"სამი წელია, ველოდები, რომ, იქნებ, დამეხმარონ, მაგრამ არაფერი ჩანს. რაც ხანძარს გადაურჩა, ყველაფერი დალპა. ყველამ იცის ჩემი ოჯახის გასაჭირი. დავიღალე ამ ხვეწნა-მუდარით, საშუალება რომ მქონდეს, არავის შევაწუხებდი", _ ამბობს ლანჩხუთში მცხოვრები გულიკო პატარაია, რომლის საცხოვრებელი სახლიც სამი წლის წინ ხანძარმა დააზიანა და ახლა, უამინდობისას ოთახებშიც ისევე წვიმს, როგორც გარეთ.
ოჯახის დიასახლისის თქმით, მაშინ, ხანძრის დროს, შემთხვევის ადგილზე მისული იყო ქალაქისა და მუნიციპალიტეტის ხელმძღვანელობა, რომლებიც დაზარალებულებს დახმარებას შეჰპირდნენ. თუმცა, ამ დახმარებამ, როგორც გულიკო პატარაია ამბობს, მხოლოდ ხუთასი ლარი შეადგინა:
"ყველა იყო მოსული, პრესის საშუალებით გაშუქდა ჩემი ამბავი, დახმარებასაც დამპირდნენ. კი მომცეს ერთჯერადად 500 ლარი, რაც ძლივს მეყო რომ სახლის წინა მხარეს დამწვარი ფანჯრები გამომეცვალა. სახურავის გამოცვლას რას ეყოფოდა ეს ფული?!
ამ დღეში ვართ უკვე მესამე წელია _ ავდარში გვათოვს და გვაწვიმს თავზე, ყველგან ტაშტები გვილაგია. ახლა მთელი ოჯახი იმ ორ ოთახში ვართ შეხიზნული, რომელიც ხანძარს გადაურჩა. კარგი მდგომარეობა არც იქაა, სახლის სახურავი ხანძრის გამო მთლიანად დაზიანდა და ახლა გაწვიმებისას ყველგან წყალი ჩამოგვდის, ქოლგებითა და ცელოფნებით გვიწევს ოთახში სიარული. რაც მაშინ ცეცხლს გადაურჩა და არ დაიწვა, ახლა წყალი ალპობს.
ასაკოვანი ქალი ვარ და რამე რომ დამემართოს, დასასვენებელი ადგილი არ მაქვს. არაერთხელ შევაწუხე ადგილობრივი ხელმძღვანელობა, განცხადება დავწერე დახმარების თხოვნით, მაგრამ არაფერი ჩანს. ბოლოს ამ ერთი თვის წინაც ვიყავი მისული და მითხრეს, არანაირი საშუალება არ არისო. წამოვედი გაწბილებული _ რა უნდა მექნა, ხომ არ ავტეხდი ამ ხნის ქალი იქ ჩხუბს და დავიდარაბას?! წნევა მაწუხებს ისედაც, რომ მოვკვდე, მერე ვინღა იქნება პატრონი?!
ეს დამწვარი კედლები და კარი, რაცაა, ჯანდაბას, ვიქნებით ასე, სანამ რამე საშუალება არ გამოჩნდება და არ გამოვცვლით, მაგრამ ჭერს რა ვუყო? სასწრაფოდ მისახედია. სახურავის მასალის შეძენას 1500 ლარი სჭირდება, საშუალება და შემოსავალი რომ არ მაქვს, საიდან მოვიტანო?! ჭერი რომ არ ჩამომენგრეს თავზე და არ დავრჩეთ მთლად დაქცეულები, ამისთვის ვითხოვ დახმარებას. ზამთარია კარს მომდგარი და რა ვქნათ, აღარ ვიცით", _ გულისტკივილით ამბობს ასაკოვანი ქალბატონი.
როგორც მისი ნაამბობიდან ირკვევა, ექვსი წევრისგან შემდგარი ოჯახის შემოსავალს პენსია და შვილის 250-ლარიანი ხელფასი შეადგენს, რითაც თვიდან თვემდე შეძლებისდაგვარად ცდილობენ თავის გატანას.
"მოვლენ ბავშვები სახლში და მშია, ბებოო, _ იძახიან. რა უნდა ვქნა?! ეს პენსია რაში უნდა იკმარო ადამიანმა?! სხვა არანაირი შემოსავალი ჩვენ არ გვაქვს. შვილიშვილებმა ჩააბარეს უმაღლეს სასწავლებელში, მაგრამ სწავლის ფული ვეღარ გადავიხადეთ, ერთმა საერთოდ მიატოვა სწავლა, მეორემ _ აკადემიური აიღო.
არავის მივადგებოდი კარზე და არ ვითხოვდი დახმარებას, ძალიან რომ არ მიჭირდეს და გაუსაძლის დღეში არ ვიყო’’, _ ამბობს გულიკო პატარაია.
პატარაიების ოჯახის პრობლემასთან დაკავშირებით გამგეობის პრესასთან ურთიერთობის განყოფილებას მივმართეთ, სადაც ამბობენ, რომ ამ ეტაპზე მუნიციპალიტეტის გამგეობას არანაირი შესაძლებლობა არ გააჩნია გამოყოს თანხა ამ ოჯახის დასახმარებლად.
"მძიმე საცხოვრებელ პირობებში მყოფი ოჯახების ერთჯერადი დახმარების პროგრამის" ფარგლებში, გულიკო პატარაიას ოჯახს არაერთხელ გაეწია დახმარება. ამ ეტაპზე მუნიციპალიტეტის გამგეობას არ აქვს შესაძლებლობა, დამატებით გამოყოს თანხა აღნიშნული ოჯახისთვის", _ ნათქვამია პრესასთან ურთიერთობის განყოფილებიდან მიღებულ პასუხში./
