სკოლაში რომ მივდიოდი მამაჩემმა დამსვა და მითხრა, სკოლაში რაც არ უნდა გიმტკიცონ, რომ ბიჭი გოგოზე ჭკვიანია, არ დაუჯერო, რადგან ტყუილია და თუ მოინდომებ ვერცერთი ბიჭი გაჯობებსო. თავიდან ვერ ვხვდებოდი, ვინმეს რატომ უნდა ემტკიცებინა მსგავსი რამ, მერე ყველაფერი გაირკვა. ხოდა, წავედი სკოლაში და პირველივე დღიდან მიმტკიცებდნენ, რომ ბიჭის ტვინი სხვა იყო, ოღონდ, რატომ იყო „სხვა“ არგუმენტები არ მოეპოვებოდათ მასწავლებლებს. მეც ვბრუნდებოდი სახლში და ღამეებს წიგნებთან ვატარებდი. ყოველდღე ვამტკიცებდი, რომ ჩემი სექსისტი ქალი მასწავლებლები ცდებოდნენ. შექება ორიგინალური იყო – “უყურე ამას, ბიჭის ტვინი აქვს“. არადა, ზუსტად ვიცოდი, რომ ჩემს თავში ქალის ტვინი იყო, არაფრით განსხვავებული კაცისგან და ეს შექება გულისამრევად მიმაჩნდა.
ვიზრდებოდი და ვუყურებდი, როგორ ითავისებდნენ ჩემი ასაკის გოგოები იმ აზრს, რომ კაცები მათზე ჭკვიანები იყვნენ, მათზე ძლიერები, მათი მესაკუთრეები და ქალის მთავარი მიზანი ოჯახის შექმნა, დიასახლისობა და ბავშვების გაჩენა იყო. საბედნიეროდ, ყველამ არ დაიჯერა.
ასე გვზრდიდნენ 90-იანი წლების ბავშვებს, სტალინური იდეოლოგიით აღზრდილი ადამიანები, გოგოებს – დიასახლისებად, ბიჭებს – მესაკუთრეებად. სხვათა შორის, ბევრ ბიჭს ისე მოეწონა მესაკუთრეობის სტატუსი, რომ არც ძალადობაზე უთქვამთ უარი.
რელიგიის მასწავლებელიც გვყავდა, რომელსაც ეკლესიაში დავყავდით. ვიდექით წირვებზე და ვუსმენდით სასულიერო პირების ქადაგებებს, რომ უნდა გავზრდილიყავით კაცის მორჩილი, დამჯერი ქალები და რომ ჩვენი ქვეყანაზე მოვლენის მთავარი არსი გამრავლება იყო. ამ პერიოდში ვთქვი ეკლესიაზე და რელიგიაზე უარი, რომელიც სექსისტური სტერეოტიპებით გვიჭედავდა თავს.
ჩემს თავთან მარტო დარჩენილი ათასჯერ ვუმეორებდი ჩემს არაცნობიერს: “გამარჯობა, შენ ქალი ხარ და არაფრით განსხვავდები კაცისგან. ისინი ორივეს გვატყუებენ”.
საზოგადოებავ,
გამარჯობა, მე ქალი ვარ და მასწავლიდნენ, რომ კაცი ქალზე ძლიერია და მთელი ბავშვობა ვუყურებდი დედას, რომელიც დღე და ღამე მუშაობდა, იბრძოდა ჩემი და ჩემი დის აწმყოსთვის და მომავლისთვის.
გამარჯობა, მე ქალი ვარ და იმის გამო, რომ კაცებს დააჯერეს (დედებმა, საზოგადოებამ, რელიგიამ), რომ ქალი მისი საკუთრებაა – “ძალადობის მსხვერპლი” გავმხდარვარ.
გამარჯობა, მე ქალი ვარ და, იმის მიუხედავად, რომ “კისრის“ ასოციაციას ვიწვევ პატრიარქისთვის/საპატრიარქოსთვის, საკუთარ თავს კისრად არ აღვიქვამ.
გამარჯობა, მე ქალი ვარ და არ მჭირდება პოზიტიური დისკრიმინაციები და კვოტები, იმიტომ, რომ კაცი/ქალი ერთმანეთის თანასწორია.
