაკვეთზე მოწეული სიმინდია,” _ ამბობს პრეზიდენტისადმი გაგზავნილი წერილის ერთ-ერთი ხელმომწერი.
2012 წლის 29 ივლისი, ლინა ალეგორიანი
ლინა ალეგორიანი: “ხუთი შვილიშვილი მყავს, ობლები, ჭერი არ მაქვს, რომ ვიცხოვრო. მთავრობამ იცის, ჩვენი სოფლის რწმუნებულმა იცის, რაშია საქმე? სად წავიდე? მე რომ განცხადება დავწერე, 5 წლის წინ, მაშინ ყველა გაჭირვებულზე მოდიოდა დახმარება, სად გააქრეს ჩემი ფული, არავინ იცის. ჩემთვის რომ მოეცათ ის 5 000 ლარი, მაშინ მე დღეს საკუთარი ჭერი მექნებოდა. 9 წელია, ვწერ განცხადებას გამგეობაში და არაფერი არ გამოდის, არავინ ყურადღებას არ მაქცევს, ნერვიულობისგან მაკანკალებს”.
წაიღო თუ არა ეს წერილი ბახვიდან მიხეილ სააკაშვილმა, “გურია ნიუსისთვის” ჯერჯერობით უცნობია.
