მსახიობი ჯემალ ღაღანიძე ერთ კურიოზულ შემთხვევას ხშირად იგონებდა:
“გასტროლებზე ვართ საზღვარგარეთ. ვთამაშობთ “კავკასიურ ცარცის წრეს”. მოგეხსენებათ, ამ სცენას ფარდა არ სჭირდება, რადგან ეზოდან, ღია სცენიდან იწყება სპექტაკლი. მაყურებლის წინა რიგებსა და სცენას შორის მანძილი, ფაქტობრივად, არ არსებობს. გავიხედე კულისებიდან და ვხედავ, ფუმფულა, თმებგადატკეცილ მანდილოსანს, რომელსაც თითქმის სცენაზე ულაგია ნახევრადშიშველი მკერდი და მასზე მიყრილი ოქრო-ვერცხლეული.
კარლო საკანდელიძემ შეამჩნია თუ არა “ვკუსნი პერაჟოკი”, განაცხადა, ეს ქალი ჩემიაო. ვუთხარი, შენი როგორ არის, მოჩიპჩიფებულ თმააბურძგნულ ბერიკაცს თამაშობ, შენს გვერდით არის ორმეტრიანი და მომხიბვლელი მამაკაცი, კახი კავსაძე. თვალები გაქირავებული კი არ აქვთ-მეთქი, ლამაზ ქალებს. მაგასაც ნახავთ, თუ ჩემი არ იქნებაო, ჯიუტად გაიმეორა კარლომ.
დაიწყო სპექტაკლი, ეშმაკის მახემ წააქცია კარლო და პირდაპირ ქალს ჩაეხუტა უნებლიედ. იმანაც მიიზიდა ახლოს და ხელში აიყვანა. ეტყობა, იგრძნო ახალგაზრდა კაცის კუნთები და აღარ ემეტებოდა ძირს დასასმელად. დაგვიბრუნე კაცი, გვჭირდებაო, როგორც იქნა, მივახვედრედ.
დამთავრდა სპექტაკლი ზარ-ზეიმით. მოვიდა კარლოს მხსნელი კულისებთან. ცხადია, მასთან შესახვედრად. კარლოს უკვე გამოცვლილი ჰქონდა ფორმა, ამიტომაც ვერ იცნო და ზედაც არ შეხედა, მაგრამ მალევე მიხვდა ქალური ალღოთი, რომ “ის – ის იყო” და სახლში დაპატიჟა. ჩვენი უცხოელი ქალი ძიუდოისტი აღმოჩნდა და იმ დღიდანვე ჩვენი კარლო საკანდელიძე არაერთხელ მოიგდო ფართო მხრებზე. ასე რომ, რწმენით ყველა სურვილი სრულდება. კარლო საკანდელიძეს კი, ტანმორჩილობის მიუხედავად, ყოველთვის შესწევდა ძალა ქადილისა და ასრულებდა ხოლმე სიტყვას”.
