თამაზ იმნაიშვილი, ჟურნალისტი
სადღეგრძელო
აღდგომა დღეს გარდაცვლილი ნათესავის სულს, საფლავზე გასულებმა თითო ჭიქით შესანდობარი ვუთხრით. საფლავზე მისი შვილები და მათი მეგობრები ვართ შეკრებილები. ახალგაზრდა ბიჭები შემოგვესტუმრნენ და იმათაც დალიეს ორი ჭიქა, მერე გვითხრეს, წავალთო და ერთ-ერთმა დიდი რიხით “მოხია” სადღეგრძელო: _ თქვენს აქანა დარჩენას და ჩვენს წასვლას გოუმარჯოს! _ სულმოუთქმელად დაცალა ჭიქა.
ყველანი გავშრით, მერე ბიძაშვილმა იყვირა:
_ რას ჩივი, ბიძია, იგი არ მეყოფა თავის დროზე რომ მომათრევენ აქანა, შენ პირდაპირ ახლა მტიებ ამ სასაფლაოზე?
დალოცვა
შუხუთელ ლადიკო აფხაძეს ნადი ჰყავდა _ მეზობლის ქალები სიმინდს ფშვნიდნენ. საღამოს პურმარილი რომ გაიშალა, ლადიკომ ქალებს სამადლობელი სადღეგრძელო უთხრა: _ ღმერთმა ხელი მოგიმართოთ და აგაშენოთ, ქალებო, რაფერც თქვენ აი სიმინდი დამაფშნევიეთ, ასთე ყოლისფერი კაი დეიფშნა თქვენს სახლებში.
უბედურება
კომუნისტების პერიოდია. შუხუთელი ბიჭები ცნობილ სასადილო “ლელოში” სხედან და ქეიფობენ. უცებ პატარა ბავშვი შემოვიდა და ერთს უთხრა, რაცხა შენსკენ კივილი ისმის და სახლში წადიო. გაიქცა სახლში ეს კაცი და ნახა, მოხუცი მამამისი გარდაცვლილა.
დასაფლავების დღეს ყვება ამ ამბავს მეგობრებში: “ჰოდა, ბიჯო, ლელოში ვარ, ბაკალი მაქ ხელში სადღეგრძელოს ვჩივი, თამადა ვარ. მევიდა მეზობლის ბაღანაი და მიჩივა, შენსკენ რაცხა კივილია და წაი სახლშიო. მივალ სახლისკენ მარა რას მიხვალ, იმისთანა კივილი ისმის, ვიფიქრე, ამოწყდა ოჯახი და დევიქეცი,-თქვა. მივეი ძამა სახლში და მარტო მამაი დამხთა კტარი და მეტი აფერი!”
ქელეხის სუფრაზე სამადლობელი სიტყვა უთხრა ბიჭებს: “დიდი მადლობელი ვარ, ბიჭებო, მაგარი საქმე მომათავებიეთ, მეც ასთე გედემეხადოს თქვენთვისაც!”
რემბო
სოხუმში თბილისიდან მოხალისეების ახალი პარტია მოფრინავს. ეკიპაჟის კაპიტანმა გააფრთხილა, ყუმბარებს “ზაპალები” მოხსენით, ფრენის დროს წნევის ვარდნამ დეტონაცია არ გამოიწვიოსო. თვითმფრინავს 45 წუთი სჭირდებოდა სოხუმამდე. რომ ჩაფრინდნენ, ყველა ჩამოვიდა, მაგრამ ბოლოში ერთი რემბოსავით შეიარაღებული ბიჭი ზის და ეტყობა. ნერვიულობს.
_ რა გჭირს, ბიჭო, ჩავედით უკვე, წამოდი! _ უთხრეს.
_ მე კი წამოვალ, მაგრამ ამას რაღა ვუყო? _ იკითხა და ორივე ხელი ასწია _ ერთი ხელში ფ-1 ეჭირა, მეორეში კიდევ დეტონატორის რგოლი.
_ რა არის, ბიჭო, ეს?! _ გაგიჟდნენ ბიჭები.
_ რა ვიცი, კაცო, იმ მფრინავმა არ თქვა, ყუმბარებს “ზაპალები” მოხსენითო?
კიდევ კარგი, ერთმა მოიფიქრა, ხელი უტაცა ყუმბარაზე და მაგრად მოუჭირა, არ გაუშვას შიშით ხელიო. მერე სადღაც ღრმა ორმოსთან მიიყვანეს იქ გადააგდებინეს ყუმბარა. ის რემბო იმ დღესვე იმავე თვითმფრინავით დაბრუნდა თბილისში.
