„თუ გინდა ცხოვრების ბოლომდე ბედნიერი იყო, ბაღი გააშენეო“ _ ამ გამონათქვამის ჭეშმარიტებას სრულიად იზიარებს ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ლიხაურში მცხოვრები, 44 წლის ნატო სალუქვაძე.
ნატო სალუქვაძე პროფესიით პედაგოგია, მაგრამ მხოლოდ 8 თვის განმავლობაში ასწავლიდა ქართული ენასა და ლიტერატურას სკოლაში…
20 წელია კი ვერცხლისფერი ღვიას გამოყვანას და გაზრდას მიჰყო ხელი.
პარალელურად ახარებს ყვავილებს, აქვს ბოსტანი, უვლის შინაურ ცხოველებს. ნატო სალუქვაძე დედმამასთან და შვილთან ერთად ცხოვრობს. მისი კარმიდამო ერთ-ერთი საუკეთესო სივრცეა ოზურგეთის მუნიციპალიტეტში.
ოჯახი, ძირითადად, ღვიების გამრავლებით არის დაკავებული.
„ვცხოვრობ ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ლიხაურში, მშობლებთან და 20 წლის შვილთან ერთად, რომელიც არის შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირი“, _ საკუთარი თავის შესახებ მოკლედ გვიყვება ქალბატონი ნატო.
მცენარეების და ბუნების სიყვარული, როგორც თავად გვიყვება, ბებიისგან ერგო.
_ ბებიაჩემს საოცრად უყვარდა ყვავილები. ყველანაირად ცდილობდა, რაც შეიძლებოდა, ბევრი ყვავილი ჰქონოდა. ყველაზე მეტად უყვარდა ყვავილების მოვლა და პატრონობა. ბაბუაჩემი შოთა ზაქარიაძე იყო. პროფესიით ჟურნალისტი და წლების განმავლობაში თავისი პროფესიით მუშაობდა. მასაც ძალიან უყვარდა მცენარეების და ყვავილების გამრავლება, მოვლა-პატრონობა.
შეიძლება ითქვას, რომ მთელ ოჯახს გვიყვარს ბუნება, მიწასთან მუშაობა და კარმიდამოს მოვლა-პატრონობა. მარიამი დაბადებიდანვე შშმ პირი იყო. როდესაც ეს ყველაფერი დამტკიცდა, ერთ დღეს გადავწყვიტე, რომ რაღაც უნდა გამეკეთებინა მისი სიცოცხლისთვის. ჩემი სახლის გვერდზე იყო საყვავილე მეურნეობა და იქიდან ვისწავლე ბევრი რამ. შემდეგ ოჯახის დახმარებით დავიწყე ვერცხლისფერი ღვიების გამრავლება, მომდევნო ეტაპზე კი _ გაყიდვა. ძირითადად, ამ შემოსავლით ვახერხებ იმ სამედიცინო დახმარების და მედიკამენტების თანხების მობილიზებას, რაც მარიამს სჭირდება.
ნატო სალუქვაძის დილა შვიდ საათზე იწყება.
„დედ-მამასთან ერთად გადანაწილებული მაქვს დილის საქმეები. მარიამის საქმეებს რომ მოვრჩები, შემდეგ გავდივარ კარმიდამოში და ვიწყებ შრომას. მთავარია, რომ ყოველდღე სწორად გავანაწილო დრო, რათა ყველაფერს მივაქციო ყურადღება და წამოწყებულ საქმეს მივხედო. ხან არის ისეთი დღეები, რომ დღისით დასვენების დრო არ მაქვს, მაგრამ შრომის და გარჯის გარეშე არაფერი გამოდის. უფლის წყალობით, მაქვს იმის ძალა, რომ ვიმუშაო და ვაკეთო საქმე, რომელიც მიყვარს და სიამოვნებით ვაკეთებ. რაც მთავარია და მინდა აღვნიშნო, ჩემ გვერდით არიან მშობლები. ისინი არიან ყველაზე მეტად ჩემი სტიმულის მომცემი. ვცდილობთ, რომ რაც შეიძლება მეტი ხეხილი, ყვავილები და კენკროვანი მცენარეები დავრგოთ და გავახაროთ”.
ნატო სალუქვაძე ჩვენთან საუბრის დროს ამბობს, რომ მისი სურვილია მარიამს სამედიცინო დაზღვევა ჰქონდეს.
„ახლა იყვნენ სოციალური სააგენტოს თანამშრომლები და ველოდები პასუხს. იქნებ, სამედიცინო დაზღვევა მივიღოთ“, _ გვითხრა მან.
ნატო სალუქვაძის დედა, შვილის და შვილიშვილის დახმარების მიზნით, 15 წელია, მეზობელ თურქეთში დადის ჩაის საკრეფად.
ნათელა ზაქარიაძე: „რიზეში დავდივარ, ერთ-ერთ სოფელში, 15 წელია. 71 წლის ქალი ვარ და ამ ასაკშიც მიყვარს მუშაობა. რაც თავი მახსოვს სულ ვმუშაობ და არ მეთაკილება თუნდაც ის, რომ სამუშაოდ რიზეში დავდივარ“.
ნატო სალუქვაძე ჩვენთან საუბრის დროს ამბობს, რომ ყველაფერი უნდა გაკეთდეს ქვეყანაში იმისთვის, რათა ქალები ეკონომიკურად გაძლიერდნენ.
„ჩემს მაგალითზე მინდა ვუთხრა ყველა ქალს, რომ არასდროს დანებდნენ. არაერთი პრობლემა მქონდა და ახლაც მაქვს, მაგრამ მომავლის იმედი არასდროს დამიკარგავს“, _ გვითხრა ნატო სალუქვაძემ საუბრის დასასრულს.
ავტორი
