_ ეს ის ბიზნესებია, რომელსაც სიორიძე უძღვება. მასზე, როგორც საზოგადოებისთვის საინტერესო პიროვნებაზე, მრავალი სხვადასხვა ჭორი ვრცელდება, განსაკუთრებით თხილის სეზონზე. იმასაც ამბობენ, ბეგი და ზაზა სიორიძეები, ვანო ჩხარტიშვილთან ერთად, მხარეში “თხილის მაფიას” კურირებენ.
ბეგი სიორიძე დღეს ჩვენი გაზეთის სტუმარია და, როგორც თავად ამბობს, ჩვენს ყველა კითხვას გულახდილად პასუხობს:
_ ბატონო ბეგი, როგორ დაიწყეთ ბიზნესი?
_ სოფლიდან წავიღე მანდარინი და შევპირდი ჩემს მეზობლებს, რომ ფულს მოგვიანებით ჩამოვუტანდი. წავიღე და წავედი. ასე ვიშოვე პირველი ფული.
_ მეზობლებს ჩამოუტანეთ დანაპირები თანხა?
_ რატომ მეკითხებით _ არ ჩამოვუტანდი?
_ ჩვენ კითხვებს ვსვამთ.
_ აბა, არ ჩამოვუტანე?!
_ ის თუ გახსოვთ, რა ფასად იყიდეთ და გაყიდეთ მაშინ ერთი კილოგრამი მანდარინი?
_ ეგ ნამდვილად არ მახსოვს. იმ პერიოდში ჯერ კიდევ კომუნისტები იყვნენ.
_ რატომ გაგიჩნდათ სურვილი, რომ ბიზნესმენი ყოფილიყავით?
_ რაიკომი, სადაც მე ვმუშაობდი, დაიშალა და რაღაც ხომ უნდა მეკეთებინა? ჰოდა, გადავწყვიტე ბიზნესი დამეწყო, რაც მგონი, არც თუ ცუდად გამომივიდა.
_ ვანო ჩხარტიშვილთან თუ გქონიათ ბიზნესურთიერთობა?
_ არა, არასდროს.
_ საზოგადოების გარკვეული ნაწილი დარწმუნებულია, რომ თქვენ ხართ ჩხარტიშვილის ბიზნესპარტნიორი და თხილის ბიზნესზე მონოპოლიაც ორივეს გეკუთვნით.
_ ვანო ჩხარტიშვილთან, ზაზა სიორიძესთან, ანტონ ინგოროყვასთან არანაირი ბიზნესურთიერთობა არ მაკავშირებს. საზოგადოებას რატომღაც ჰგონია, რომ ეს ბიზნესი მაინც და მაინც ზაზა სიორიძისა და ვანო ჩხარტიშვილისაა, რაც ძალიან მაბრაზებს _ მაგათზე ცუდი ბიჭი ვარ, ვერ ვიზამ მაგ საქმეს თუ რა?! დარწმუნებული ვარ, ვანო ჩხარტიშვილს ლონდონში რომ მიუტანო სურების თხილი და რა ჯიშიაო, ჰკითხო, ვერ გიპასუხებთ. თხილი რომ არის, იმას კი მიხვდება.
_ ჩვენ გავიგეთ, რომ ჩხარტიშვილი საქართველოში დაბრუნდა.
_ არ ვიცი, არ მაქვს მასთან მასეთი ურთიერთობა.
_ თხილის ბიზნესი როგორ დაიწყეთ?
_ თბილისში ვიყავი დიდი სუპერმარკეტის “ევროცენტრის” დირექტორი და გახლდით ჰოლანდიაში, როტერდამში საქონლის ჩამოსატანად. იქ დაინტერესდა ერთ-ერთი პიროვნება ქართული თხილით. ამ დროს თხილის ბიზნესის აზრზე არ ვიყავი, მაგრამ როცა ჩამოვედი, გავერკვიე. იმ პერიოდში გახსნილი იყო თხილის ქარხნები, რომლებიც სერიოზულად მუშაობდნენ. მე პატარა, პრიმიტიული საამქრო გავაკეთე, რომელსაც 2 ტონის წარმადობა ჰქონდა.
