ამ ფოტოზე ჩოხატაურის 70-იანი წლების ახალგაზრდების ერთი ჯგუფია გადაღებული; გამორჩეული ახალგაზრდები გულწრფელი ურიერთობებით, სილაღით, ფიზიკური სილამაზით და სულიერი ღირებულებების სიმდიდრით…
შუაში შურიკო ზის _ ყანწით და “მაუზერით“, ფართო და გულკეთილი ღიმილით… თაობაში მხოლოდ ფიზიკური სიმაღლით კი არა, მაღალი სიკეთით, გულჩვილობით და გულისხმიერებით გამორჩეული…
საქართველოს კუთხეებში პატარა რაიონებს ამშვენებს ინტელიგენტური, ღირსეული, მშვიდი და წყნარი, სიყვარულით გამთბარი ოჯახები; ასეთი იყო მიხეილ თოდრიას და ნინო გოგინაშვილის ოჯახი; ოჯახის მესამე ბურჯი – გაუთხოვარი, მაგრამ ბევრი ბავშვისთვის პირველი მასწავლებლის დაუვიწყარი სიყვარულით აღქმული ზინა თოდრია; ოჯახის სამი შვილი – ზრდილობით, კარგი სწავლით, ფიზიკური სილამაზით გამორჩეული გოგონები და შურიკო…
ამ ოჯახის სიმდიდრე მაშინ და მერეც, როცა მამა გარდაიცვალა, სიკეთე, მოყვასის სიყვარული და საზოგადოების თავმდაბალი მსახურება იყო…
შურიკო – თანატოლების, უფროსი და უმცროსი თაობების გული და სული; კარგი იუმორით შემკული კაცი; კარგი ინჟინერი; ერთგული, უღალატო მეგობარი; კარგი მოქალაქე, მეუღლე, მამა…. ხანდახან – გულნატკენი ან ბოლოს – ფიზიკური ტრავმის გამო ადგილს მიჯაჭვული, ცდილობდა დაემალა გულგატეხილობა, ბევრს არასდროს ლაპარაკობდა და ირგვლივ სიკეთეს, სითბოს, სიხარულს ასხივებდა, იკრებდა.
იქნებ, ვინმემ თქვას, რომ ასეთები ბევრნი არიან და რატომ უნდა გამოვარჩიოთ თითო-ოროლა…
სამწუხაროდ, შურიკოს მსგავსი “უკანასკნელი მოჰიკანები“ სულ უფრო ცოტანი რჩებიან… ვინც მათ ხიბლს ხედავს და აფასებს, ისინიც ცოტავდებიან… არადა, ამგვარი ადამიანები ქმნიან საქართველოს სხვადასხვა კუთხის მრავალფეროვნებას, სილაღეს, ღირებულებებს, კოლორიტს. ამიტომაა განსაკუთრებით ძვირფასი ამგვარი ადამიანები ჩვენთვის, ჩვენი მომავალი თაობებისთვის.
დღეს ჩოხატაური ემშვიდობება შურიკო თოდრიას, ღრმა პატივისცემას გამოხატავს მისი ხსოვნის წინაშე და ნუგეშად, მის კარგ შვილებს – მიხეილს და ნინოს მამის ნათელ კვალზე დიდიხანს და წარმატებით სიარულს უსურვებს.