_ ბატონო ბეგი, თხილის ფასს რა და ვინ არეგულირებს?
_ თქვენც გჯერათ, რომ მე ვარეგულირებ, არა?! ფასს თურქები არეგულირებენ _ თხილის მსოფლიო ბაზრის 80 პროცენტს სწორედ თურქეთი ფლობს. ყოველდღე სხვადასხვა ფასია. დღეს, მაგალითად (საუბარი ჩაწერილია 15 დეკემბერს), საუკეთესო ხარისხის თხილი თურქეთში ღირს 4,15 ლირა. რაც 2 დოლარი და 75 ცენტია. მარტო ქართველები კი არა, მთელი მსოფლიო თურქეთზეა მიბმული.
_ ერთ კილოგრამ თხილზე რამდენია თქვენი მოგება?
_ ასე თქმა ძალიან ძნელია. შეიძლება, ზოგჯერ არაფერიც არ დაგრჩეს. ეს საქმიანობა რისკთან არის დაკავშირებული.
_ რატომ არის სარისკო? თხილი ხომ არ ფუჭდება?
_ იმიტომ, რომ თურქები ფასებს ათამაშებენ.
_ თხილის ბიზნესში საქართველოს ბაზრის რამდენი პროცენტი გიკავიათ?
_ მგონი, მესამე თუ მეორე ადგილზე ვარ.
_ ამბობენ, რომ ჩვენებურ თხილს ხარისხით ზუგდიდისა სჯობია.
_ არა, ხარისხი არაფერ შუაშია. ჩვენთან არის სამი ჯიშის თხილი _ ბერძნულა, გულშიშველა და სურების. ყველა ზემოთ ჩამოთვლილს ჯობია ბერძნულა. სწორედ ეს ბერძნულა არის ზუგდიდში. იქ სხვა თხილი არ არის. ამიტომ, ამბობენ რომ ზუგდიდის თხილი სჯობია ჩვენსას.
_ ახლახან რესტორნის ბიზნესიც წამოიწყეთ. რატომ ცდით ძალებს ბიზნესის სხვადასხვა სფეროში?
_ როგორც ვთქვი, დიდი სუპერმარკეტის დირექტორი ვიყავი თბილისში და ვიცი ეს ბიზნესი, თხილზე უკეთ ვიცი. ვეცადე, რომ რესტორანი ძალიან კარგი ყოფილიყო.
_ რესტორნის ქსელის გაკეთებას ხომ არ ფიქრობთ?
_ არ ვფიქრობ, იმიტომ, რომ ხალხს უჭირს და ფული არ აქვს. რეკლამა არ გამომივიდეს, მაგრამ რესტორანში მზარეული ქუთაისიდან მყავს ჩამოყვანილი და ფასებიც მართლა კარგია. თუმცა, რასაც ველოდი, იმის მეოთხედი შემოსავალიც კი არ არის. ძირითადად, ერთი და იგივე ადამიანები დადიან.
_ თქვენ ტელევიზიის დირექტორიც იყავით.
_ ეგ მართლაც არ არის ჩემი სფერო. ბიზნესის თვალსაზრისით, ტყუილად დავკარგე წელიწადნახევარი.
_ საარჩევნოდ ხელისუფლება თუ დაგიფინანსებიათ?
_ არა, არ დამიფინანსებია, მაგრამ ყოველთვის ვიდექი და ვიდგები მის გვერდით, რომ დღევანდელმა ხელისუფლებამ არჩევნები მოიგოს.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ, ჩემი აზრით, უკეთესი არავინ არ არის. ვინ არის უკეთესი? ისინი, ვინც ათი წლის წინ აქაურობა გააჩანაგეს და დღეს ზღაპრებს ჰყვებიან? ამ ხელისუფლებამ ძალიან ბევრი კარგი რამ გააკეთა. მარტო ის რად ღირს, რომ ქურდები და მამაძაღლები მოგვაცილა. მილიონიანი იაფი კრედიტიც მომცა.
_ თქვენი ბიზნესი ხელშეუხებელია?
_ ხელშეუხებელი რას ჰქვია? საგადასახადო თუ მამოწმებს, ის გაინტერესებთ? კი, როცა უნდათ, მაშინ შემოვლენ.
_ ჯარიმა დაუწერიათ თქვენთვის?
_ ძველ ქარხანაში კი.
_ ამ ხელისუფლებას თქვენს თვალში მინუსი არ აქვს?
_ კი.
_ რა?
_ არ გეტყვით.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ მე თქვენ გულახდილობას დაგპირდით. ახლაც გულახდილად გეუბნებით, რომ ამაზე არ გიპასუხებთ.
_ კანონმორჩილი ხართ?
_ რა თქმა უნდა.
_ საგზაო წესებს იცავთ?
_ კი!
_ ღვედსაც იკეთებთ?
_ არა.
_ ე.ი. არ ყოფილხართ კანონმორჩილი…
_ ღვედი იმიტომ არ მიკეთია, რომ მძღოლი ზის წინ და მე უკან ვზივარ. როგორც კი ღვედის ტარება სავალდებულო გახდა, მძღოლი ავიყვანე.
ბეგი სიორიძე ამბობს, რომ ბევრი მინუსი აქვს. ერთი ჩვენც ადვილად შევამჩნიეთ _ ადვილად ბრაზდება. უფრო ზუსტად, ფეთქდება. არ უყვარს, როცა ატყუებენ. იმასაც აღნიშნავს, რომ მისი მოტყუება რთული საქმეა.
მეუღლე, თურმე, ბავშვობიდან უყვარდა. არც იმას მალავს, რომ ახალგაზრდობაში საქმეები ურჩევია, უჩხუბია და “ცუდი” რამეებიც ჩაუდენია:
_ სოხუმში ვსწავლობდი. გამოცდა მქონდა და სიმართლე რომ გითხრათ, ვიცოდი, ვერ ჩავაბარებდი. ზოია იყო ჩემი მასწავლებელი. ჰოდა, ამ ზოიას გამოვეცხადე შავი პერანგით. რა ხდებაო, მკითხა. ძმა გარდამეცვალა,-მეთქი, ვუთხარი და ისიც დავძინე, რომ ამის გამო გამოცდისთვის ვერ მოვამზადე. მაპატია და გამოცდა ჩაბარებულად ჩამითვალა. სიხარულით გამოვიქეცი აეროპორტში, შეყვარებულთან მიმეჩქარებოდა თბილისში. მაშინ იყო ასეთი წესი: დაგვიანებულ მგზავრს თვითმფრინავამდე მიაცილებდნენ. გამოწყობილი ვარ ბოლო მოდაზე. ვიცი, რომ თბილისში ჩემი მომავალი მეუღლე დამხვდება. მოკლედ, დაგვიანებით ავედი თვითმფრინავში. ყველა ზის, მარტო ჩემი ადგილია ცარიელი. დავჯექი, მოვიხედე და რას ვხედავ, გვერდით ზოია მასწავლებელი არ მიზის?! ჰოდა, ამ ამბის და კიდევ სხვა რამეების გამო გამრიცხეს ინსტიტუტიდან, _ იხსენებს სიორიძე.
ბეგი სიორიძე ამბობს რომ მისი ოცნება ეკლესიის აშენებაა: _ ვერ გეტყვით, ეს სხვისთვის მოდაა თუ სხვა რამ, ჩემთვის კი ნამდვილად ოცნებაა. ერთადერთი შვილი უფალმა გადამირჩინა და მხოლოდ უფალს ვევედრები, რომ შემაძლებინოს და ეკლესიის აგების საშუალება მომცეს.
